Η Αρετή της Αγάπης στην Πατερική Θεολογία (4ο μέρος)

Η Αρετή της Αγάπης στην Πατερική Θεολογία (4ο μέρος)

1 Δεκεμβρίου 2013

Θρησκεία / Πατερική Θεολογία    Νικόλαος Μητρόπουλος

Θεμέλιο της αγάπης αλλά και των υπολοίπων αρετών είναι η ανάσταση του Χριστού, ως προαναγγελία της μελλούσης αναστάσεως. Εάν η ανάσταση δεν υφίσταται τότε για τον Γρηγόριο, όπως και για τον Απόστολο Παύλο[60], δεν έχει νόημα η ηθική ποιότητα των πράξεων[61] αφού όλα πρόκειται να τεθούν υπό την κυριαρχία του θανάτου, που μηδενίζει κάθε προγενέστερη δραστηριότητα.

   Εάν η σωφροσύνη εναντιούται της ακολασίας, και η ταπεινοφροσύνη εξουδετερώνει την περηφάνια και την αλαζονεία πολύ περισσότερο η αγάπη καταστρέφει πλήθος ελαττωμάτων[62]. Παράλληλα τονίζεται πως η αγάπη κατορθώνεται με κόπους και αγώνες και είναι το αποτέλεσμα μιας συνειδητής  αγωνιστικής προσπάθειας που συμπληρώνεται από την βοήθεια του Χριστού: «ου  γαρ απλώς ουδέ αυτομάτως ημίν η προς τον θεόν αγάπη εγγίνεσθαι πέφυκεν, αλλά διά πολλών πόνων και μεγάλων φροντίδων και συνεργίας της του Χριστού[63]».

    Τέλος, η αγάπη συγκεφαλαιώνει τις αρετές έτσι ώστε είναι αδύνατο να μην συνυπάρχει με την πραότητα, την ειλικρίνεια και γενικότερα με τις υπόλοιπες αρετές[64].  Εξάλλου οι εντολές για την εφαρμογή των αρετών γίνονται ευκολότερα εφαρμόσιμες[65] με την ενέργεια της αγάπης και αντίθετα, όταν απουσιάζει, κυριαρχεί η αμαρτία και η αδικία με τις διάφορες εκφάνσεις της[66].

      Για τον Ι. Χρυσόστομο, η αγάπη θεωρείται ως θεμέλιο κάθε αγαθού και η έλλειψή της μηδενίζει και καθιστά άσκοπη και άνευ νοήματος κάθε ηθική δραστηριότητα[67]. Η δύναμη της αγάπης ξεπερνά κάθε χρονικό ή γεωγραφικό περιορισμό και ενώνει όλους όσοι είναι συνδεδεμένοι με την ενεργειά της[68]. Επίσης η κατοχή της  δηλώνει την ενότητα των αρετών καθώς αποτελεί την αρχή και το τέλος των αρετών[69] και ο κατέχων την αγάπη κατέχει το σύνολο της αρετής: «Ταύτης γαρ παρούσης ουδέν μέρος φιλοσοφίας ελλείπει τω κεκτημένω, αλλ’ ολόκληρον έχει και παντελή και απηρτισμένην την αρετήν, ώσπερ ουν απούσης έρημος πάντων εστί των αγαθών[70]».

    Ο Ι. Χρυσόστομος διαφοροποιεί το  φυσικό  συναίσθημα    της αγάπης με την «εν Χριστώ»  αγάπη και παράλληλα επισημαίνει την ποιοτική διαφοροποίηση της αγάπης ανάμεσα στην Παλαιά και την Καινή διαθήκη, στην οποία δεν έχει νομικιστικό ή εθνικιστικό αλλά ανιδιοτελές και αυτοθυσιαστικό περιεχόμενο[71]. Η αγάπη για τον Χριστό είναι τόσο προϋπόθεση και απόδειξη γνήσιας μαθητείας  όσο και αναγκαία συνθήκη για αυτόν που πρόκειται να γίνει ποιμένας λογικών προβάτων[72]. Επιπρόσθετα τονίζεται η αναγκαιότητα της αγάπης αφού είναι αδύνατη η σωτηρία χωρίς την αγάπη για τον πλησίον: «Ουδείς το εαυτού κατορθώσαι δύναται χωρίς της του πλησίον αγάπης και σωτηρίας. Διά τούτο και ο Παύλος φησί, Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος, ειδώς, ότι το εαυτού εν τω του πλησίον κείται συμφέροντι[73]».

     Από τον Άγιο Μάξιμο η αγάπη ορίζεται  ως «διάθεσις αγαθή» που γεννάται όταν στραφεί η ψυχή εξ’ολοκλήρου στον Θεό δηλαδή όταν αποσπασθεί από οποιοδήποτε πάθος την εμπλέκει με το κοσμικό φρόνημα[74]. Το κίνητρο διαφοροποιεί το είδος της αγάπης, που χαρακτηρίζεται ως ανιδιοτελής και επαινετή όταν στρέφεται προς τον θεό, σε μέση όταν με φυσικό τρόπο στρέφεται προς συγγενικά πρόσωπα και σε εμπαθή και ψεκτή όταν κατευθύνεται από την ιδιοτέλεια[75]. Επιπρόσθετα με απαράμιλλο τρόπο, που τον χαρακτηρίζει η βιωματική πληρότητα, δίνεται με τρόπο μοναδικό η χαρισματική πνευματική ατμόσφαιρα της αγάπης, ως εμπειρία θέασης του ακτίστου φωτός: «΄Όταν τω έρωτι της αγάπης προς τον Θεόν ο νους εκδημή, τότε ούτε εαυτού ούτε τινός των όντων παντάπασιν επαισθάνεται. Υπό γαρ του θείου και απείρου φωτός καταλαμπόμενος, αναισθητεί προς πάντα τα υπ’ αυτού γεγονότα, καθάπερ και ο αισθητός οφθαλμός προς τους αστέρας, του ηλίου ανατέλλοντος [76]».

       Η αγάπη προς τον Θεό εξασφαλίζει την διαρκή ενότητα ανθρώπου-θεού, που είναι ανεξάρτητη από τις εξωτερικές συνθήκες και τις αντικειμενικές δυσκολίες και που παράλληλα παρέχει άρρητη χαρά σε αυτόν που μετέχει σε αυτή την μακάρια πνευματική κατάσταση[77]. Η αγάπη αποτελεί την κορύφωση μιας κλιμάκωσης των αρετών που έχει ως αφετηρία την πίστη και ενδιάμεσο στάδιο την υπομονή και την μακροθυμία: «Αγάπην μεν τίκτει απάθεια∙ απάθειαν δε, η εις Θεόν ελπίς∙ την δ’ ελπίδα, υπομονή και μακροθυμία∙ ταύτας δε, η περιεκτική εγκράτεια∙ εγκράτειαν δε, ο του Θεού φόβος∙ τον δε φόβον, η εις τον Κύριον πίστις[78]». Τέλος, η τελεία αγάπη δεν επιτρέπει διακρίσεις, δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς, ούτε διαφοροποιείται ποσοτικά: «Εάν τινάς μεν μισής, τινάς δε σφόδρα αγαπάς∙ εκ ταύτης της ανισότητος γνώθι ότι μακράν ει της τελείας αγάπης, ήτις υποτίθεται πάντα άνθρωπον εξ ίσου αγαπήσαι [79]».

     Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η αγάπη αναδεικνύεται στο έργο των Πατέρων ως το αποτέλεσμα της βίωσης της «εν Χριστώ» ζωής, δηλαδή υφίσταται οντολογικά ως εκκλησιαστικό γεγονός. Επομένως είναι αδύνατο να υπάρξει ως ατομικό κατόρθωμα, όπως ενδέχεται να νοηθεί, από την πλευρά  μιας εκκοσμικευμένης ηθικής, αλλά  φανερώνεται ως  οικείωση των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Επίσης, όπως προκύπτει από τα παραπάνω κείμενα, η αγάπη συνάπτεται με τις άλλες αρετές και γίνεται φανερή η ενότητα των αρετών στην χριστιανική ηθική. Θεμέλιο της αγάπης όπως και κάθε αρετής είναι ο Χριστός  και υφίσταται ως αποτέλεσμα του απολυτρωτικού Του έργου, που κορυφώνεται  στο Σταυρό και στην εκούσια αποδοχή του θανάτου.

      Ο σταυρικός–θυσιαστικός χαρακτήρας της χριστιανικής αγάπης  αναδεικνύει την κοινωνική διάσταση της χριστιανικής ηθικής. Ο ΄Άλλος είναι πάντα ο απαραίτητος όρος της σωτηρίας μου, ο αδερφός που λειτουργεί ως πρόκληση και αφορμή εκδήλωσης – εκδίπλωσης, φανέρωσης της πιστότητας στο Ευαγγελικό μήνυμα. Στο πλαίσιο της κοινωνικής διάστασης της αγάπης, μπορεί να γίνει κατανοητή, η αδυναμία προσέγγισης του Θεού χωρίς την δοκιμασία της αγάπης στο συγκεκριμένο, κάθε φορά, συνάνθρωπο-αδερφό.

    Η αγάπη, ως απαύγασμα της εκκλησιαστικής κοινωνίας, χαρακτηρίζεται από την έλλειψη οποιασδήποτε διάκρισης. Είναι αυτονόητη η κατάργηση κάθε νομικιστικού πλαισίου, ανεξάρτητου από το βίωμα της «εν Χριστώ» ζωής, που απονευρώνει και ευτελίζει την εξάσκηση κάθε αρετής

[60] «ει νεκροί ουκ εγείρονται, Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκωμεν»,  «Προς Κορινθίους», 15,32,2-4.
[61] «Τι γαρ όφελος δικαιοσύνης και αληθείας και χρηστότητας και παντός του καλού, υπέρ τίνος δε μοχθούσι και φιλοσοφούσιν άνθρωποι γαστρός ηδονήν δουλαγωγούντες και αγαπώντες εγκράτειαν και ύπνου προς ολίγον μεταλαγχάνοντες και παραταττόμενοι προς χειμώνα και πνίγος, ει ανάστασις ουκ εστιν;…ει ανάστασις ουκ εστιν, αλλά πέρας του βίου θάνατος, ανελέ μοι κατηγορίας και ψόγους, δος ακώλυτον τω ανδροφόνω την εξουσίαν, άφες τον μοιχόν μετά παρρησίας επιβουλεύειν τοις γάμοις, τρυφάτω κατά των αλλοτρίων ο πλεονέκτης, μηδείς επικοπτέτω τον λοίδορον, ομνύτω συνεχώς ο επίορκος, μένει γαρ θάνατος και τον εύορκον, ψευδέσθω άλλος όσα βούλεται, ουδείς γαρ της αληθείας καρπός, μηδείς ελεείτω τον πένητα, άμισθος γαρ εστιν ο έλεος», «Ἑις το ¨Αγιον Πάσχα», ed. E. Gebhardt, Gregorii Nysseni opera, vol. 9.1. Leiden: Brill, 1967,9,264,23-265,9.

[62] «Η γαρ σωφροσύνη σβέσει την ακόλαστον και εμπαθή της διανοιας ορμήν, η ταπεινοφροσύνη  καταναλώσει τον τύφον, η μετριότης ιάσεται της υπερηφανείας την νόσον, το  δε της αγάπης αγαθόν πολύ κατάλογον των αντικειμένων κακών της ψυχής απελάσει», «Εις την προσευχήν» ed. F. Oehler, Gregor’s Bischof’s von Nyssa Abhandlung von der Erschaffung des Menschen und fünf Reden auf das Gebet. Leipzig: Engelmann, 1859,270,19-24.

[63] «Περί του κατά Θεόν σκοπού και της κατά αλήθειαν ασκήσεως», ed. W. Jaeger, Gregorii Nysseni opera, vol. 8.1. Leiden: Brill, 1963,8,1,71,23-26.

 [64] «Αγάπης ουν εν υμίν παρούσης του θεού ανάγκη και τα λοιπά ταύτη συνέπεσθαι∙ το φιλάδελφον, το πράον, το ανυπόκριτον, το περί τας ευχάς διαρκές και σπουδαίον και απλώς πάσαν αρετήν», «Περί του κατά Θεόν σκοπού και της κατά αλήθειαν ασκήσεως», ed. W. Jaeger, Gregorii Nysseni opera, vol. 8.1. Leiden: Brill, 1963,8,1,74,15-18.

 [65] «Και άλλως δε τοις αγαπώσι τον θεόν εύκολος και ηδύς ο πόνος των εντολών, ελαφρόν και επέραστον ημίν τον αγώνα της προς εκείνον ποιούσης αγάπης», Περί του κατά Θεόν σκοπού και της κατά αλήθειαν ασκήσεως», ed. W. Jaeger, Gregorii Nysseni opera, vol. 8.1. Leiden: Brill, 1963,8,1,75,20-22.

 [66] «η αδικία πληθυνομένη την αγάπην κατέψυξε, και τα άλλα πάντα κατά τον αυτόν τρόπον», «Εις τον Εκκλησιαστήν», ed. P. Alexander, Gregorii Nysseni opera, vol. 5. Leiden: Brill, 1962,5,383,9-11.

 [67] «,,, ότι κεφάλαιον αύτη πάντων εστί των αγαθών και ρίζα και πηγή και μήτηρ, και ταύτης ουκ ούσης των άλλων ημίν όφελος ουδέν», «Περί ακαταλήπτου», ed. A.-M. Malingrey, Jean Chrysostome. Sur l’incompréhensibilité de Dieu [Sources chrétiennes 28 bis. Paris: Cerf, 1970],1,35-37.

 [68] «Τοιαύτη γαρ η της αγάπης δύναμις∙ ου τους παρόντας μόνον και πλησίον όντας ημών και ορωμένους, αλλά και τους μακράν αφεστώτας περιλαμβάνει και συγκολλά και συνδεί∙ και ούτε χρόνων πλήθος, ούτε οδών διάστημα, ούτε άλλο των τοιούτων ουδέν ψυχής φιλίαν διακόψαι δύναιτ’ αν και διατεμείν», «Λόγος εις νεωτέραν χειρεύσασαν», ed. G.H. Ettlinger and B. Grillet, Jean Chrysostome. A une jeune veuve. Sur le mariage unique [Sources chrétiennes 138. Paris: Cerf, 1968],188-193.

[69] «..τους όντας εχθρούς ημίν καταλλάττειν, και τους μέλλοντας γίνεσθαι κωλύειν, και των φίλων τους όντας ασφαλεστέρους ποιείν. Και γαρ αρχή και τέλος αρετής απάσης η αγάπη», «Εναντίον των Ανομοίων», MPG 48,754,55-755,2

[70]«Περί ακαταλήπτου», ed. A.-M. Malingrey, Jean Chrysostome. Sur l’incompréhensibilité de Dieu [Sources chrétiennes 28 bis. Paris: Cerf, 1970],1,52,55.

[71] PG,59,393,και PG 60,646 βλ.Σπ. Τσιτσίγκου, Το Χρυσοστομικό ήθος ,εκδ.Παυρναρά, Θεσ.2001, σσ.82-84.
[72]  «Ει φιλείς με, φησί, ποίμενε τα προβατά μου. Τούτο δε έλεγεν, ου μόνον της εις αυτόν αγάπης το μέγιστον ημίν σημείον επιδείξαι βουλόμενος, αλλά και της φιλίας, ην περί τα πρόβατα επιδεικνύται, ήδη τούτο της εις αυτόν ευνοίας μέγιστον δείγμα πεποίηται, μονονουχί  λέγων, ο τα προβατά μου φιλών, εμέ φιλεί», «Eις τον μακάριον Φιλογόνιον», MPG 48,751,38-45.

[73] «Λόγοι κατά Ιουδαίων», MPG 48,925,49-54.

[74] «Αγάπη μεν εστί διάθεσις ψυχής αγαθή, καθ’ ην ουδέν των όντων της του Θεού γνώσεως προτιμά∙ αδύνατον δε εις έξιν ελθείν ταύτης της αγάπης, τον προς τι των επιγείων έχοντα προσπαθειαν», «Πρώτη εκατοντάς των περί αγάπης κεφαλαίων», ed. A. Ceresa-Gastaldo, Massimo confessore. Capitoli sulla carita. Rome: Editrice Studium, 1963,1,1,1-3.

 [75] «Διά τας πέντε ταύτας αιτίας οι άνθρωποι αγαπώσιν αλλήλους είτε επαινετώς είτε ψεκτώς∙ οίον η διά τον Θεόν, ως ο ενάρετος πάντας και ως ο τον ενάρετον καν μήπω ενάρετος∙ ή διά φασών, ως οι γονείς τα τέκνα και έμπαλιν∙ ή διά κενοδοξίαν, ως ο δοξαζόμενος τον δοξάζοντα∙ ή διά φιλαργυρίαν, ως ο τον πλούσιον διά λήψιν∙ ή διά φιληδονίαν, ως ο την γαστέρα θεραπευόμενος και τα υπογάστρια. Και η μεν πρώτη επαινετή∙ η δε Δευτέρα μέση∙ αι δε λοιπαί..εμπαθείς», Capita de caritate, ed.A. Ceresa-Gastaldo, Massimo confessore, Capitoli sulla carita.Rome: Editrice Studium, 1963, 2, 9, 1-7.

[76]«Πρώτη εκατοντάς των περί αγάπης κεφαλαίων»,  ed. A. Ceresa-Gastaldo, Massimo confessore. Capitoli sulla carita. Rome: Editrice Studium, 1963,1,10,1-5.

[77]  «και μόνης αντιποιηθώμεν της θείας αγάπης, και ουδείς ημάς του θεού χωρίσαι δυνήσεται, ου θλίψις ου στεναχωρία  ου λιμός ου κίνδυνος ου μάχαιρα ουδ’ όσα τω αγίω απηρίθμηται αποστόλω κατά τον τόπον, διά της κατ’ ενέργειαν γνώσεως, της αγάπης εν ημίν ακινήτου μενούσης, της ψυχής αΐδιόν τε και άρρητον εξ αυτού χορηγούμενοι ευφροσύνην και σύστασιν», «Περί διαφόρων απόρων», ed. C. Laga and C. Steel, Maximi confessoris quaestiones ad Thalassium, 2 vols. [Corpus Christianorum. Series Graeca 7 & 22. Turnhout: Brepols, 1:1980; 2:1990],1,410-418.

[78] «Πρώτη εκατοντάς των περί αγάπης κεφαλαίων», ed. A. Ceresa-Gastaldo, Massimo confessore. Capitoli sulla carita. Rome: Editrice Studium, 1963, 1,2, 1-3

[79] Capita de caritate, ed. A. Ceresa-Gastaldo, Massimo confessore. Capitoli sulla carita. Rome: Editrice Studium, 1963,2,10,1-4.

ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ

Τρίτη, 14 Φεβρουαρίου 2012

Ισαάκ ο Σύρος – Μελετήματα

ΜΕΛΕΤΗΜΑ 29ον Μετάνοια είναι συνεχής δέηση προς το Θεό δι’ ευχής με δάκρυα για την άφεση των προηγουμένων αμαρτιών μας, μέχρις ότου φθάσουμε στο μέλλοντα αιώνα, όπου δεν υπάρχει πλέον φόβος αλλαγής!… Πάλη και αγώνας είναι αυτός ο κόσμος. Ας μην απελπιζόμαστε και ας μην αμελούμε με την ευχή, να ζητούμε τη Θεία βοήθεια!… Οι πειρασμοί αποτελούν μεγάλη δωρεά του Θεού, αρκεί να μην ολιγοψυχούμε και να τρυγάμε ωφέλεια από τη συνάντηση μαζί τους. Στους αμελείς στα πνευματικά, ενεργεί σφοδρούς πειρασμούς ο σατανάς, για να δειλιάσουν και να παραιτηθούν από τον αγώνα. Εάν δεν πεθάνεις αισθητά για την αγάπη του Θεού, κινδυνεύεις να πεθάνεις πνευματικά!… Ο Θεός σκεπάζει τους αρχαρίους και δεν παραχωρεί να πέσουν στα χέρια των δαιμόνων, επειδή δεν ξέρουν ακόμη να πολεμούν. Τους ανδρείους και δυνατούς και ζηλωτές δεν τους πολεμά στην αρχή ο σατανάς, αλλά όταν ψυχρανθεί ο ζήλος τους. Καταδιώκει ο πειράζων τους δειλούς και φίλαυτους ως καταιγίδα, διότι δεν στηρίζονται στη Θεία βοήθεια!… Ο Θεός δεν παραχωρεί πειρασμό πείνας, σωματικών ασθενειών και φοβερών οπτασιών, εκτός του συμφέροντος σου!… Η υπερηφάνεια διώχνει το φύλακα Άγγελο μας, ενώ η προσευχή και η ταπείνωση τον κρατά πάντα κοντά μας βοηθό και φύλακά μας!… Η φιληδονία, η ανάπαυση και ο εγωισμός είναι τα αίτια παραχωρήσεως στις πτώσεις μας. Η προσευχή, η ταπείνωση, οι κόποι και ο βοηθός άγγελος, μας βοηθούν στη σωτηρία μας!… Όποιος παιδεύεται εδώ για τις αμαρτίες του, τρώγει την κόλασή του!… ΜΕΛΕΤΗΜΑ 30ον Σε κάθε ανάπαυση ακολουθεί ταλαιπωρία και σε κάθε για το Θεό ταλαιπωρία, ακολουθεί Θεία ανάπαυση. Σε κάθε ηδονή ακολουθεί αηδία και πίκρα. Απομάκρυνε τον εαυτό σου από τον κόσμο και θα νιώσεις τη δυσωδία του? και από τις αφορμές των παθών για να λυτρωθείς από τα πάθη… Όποιος δε νικά στα μικρά, είναι αδύνατον να νικήσει στα μεγάλα. Άν δεν πλησιάσουμε τον Κύριο με την προσευχή, τα Άχραντα Μυστήρια και το φόβο Κυρίου, εξάπαντος θα τον πλησιάσουμε με την “παιδεία Κυρίου”… Ο καλός χριστιανός πρέπει μέρα και νύχτα να μελετά το νόμο του Θεού… Ο Μοναχός είναι αυτός που μακριά από τον κόσμο, δέεται πάντοτε στο Θεό, για να πάει στον Παράδεισο. Πλούτη του είναι η Θεία Παρηγοριά και η χαρά, που γεννάται από την πίστη!… Σώφρων είναι εκείνος, που διώκει με την ευχή τους αισχρούς λογισμούς. Ταπεινός είναι εκείνος, που κατηγορεί τον εαυτό του για κάτι, που δεν είναι. Και όχι εκείνος, που υποφέρει τις κατηγορίες των άλλων μετά χαράς… Στη Βασιλεία των Ουρανών ο καθένας μας κατά τα μέτρα της Χάριτος, που έλαβε απ’ αυτή τη ζωή, ευφραίνεται εσωτερικά, μη βλέποντας τα μέτρα της χαράς, που απολαμβάνουν οι άλλοι. Γι’ αυτό δε ζηλεύει, ούτε λυπάται, όταν οι άλλοι περισσεύουν στη Θεία Χάρη. Δεν πρέπει να διδάσκει τους άλλους εκείνος που ταράσσεται, διότι στερείται ψυχικής υγείας. Η απομάκρυνση από τους ανθρώπους, η συχνή Θεία Κοινωνία, η αδιάλειπτη προσευχή και ανάγνωση των Θείων Γραφών, είναι αναγκαία μέχρις ότου η δύναμη του Αγ. Πνεύματος κυριεύσει την ψυχή μας. ΜΕΛΕΤΗΜΑ 31ον Όταν η ψυχή μας βγαίνει από το σκοτάδι, ακολουθούν τα εξής: α) Καίγεται η καρδιά μας και θερμαίνεται, σαν φωτιά, νύχτα και μέρα. β) Από τη γλυκύτητα των λογισμών ούτε φαγητό επιθυμούμε και γ) είτε μελετάμε τις Θείες Γραφές, είτε προσευχόμαστε, είτε κάνουμε κάτι άλλο, δεν παύουν να τρέχουν τα δάκρυα μας. Όλα όμως αυτά μπορούμε να τα χάσουμε, όταν πέσουμε σε υπερηφάνεια, αμέλεια και χαύνωση. Η προσευχή του ταπεινού, εξερχόμενη από το στόμα του, εισέρχεται εις τα αυτιά του Κυρίου. Ο οίνος θερμαίνει το σώμα και ο Λόγος του Θεού τη διάνοια. Η καλή εργασία και η ταπεινοφροσύνη μας κάνουν Θεό επί της γης. Η θέρμη και η συντριβή της καρδιάς, δεν συνυπάρχουν. Όταν δοθεί η θέρμη, φεύγει απ’ αυτή το πένθος. Μακάριοι όσοι απεφάσισαν να πλεύσουν τη θάλασσα των θλίψεων για την αγάπη του Θεού. Αυτοί πολύ γρήγορα φθάνουν στο λιμάνι της Βασιλείας των Ουρανών. Πιο καλό είναι ο θάνατος για την αγάπη του Θεού, παρά ζωή μ’ αισχύνη και οκνηρία. Εάν είσαι καθαρός στην καρδιά, ο Θεός θα σ’ ανεβάσει στην κορυφή των αρετών και θα σε σοφίσει και τελειοποιήσει. Όταν έχεις σκότιση λογισμών, πήγαινε να κοιμηθείς, διότι τη σκότιση ακολουθεί η βλασφημία. Οι ασθενείς και άρρωστοι κατά την ψυχή, χρειάζονται μάλλον συμπάθεια παρά επίπληξη. Όταν δεν συμπαθώ τους άλλους βλάπτω πολύ την ψυχή μου. Αρχή της σοφίας του Θεού είναι η επιείκεια και η πραότης, που υποφέρει τις αδυναμίες των άλλων. Τούτο είναι κατόρθωμα γενναίας ψυχής. Το ν’ αποφύγουμε τον πειρασμό της σκοτίσεως και ακηδίας είναι αδύνατο, καθώς και το να παρηγορηθούμε τελείως σ’ αυτή τη ζωή!… ΜΕΛΕΤΗΜΑ 32ον O μωρός και ανόητος ζήλος διώχνει την ειρήνη της ψυχής. Όποιος με ζήλο επιδιώκει να θεραπεύσει ξένα σφάλματα, αποδιώκει την υγεία της ψυχής του!.. Ο ασθενής κατά την ψυχή, που διορθώνει τους άλλους, ομοιάζει με τυφλό που δείχνει στους άλλους το δρόμο!… Όποιος προσεύχεται, ενώ μνησικακεί, σπέρνει στη θάλασσα!.. Αν αγαπώ το Θεό, ταπεινώνομαι με πολλή απλότητα. Όποιος πολυλογεί και για καλά ακόμη πράγματα, είναι ανάξιος της αγιότητος. Η μετάνοια που γίνεται μετά συναναστροφών είναι πιθάρι συντετριμμένο!… Σωφροσύνη και συνομιλίες με γυναίκες είναι λέαινα με πρόβατο στο ίδιο δωμάτιο. Η ελεημοσύνη τον άξιο τιμωρίας τον ωφελεί. Καθώς δεν συγκρίνεται κόκκος άμμου με πολύ χρυσάφι, έτσι και η δικαιοσύνη του Θεού, δεν συγκρίνεται με τη μεγάλη αυτού ελεημοσύνη!… Όποιος απέκτησε ταπείνωση νεκρώθηκε για τον κόσμο και τα σωματικά πάθη!… Ο φθονερός έχει στην καρδιά του το διάβολο!… Η ταπείνωση και η σωφροσύνη μας οδηγούν στη σωτηρία της ψυχής μας!… Στις συναθροίσεις πολλών ανθρώπων προτίμα τη σιωπή!…Φοβού τις κακές συναναστροφές. Από κάθε θυσία τιμιώτερον στο Θεό είναι το σώμα του σώφρονος. Ο Θεός αγαπά τόσο πολύ τους ταπεινούς, όπως τα Σεραφείμ!… Ω αγάπη! Μακάριος είναι εκείνος, που βρήκε εσένα, το λιμάνι κάθε χαράς!… Μη κάνεις φίλους αυτούς που αγαπούν τους γέλωτες και αυτούς που θεατρίζουν τους άλλους. Σ’ αυτόν, που κατηγορεί τους άλλους, σκυθρώπαζε!… Στον υπερήφανο και φθονερό μη μιλάς καθόλου ή μίλα με πολλή προσοχή!… ΜΕΛΕΤΗΜΑ 33ον Στ’ αλήθεια μεγάλη αρετή είναι να λυπάσαι για τους κακούς και να ευεργετείς τους αμαρτωλούς περισσότερον και από τους δικαίους!… Δίνε με χαρωπό πρόσωπο την ελεημοσύνη σου και παρηγόρει πάντοτε τους θλιβόμενους!… Τη μέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άρρωστο, να βλέπεις τον εαυτό σου σαν μάρτυρα για το Χριστό!… Σ’ όλα σου τα έργα, έχε αγαθή συνείδηση!… Η δικαιολογία δεν είναι για τους Χριστιανούς!… Κατηγόρησα κάποιον, είμαι νεκρός κι εγά και τα έργα μου εκείνη τη μέρα!… Κάνε συντροφιά με λεπρούς, παρά με υπερήφανους!… Πένθησε μετά των αμαρτανόντων και χαίρε μετά των μετανοούντων!… Γίνε φίλος όλων και άπεχε απ’ όλους!… Σκέπασε τον αμαρτάνοντα και βλέπε όλους σαν αγίους!… Αν δεν είσαι άγιος κατά την καρδιά, γίνε καθαρός κατά το σώμα, δηλαδή, μη κάνεις σαρκικές αμαρτίες. Αν δεν είσαι πράος, ειρήνευε τουλάχιστον με τον εαυτό σου. Ναός της Θείας Χάριτος είναι όποιος ενθυμείται πάντοτε το Θεό!… Το να θέλεις το καλό, είναι δικό σου. Το να πράξεις όμως το καλό είναι του Θεού!… Η ανάπαυση του σώματος βλάπτει μόνον τους νέους. Η μη προσοχή των αισθήσεων και τους γέροντες!… Να μη λυπούμεθα όταν σφάλουμε σε κάτι, αλλ’ όταν επιμένουμε στο σφάλμα μας!… Μη μισείς τον αμαρτωλό, αλλά την αμαρτία. Αφού νομίζεις τον εαυτό σου δίκαιο, πού είναι η αγάπη σου προς τον αμαρτωλό; Νεκρός είναι όποιος δεν αγαπά τους τιμώντες, ουδέ καταφρονεί τους ατιμάζοντες αυτόν. Όταν έχω την ευχή δε θυμώνω, δεν είμαι γαστρίμαργος!… ΜΕΛΕΤΗΜΑ 34ον Αγάπησε, άνθρωπε, το Θεό όχι τα μέλλοντα αγαθά, που υπόσχεται να σου δώσει στην άλλη ζωή, αλλά για όσα σου δίνει σ’ αυτή τη ζωή. Διότι η Θεία Χάρη με την οποία μας αναγεννά, “νεκρωθέντας εκ της αμαρτίας”, είναι κατά πολύ ανώτερη εκείνης της Χάριτος με την οποία μας έφερε “εκ του μη όντος εις το είναι” σωματικά. Ο ζήλος είναι ο σκύλος που φυλάσσει το νόμο του Θεού, που είναι η αρετή. Ο ζηλωτής, ως καιόμενος φούρνος θερμαίνεται, σαν τα Χερουβείμ και προσέχει κάθε στιγμή τις πανουργίες και τις εφόδους των πονηρών πνευμάτων. Εξασθενεί ο ζήλος, όταν ο άνθρωπος απιστεί στη Θεία Πρόνοια και λησμονεί το Θεό. Ο αγωνιστής, όταν βγει στον κόσμο, αγαπά τους επαίνους και πέφτει στην κενοδοξία και ναυαγεί εν καιρώ γαλήνης. Η ψυχρότης του ζήλου της αρετής έρχεται: α) Όταν ελαττωθεί η επιθυμία της αρετής και β) Όταν θαρρεύσουμε στον εαυτό μας και δεν φοβούμεθα τους δαίμονες. Η πίστη είναι έννοια νηπιώδης, σε καρδιά απλή. Η γνώση εξετάζει και συζητεί κάτι, αν είναι αληθινό. Η γνώση φυλάσσει τους φυσικούς νόμους. Τη γνώση ακολουθεί ο φόβος, τη δε πίστη η ελπίδα. Η γνώση που κατέχει ο άνθρωπος είναι φτωχή και ελλειπής. Τους θησαυρούς όμως της πίστεως δε χωρούν ο Ουρανός και η Γη!… Ο βασιζόμενος στη γνώση, δεν περιπατεί επί υδάτων ή επί του πυρός. Με τη δύναμη όμως της πίστεως, πολλοί και σε ύδατα και επί του πυρός περπάτησαν κι έμειναν αβλαβείς!… Η πίστη έχει ακένωτους θησαυρούς και γεμίζει ηδονή την καρδιά του πιστού. Η γνώση χρειάζεται μόνο σαν σκαλοπάτι, για να φθάσει κανείς στην πίστη… Όποιος αξιωθεί να γευθεί τη γλυκύτητα της πίστεως και στραφεί προς την ανθρώπινη γνώση, ομοιάζει με άνθρωπο, που ανταλλάσει πολύτιμο μαργαρίτη με χάλκινο οβολό!… ΜΕΛΕΤΗΜΑ 35ον Ω πλούτος άρρητος, που πηγάζει από την πίστη! Με πόσο θάρρος και ηδονή και ελπίδα είναι γεμάτη η οδοιπορία μαζί της! Και τα φορτία της πόσο ελαφρά και η εργασία της πόσο γλυκειά (=Θ. Κοινωνία)!… Σωματικές αρετές είναι: α) νηστεία, β) ελεημοσύνη, γ) αγρυπνία και δ) καθαρότητα σώματος (=σωφροσύνη) Ψυχικές αρετές είναι: α) αγάπη, β) ταπείνωση, γ) συγχώρηση, δ) φύλαξη από τα πάθη και ε) απασχόληση του νου στην ευχή και τα πνευματικά!.. Η ανθρώπινη γνώση μας οδηγεί α) στην σπουδή της έξω σοφίας, β) στον πλουτισμό, γ) στην κενοδοξία και δ) στο στολισμό και την ανάπαυση του σώματος. Τους κατόχους της ανθρώπινης γνώσεως κυριεύει α) η ολιγοψυχία, β) η λύπη, γ) η απόγνωση, δ) ο φόβος δαιμόνων, ε)μ η δειλία και ο φόβος ληστών και θανάτου, στ) οι μέριμνες και τέλος ζ) η υπερηφάνεια. Η πίστη αποδίδει τα πάντα στο Θεό, διότι εμπνέεται από το ταπεινό φρόνημα του Αγίου Πνεύματος. Η ανθρώπινη γνώση υπερηφανεύεται, διότι περιπατεί στο σκότος και αγνοεί τα πολύ ανώτερα αυτής. Η Θεία γνώση μας οδηγεί α) στη νηστεία, β) στην αγρυπνία, γ) στην προσευχή, δ) στην ελεημοσύνη, ε) στη μελέτη των Θείων Γραφών, στ) στην πάλη προς τα πάθη και ζ) στη συμμετοχή στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας!… Τρείς τρόποι ζωής υπάρχουν α) η “κατά φύσιν”, β) η “παρά φύσιν” και γ) η “υπέρ φύσιν” ζωή. Στην πρώτη εργάζεται κανείς την αρετή φυσικώς. Στη δεύτερη πηγαίνει να βοσκήσει χοίρους, σαν τον άσωτο της παραβολής. Και στην τρίτη εντρυφά η ψυχή στα Μυστήρια του Θεού και ευφραίνεται!… Δηλαδή ο πρώτος ζει ψυχικά, ο δεύτερος σαρκικά, και ο τρίτος πνευματικά ευφραινόμενος!.. Στη τρίτη περίπτωση ενοικεί μέσα μας ο Παράκλητος, υψωνόμαστε στις τάξεις των αγγέλων και ζούμε την “υπέρ φύσιν” ζωή και κατάσταση!… ΜΕΛΕΤΗΜΑ 36ον Η φυσική γνώση τροφοδοτείται από τις πέντε αισθήσεις του σώματος και αποκτάται με τη μελέτη. Η πνευματική γνώση γίνεται αισθητή δια του αγίου Πνεύματος και όχι των σωματικών αισθήσεων και αποκτάται από τη καθαρή ζωή και πολιτεία. Η υπερφυσική γνώση ασχολείται με την κατανόηση του Θεού που αποκτάται από τη ζωντανή πίστη, που χαρίζει τα πάντα!.. Οι ψυχές των αμαρτωλών, ούτε καθ’ εαυτές, ούτε μεταξύ τους βλέπονται. Εάν όμως καθαρθούν με τη μετάνοια, βλέπουν και εαυτές και τους αγγέλους και τους δαίμονες !… Όταν νιώσεις μέσα σου τη χαρά του Αγίου Πνεύματος, οι στενοχώριες και οι θλίψεις αυτής της ζωής γίνονται γλυκύτερες από το μέλι!… Όποιος ποθεί το Άγιο Πνεύμα, αποφεύγει τον κόσμο και ο κόσμος αυτόν, διότι στην ησυχά τρώγει τον άρτον της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή Θεία Κοινωνία και ευχή!… Η ψυχή δεν μπορεί να νιώσει την ηδονή της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, λόγω των παθών, που σκεπάζουν το Θεϊκό φως. “Εν τω φωτί σου, οψόμεθα φως” (Ψαλμωδός). Η αγάπη του Θεού είναι καρπός της Θείας Κοινωνίας και της ευχής, που νεκρώνει τα σαρκικά θελήματα και οδηγεί στην αυταπάρνηση!… Σε κοιλίαν πεινώσα, ουδέποτε έρχονται αισχροί λογισμοί!… Ο κόρος και η χορτασία επιθυμεί πολλά κακά. Η δε σωφροσύνη επιτυγχάνεται με χαμευνία, κόπους και πείνα… Όσοι καταφρονούν τις οδούς Κυρίου, τους καταφρονεί και ο Θεός και δεν τους δίνει τη χάρη Του!… Πρώτο απ’ όλα τα πάθη είναι η φιλαυτία και πρώτη απ’ όλες τις αρετές είναι η καταφρόνηση της αναπαύσεως του σώματος!… ΜΕΛΕΤΗΜΑ 37ον Η σφοδρότητα των θλίψεων καθαρίζει τα κακά πάθη της καρδιάς. Χωρίς τη παραχώρηση του Θεού δεν παιδεύεται ο άνθρωπος. Και τούτο γίνεται για να μετανοήσει και να ωφεληθεί η ψυχή του!… Στις θλίψεις και τους λογής-λογής πειρασμούς που μας έρχονται, πρέπει να ομολογούμε ότι είμεθα άξιοι και περισσότερα απ’ αυτά να πάθουμε και να μην αιτιώμεθα ανθρώπους, δαίμονες ή φευ και αυτή τη δικαιοσύνη του Θεού!… Οι λογής-λογής πειρασμοί μας παραχωρούνται για να ταπεινωθούμε και να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας με την εξομολόγηση και ν’ αποκτήσουμε όψη κεχαριτωμένη!… Παράδεισος είναι η αγάπη του Θεού και η τρυφή όλων των μακαρισμών, για τα οποία ο Θείος Παύλος γράφει! “ά οφθαλμός ουκ είδε και ους ούκ ήκουσε… ά ητοίμασε ο Θεός εις τους αγαπώντας αυτόν!…” Το ξύλο της ζωής είναι η αγάπη του Θεού, από την οποία εξέπεσε ο Αδάμ και δε γεύθηκε πλέον τη χαρά!… Μετά τη χάρη του Αγίου Βαπτίσματος εδόθη η χάρη της μετανοίας. Μετάνοια είναι δεύτερη πνευματική αναγέννηση, που γεννάται από την πίστη και το φόβο του Θεού!… Ο Θεός είναι αγάπη. Όποιος ζει μέσα στην αγάπη του Θεού, καρπούται από το Θεό ζωή και οσφραίνεται από τούτον τον κόσμο τον αέρα της αναστάσεως, όπου εντρυφούν οι δίκαιοι. Όταν αποκτήσουμε την αγάπη του Θεού, τότε τρεφόμαστε με τον Ουράνιον Άρτον και παίρνουμε δύναμη. Ο Ουράνιος Άρτος είναι ο Χριστός, που έδωκε ζωή στον κόσμο, δηλαδή η Θεία Κοινωνία!… Η μετάνοια είναι το πλοίο. Ο Θείος φόβος οι κωπηλάτες. Και η αγάπη είναι το Θεϊκό λιμάνι!… ΜΕΛΕΤΗΜΑ 38ον Ο Θεός υπομένει όλες τις ατέλειες του ανθρώπου, εκτός από το γογγυσμό. Η καρδιά η οποία ευχαριστεί διαρκώς το Θεό, γεμίζει από Θεϊκή χαρά και ευλογία!… Όποιος απομακρύνεται από το Θεό, τρέφει μέσα στην καρδιά του μίσος κατά του πλησίον του!.. Όποιος απολογείται υπέρ του αδικουμένου βρίσκει υπέρμαχο το Θεό. Όποιος διορθώνει στα κρυφά τον αδελφό του, δεν είναι φθονερός. Εκείνος όμως που μπροστά σ’ άλλους προσπαθεί να διορθώσει τον αδελφόν του, είναι φθονερός… Η προς το Θεό θέρμη της καρδιάς δεν σβήνεται εύκολα, όταν μας κυριεύσει η ευχή!… Όπως ο ναυτικός ταξιδεύει με οδηγό την πυξίδα, έτσι και ο Χριστιανός βαδίζει με οδηγό την ευχή, προσπαθώντας να φθάσει στο λιμάνι της σωτηρίας. Όποιος εύρει τον πολύτιμο μαργαρίτη Χριστόν, δε θέλει ν’ αποκτήσει τίποτε άλλο σ’ αυτή τη ζωή!… Η νεφέλη σκοτίζει τον ήλιο και η πολυλογία την ψυχή. Καθώς ο ερωδιός ευφραίνεται όταν κατοικεί σ’ έρημο τόπο, έτσι και η ψυχή του μοναχού δέχεται ουράνιες χαρές μέχρι της εξόδου της, όταν κατοικήσει σε ησυχαστικό τόπο!.. Όταν η ουράνια γλυκύτης εμπέσει στην ψυχή του μοναχού από τη γλύκα των λόγων του Θεού, τότε υψώνεται όλη προς το Θεό. Διαφορετικά δε νιώθει την παρηγοριά του Θεού. Η μετά την ακηδία χαρά είναι πολύ μεγάλη, όπως και η θερμότητα του ήλιου, όταν φύγει το νέφος!… Η κενοδοξία, ενώ μας γλυκαίνει, μας καταστρέφει, διότι επιστρέφουν στην ψυχή μας όλα τα πάθη!… Η αργία και οι μακρές πνευματικές ομιλίες φέρνουν σκότιση λογισμών. Πόσο δε περισσότερο οι μάταιες ομιλίες!…

Ο ΠΤΩΧΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΩΝ ΑΝΑΡΧΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

 

Ο ΠΤΩΧΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ

ΤΩΝ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΩΝ ΑΝΑΡΧΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

     Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ' ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. Εγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ· ἀπέθανεν δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ ὑπάρχων ἐν βασάνοις ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπεν Πάτερ Ἀβραάμ ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Εἶπεν δὲ Ἀβραάμ· Τέκνον μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὁδε παρακαλεῖται σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι. Καὶ ἐπὶ πάσιν τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἐντεῦθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. Εἶπεν δέ Ἐρωτῶ οὖν σε πάτερ ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ ἔχουσιν Μωυσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. Ο δὲ εἶπεν Οὐχί πάτερ Ἀβραάμ ἀλλ' ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτοὺς μετανοήσουσιν. Εἶπεν δὲ αὐτῷ Εἰ Μωσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται

 Κατά Λουκάν ιστ’ 19-31

 

Μετάφραση της Ευαγγελικής περικοπής 

Είπε ο Κύριος: «Κάποτε υπήρχε ένας πλούσιος άνθρωπος, ο οποίος εφορούσε πορφύραν και λινά ενδύματα και εζούσε καθημερινώς μέσα σε μεγάλην πολυτέλειαν. Κοντά εις την πύλην του πιο ξαπλωμένος ένας πτωχός, ονομαζόμενος Λάζαρος, γεμάτος πληγές, ο οποίος επιθυμούσε να χορτάση από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέ­ζι του πλουσίου. Ακόμη και τα σκυλιά εσυνείθιζαν να έρχωνται και να γλύφουν τις πληγές του. Συνέβη δε να πεθάνη ο πτωχός και να φερθή από τους Αγγέλους εις τον κόλπον τού Αβραάμ. Επέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. Εις τον άδην, όπου εβασανίζετο, εσήκωσε τα μάτια του και βλέπει από μακρυά τον Αβραάμ και τον Λάζαρον εις τους κόλπους του. Και εφώναξε και είπε, ‘’Πάτερ Αβραάμ, ελέησέ με και στείλε τον Λάζαρον να βουτήξη την άκρη του δακτύλου του σε νερό και να δροσίση την γλωσσά μου, διότι υποφέρω μέσα σ' αυτήν την φλόγα’’. Αλλ' ο Αβραάμ είπε, ‘’Παιδί μου, θυ­μήσου ότι συ απήλαυσες τα αγαθά σου εις την ζωήν σου όπως και ο Λάζαρος τα κακά· τώρα όμως αυτός εδώ παρηγορείται και συ υποφέρεις. Και εκτός από όλα αυτά υπάρ­χει μεταξύ μας ένα μεγάλο χάσμα ώστε να μη μπορούν να περάσουν εκείνοι πού θέ­λουν να διαβούν απ' εδώ σ' εσάς, ούτε οι απ' εκεί σ' εμάς’’.  Τότε είπε, ‘’Σε παρακαλώ λοιπόν, πατέρα, να τον στείλης στο σπίτι του πατέρα μου, διότι έχω πέντε αδελφούς, να τους νουθετήση, δια να μη έλθουν και αυτοί εις τον τόπον αυτόν των βασάνων’’. Λέγει εις αυτόν ο Αβραάμ, ‘’Έχουν τον Μωϋσήν και τους Προφήτας ας τους ακού­σουν’’. Αυτός δέ είπε, ‘’Όχι, πάτερ Αβραάμ, άλλ' εάν κάποιος από τους νεκρούς πάη σ' αυτούς θα μετανοήσουν’’. Αλλ' ο Αβραάμ του απήντησε   ‘’Εάν δεν ακούνε τον Μωϋσήν και τους προφήτας, δεν θα πεισθούν και αν ακόμη αναστηθή κάποιος από τους νεκρούς’’».

(Εκ τnς μεταφράσεως της Καινής Διαθήκης των αειμνήστων καθηγ. Β. Βέλλα, Αρχιμ. Εύ. Αντωνιάδου, Αμ. Αλιβιζάτου, Γερ. Κονιδάρη, Έκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ).

 

 

Η περίπτωση του φτωχού Λάζαρου φανερώνει μια σχέση δυνατής εμπιστο­σύνης στον Θεό. Δεν εγκωμιάζεται η φτώχια του, αλλά η αρετή του. Μέσα στις στερήσεις και τις άθλιες συνθήκες της ζωής του, δεν διαμαρτύρεται πού υποφέ­ρει. Η καρτερική υπομονή του στο σκληρό και άδικο πρόσωπο της ζωής δεν είναι αδυναμία και παθητικότητα, αλλά δύναμη πού αντέχει χτυπήματα.

Απαλλαγμένος από συμπλέγματα κατωτερότητας, δεν ζηλεύει και δεν φθονεί τον πλούσιο, πού απολαμβάνει μια ζωή πού αυτός στερείται. Δεν αντιδρά βίαια, γι' αυτό και δεν ζητά να αρπάξει αυτό πού δεν έχει. Μέσα στην εξαθλίωση και τη δυστυχία του, δεν στρέφεται εναντίον του Θεού και της σκληρότητας των ανθρώπων. Στηρίζει την ελπίδα του σε Εκείνον, για να υπερνικήσει την εγκατά­λειψη, την περιφρόνηση και την αναλγησία των ανθρώπων, η οποία ήταν πράγματι τρομακτική: «αλλά και οι κύνες ερχόμενοι απέλειχον τα έλκη αυτού», ακόμη και τα σκυλιά έρχονταν και έγλειφαν τις πληγές του.

Ο Λάζαρος γίνεται για εμάς ο τύπος εκείνος του ανθρώπου πού απαγκιστρωμένος από τα υλικά αγαθά της ζωής πέφτει στην αγκαλιά του Θεού.

Ελεύθερος άπ' όλα εκείνα πού όταν μας λείψουν μάς οδηγούν στη διεκδίκηση, στην οργή, στη βία και τελικά στην απόγνωση.

Αρχιμ. Ν.Κ

Απόσπασμα από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ (31/10/2010)

 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον     www.egolpion.com

Read more: http://www.egolpion.com/ptwxos_lazaros.el.aspx#ixzz2lqfN13Qq

TO «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ» ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΙΞΗΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ & ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

TO  «ΕΛΕΥΘΕΡΟ  ΠΝΕΥΜΑ»

ΜΙΑ  ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ  ΜΙΞΗΣ  

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ  &  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

«Εγώ τα δημιούρ­γησα όλα. Δημιούργησα περισσότερα απ' όσα ο Θεός»

Clifford Harper

   Από τον 11^ο αιώνα κι έπειτα συνέβησαν στην Ευρώπη τεράστιες κοινω­νικές και οικονομικές αλλαγές. Η γεωργία, η βιομηχανία, οι πόλεις και οι αγορές αναπτύχθηκαν ταχύτατα. Ο πληθυσμός αυξανόταν, τα δεσμά του φεουδαρχισμού, τα οποία έκαναν τους δουλοπάροικους και τους ε­λεύθερους χωρικούς να εξαρτώνται από τους κυρίους τους και την εκ­κλησία, έσπαζαν. Υπήρχαν νέοι περιορισμοί αλλά και νέες δυνατότητες για ελεύθερη ζωή. Μολονότι οι πλούσιοι και οι ισχυροί προσπαθούσαν να αυξήσουν τα βάρη του λαού και να καταπατήσουν τις ελευθερίες του, στην ύπαιθρο οι χωρικοί συχνά αρνούνταν να πληρώσουν φόρους ή να εργαστούν δίχως αμοιβή, και απαιτούσαν δικαιώματα πάνω στη γη. Πολλοί διέφυγαν στις πόλεις, των οποίων «ο αέρας απελευθερώνει τους ανθρώπους» - εκεί δεν υπήρχε δουλοπαροικία. Αλλά καθώς μεγάλωνε το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, όλο και περισσότεροι αντιδρούσαν ριζοσπαστικά, συχνά επιδιώκοντας να εγκαθιδρύσουν τη Βασιλεία των Ουρανών στη Γη, όπου «τα πάντα είναι κοινά». 

Το Ελεύθερο Πνεύμα, που άκμασε σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα σχεδόν σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, ίσως είναι το πρώτο σημαντικό α­ναρχικό κίνημα παγκοσμίως. Ξεκίνησε το 1200, από τους διανοούμε­νους του Παρισιού που συναθροίζονταν γύρω απ’ τον Γουλιέλμο τον Χρυσοχόο, σαν ένα είδος εξέγερσης ενάντια στην ολοκληρωτική εξου­σία της εκκλησίας.

Οι μυημένοι του Ελεύθερου Πνεύματος περιφρονούσαν απροκάλυπτα τους μοναχούς (το ντύσιμό τους -ένα μπαλωμένο κόκκινο ράσο- παρωδούσε το ντύσιμο των καλόγερων), διέκοπταν τις εκ­κλησιαστικές λειτουργίες, κάνοντας με οξυδέρκεια και ευγλωττία δημό­σιες συζητήσεις με τους ιερείς. Οι αδελφοί του Ελεύθερου Πνεύματος αρνούνταν να περιμένουν μια μετά θάνατο ζωή τιμωρίας ή επιβράβευ­σης: προτιμούσαν να απολαύσουν τον Παράδεισο επί της Γης, εδώ και τώρα.

Μολονότι τα μέλη της κεντρικής ομάδας σύντομα εκτελέστηκαν από την εκκλησία ως «αιρετικοί», οι ιδέες τους εξαπλώθηκαν από πόλη σε πόλη, ιδίως κατά μήκος των εμπορικών οδών μέσω των οποίων διακινούνταν υφάσματα και ρούχα. Οι γυναίκες και οι τεχνίτες, όπως οι υφα­ντές της Αμβέρσας, ήταν ιδιαίτερα δεκτικοί απέναντι σ’ αυτές τις ιδέες. Όλοι απαρνούνταν την ιδιοκτησία, την εξουσία και τα προνόμια, και ζούσαν από αυτά που έπαιρναν ζητιανεύοντας. Οι μυημένοι του Ελεύ­θερου Πνεύματος, καθώς αποκτούσαν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, απέρριπταν όλο και περισσότερο τις ιδέες της εποχής: αρνούνταν όλους τους περιορισμούς, δήλωναν απόλυτα ελεύθεροι και δεν αναγνώριζαν άλλη αυθεντία πέραν της ίδιας τους της εμπειρίας.

Το 1259 αφορίστηκαν. Η Εκκλησία είχε τρομοκρατηθεί ιδιαίτερα από τις πολλές γυναίκες του Ελεύθερου Πνεύματος που ζούσαν μαζί σε κοινοβιακά νοικοκυριά - στην Κολωνία ο αριθμός τους έφτανε τις 2000.

Η μεγαλύτερη αμαρτία τους, έλεγαν οι επίσκοπος ήταν η ανεξαρτησία τους- ήταν «αργόσχολες, κουτσομπόλες αλήτισσες, που αρνούνταν να υ­πακούσουν στους άντρες με την πρόφαση ότι τον Θεό τον υπηρετεί κα­νείς καλύτερα σε συνθήκες ελευθερίας».

Οτιδήποτε είχε σχέση μαζί τους ήταν απαγορευμένο: το χαρακτηριστικό τους ντύσιμο, η κραυγή «Για ό­νομα του Θεού, -ψωμί», ακόμα και η ελεημοσύνη, έγιναν αδικήματα που τιμωρούνταν με θάνατο. Εκατοντάδες κάηκαν στην πυρά ή πνίγηκαν ε­πειδή αρνήθηκαν να ζητήσουν άφεση αμαρτιών, να δηλώσουν μετάνοια ή να παραστήσουν τους παράφρονες. 

Οι “Μικροί Αδερφοί και Αδερφές” έγιναν με το ζόρι μια κινούμενη διανόηση που εξαπλώθηκε στην Ισπανία, την Ιταλία, τη Βαυαρία και α­κόμη πιο πέρα. Ουδέποτε αποτέλεσαν μία μόνο εκκλησία με ένα ενιαίο δόγμα^. υπήρξαν ένα άθροισμα ομοφρόνων ομάδων, το ζωηρό μήνυμα των οποίων μεταδιδό­ταν προφορικά:

“Ο θεός ήταν ελεύθερος και δημιούργησε όλα τα πράγματα κοινά για όλους... Η κλοπή εί­ναι νόμιμη. Φάτε σε ένα πανδοχείο και αρνηθείτε να πληρώσετε. Αν ο ι­διοκτήτης ζητήσει λεφτά, να τον χτυπήσετε... Τα ελεύθερα άτομα πρέπει να κάνουν ό,τι τους ευχαριστεί. Ανήκω στην ελευθερία της φύσης και ι­κανοποιώ όλα όσα επιθυμεί η φύση μου...Ο έρωτας είναι η απόλαυση του Παραδείσου· και η απόλαυση του Παραδείσου δεν μπορεί να είναι α­μαρτωλή” 

Η προπαγάνδα τους συμπεριλάμβανε και τον γραπτό λόγο. Μολονότι η Μαργαρίτα Πορέτ κάηκε στην πυρά το 1310, το βιβλίο της οι Καθρέ­φτες των απλών ψυχών κυκλοφόρησε κρυφά σε ολόκληρη την Ευρώπη για αρκετούς αιώνες.

Αν και οι αδερφοί του Ελεύθερου Πνεύματος συνήθως ντύνονταν φτωχικά, μερικές φορές κυκλοφορούσαν γυμνοί -«δεν πρέπει να ντρέ­πεται κανείς για οτιδήποτε φυσικό»- ή ντύνονταν «με ακριβά και προ­κλητικά ρούχα», για να εκφράσουν την πνευματική τους τελειότητα.

Ε­νώ όλοι διακήρυσσαν ότι θέλουν να γνωρίσουν τον Θεό ενδόμυχα -ακό­μα και να γίνουν θεοί- λίγοι προχωρούσαν παραπέρα. Οι γυναίκες του Ελεύθερου Πνεύματος στο Σβάιντνιτς της Σιλεσίας, για παράδειγμα, υ­ποστήριζαν ότι είχαν «τελειότητα ανώτερη απ’ ό,τι ο Θεός, και έτσι πλέον δεν Τον χρειάζονταν». Μία από αυτές είχε πει: «Εγώ τα δημιούρ­γησα όλα. Δημιούργησα περισσότερα απ' όσα ο Θεός. Στα χέρια μου στη­ρίζονται ο Ουρανός κι η Γη. Χωρίς εμένα δεν υπάρχει τίποτα.»

 

 

Από το βιβλίο του Clifford Harper «Αναρχισμός» εικονογραφημένος οδηγός. Εκδόσεις ΕΠΙΛΟΓΗ 1989 σελ. 10-13

Read more: http://www.egolpion.com/elef8ero_pnevma.el.aspx#ixzz2lqf55FBP

ΘΕΙΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

 

ΘΕΙΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Ορθόδοξη αλήθεια και πεπλανημένες θεωρήσεις

 (Κείμενο από το έντυπο «Ορθοδοξία και αίρεσις» της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας και Κυνουρίας, τεύχ. 72, Ιαν. – Φεβρ. 2011).

Ο έρωτας, ως «σημείον αντιλεγόμενον» του Χριστιανισμού 

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται, εκτός των άλλων, από την ελεύθερη διακίνηση και ανταλλαγή αγαθών και προϊόντων στην πολυπολιτισμική και διαπολιτισμική κοινωνία που ζούμε. Η ανταλλαγή τέτοιων στοιχείων δεν είναι, βέβαια, χαρακτηριστικό μόνο των ημερών μας. Ο ελληνικός πολιτισμός ειδικότερα (προχριστιανικός και χριστιανικός) δεν υπήρξε ποτέ ένα κλειστό σύστημα. Πάντα είχε την ικανότητα να διακρίνει και να επιλέγει θετικά στοιχεία από άλλους πολιτισμούς και να τα εντάσσει οργανικά στο σώμα του, χωρίς να υφίσταται ουσιαστικές αλλοιώσεις. Είχε, επίσης, τη φυσική ικανότητα να διακρίνει κάθε κατώτερο η αρνητικό στοιχείο και να το απορρίπτει. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει στις μέρες μας, όπου πολιτισμικά προϊόντα διακινούνται και προσλαμβάνονται άκριτα, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται η ουσία τόσο του ελληνικού πολιτισμού, όσο και της Ορθόδοξης πίστης μας. Ένα πρόχειρο αλλά ενδεικτικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου είναι ο αγιο-Βασίλης της δυτικής σύγχυσης, ο γνωστός Santa-Claus με την κόκκινη κάπα και τα ολόλευκα γένια, που επινοήθηκε, όπως είναι γνωστό, από μια διαφήμιση της Coca Cola, πρωτοεμφανίσθηκε δε ως άγιος Νικόλαος και «μετωνομάστηκε» στην πορεία σε αγιο-Βασίλη. Είναι τόσο ισχυρή η παρουσία του τις μέρες των εορτών, που έχουμε σχεδόν ξεχάσει τον πραγματικό Άγιο της Εκκλησίας, τον ασκητικό Ιεράρχη με τα μαύρα γένια.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την «εορτή» του «αγίου» Βαλεντίνου, που έχει εισαχθεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Ο δυτικής προελεύσεως «άγιος» προβάλλεται από ένα κύκλωμα εμπόρων - κερδοσκόπων και από τα μέσα διαμορφώσεως τη κοινής γνώμης ως προστάτης του έρωτα και των ερωτευμένων, με αποτέλεσμα να κερδίζει συνεχώς έδαφος μεταξύ μικρών και μεγάλων, θρησκευομένων και αθέων! Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται απλώς για επορευματοποίηση ανθρώπινων αισθημάτων, αλλά και για μια βαθύτατη σύγχυση, που προκαλείται μεταξύ των Ορθοδόξων, σχετικά με το ποιος είναι Άγιος και ποιος δεν είναι, ποιος πρέπει να τιμάται και ποιος όχι, τι είναι αποδεκτό από τον Θεό και τι δεν είναι.

Η «εορτή» του «αγίου» Βαλεντίνου (14 Φεβρουαρίου) φέρνει κάθε φορά στο προσκήνιο το θέμα του έρωτος και την έναντι αυτού στάση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αποδέχεται η Εκκλησία τον «φυσικό» έρωτα των ανθρώπων η τον απορρίπτει; Μήπως αποδέχεται τον αγνό και γνήσιο έρωτα και απορρίπτει μόνο τις χυδαίες εκδηλώσεις του; Συμβιβάζεται ο έρωτας προς ανθρώπους (προς το άλλο φύλο) με τον έρωτα προς τον Θεό; Ποια είναι η σχέση του ανθρώπινου έρωτα με τη χριστιανική αγάπη; Στα ερωτήματα αυτά θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο τεύχος αυτό του εντύπου μας. Το θέμα, βέβαια, είναι πολύ μεγάλο και είναι αδύνατο να εξαντλήσουμε όλες τις πλευρές του. Θα περιορισθούμε, λοιπόν, αναγκαστικά στη σχέση του θείου με τον ανθρώπινο έρωτα, και σε άλλο τεύχος θα μας δοθεί, όπως πιστεύουμε, η ευκαιρία να ασχοληθούμε πιο αναλυτικά με άλλες πλευρές, όπως το Μυστήριο του Γάμου, οι προγαμιαίες και εξωγαμιαίες σχέσεις κ.λπ.

Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι αναγκαία και για έναν άλλο λόγο. Στα πλαίσια της σφοδρής επίθεσης εναντίον της Εκκλησίας μας από διάφορες αρχαιολατρικές ομάδες, που επιδιώκουν την επιστροφή στην αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία, προβάλλονται οι ισχυρισμοί ότι ο Χριστιανισμός κατέστρεψε τον κόσμο της ζωής και του έρωτα, που δήθεν υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα, επέβαλε τη στέρηση και το σκοτάδι, μετέβαλε κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε εντιμότητα σε αχρειότητα, αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάρα και διαστροφή, επέβαλε τη σεξουαλική καταπίεση, που είναι το φαρμακερό δηλητήριο του Χριστιανισμού, αποτελεί θρησκεία ανέραστων και σκοταδιστών κ.λπ. Τέτοιες εκφράσεις «πολιτισμένων» και «φωτισμένων» συνανθρώπων μας και πολύ χειρότερες συναντάμε συχνά στο διαδίκτυο και σε αρχαιολατρικά έντυπα και περιοδικά. Ας δούμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.

 

Η «εορτή» του «αγίου» Βαλεντίνου 

Η ιστορική αλήθεια σχετικά με το πρόσωπο του «αγίου» Βαλεντίνου δεν είναι καθόλου ξεκάθαρη. Τα ελάχιστα ιστορικά στοιχεία συμπλέκονται με θρύλους και παραδόσεις προχριστιανικής προέλευσης. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία Άγιος με το όνομα Βαλεντίνος («Ουαλεντίνος) τιμάται στις 24 Οκτωβρίου. Πρόκειται για Μάρτυρα της Εκκλησίας, που μαρτύρησε μαζί με άλλους δύο, τους Μάρκο και Σωτήριχο. Το μόνο στοιχείο που γνωρίζουμε γι’ αυτούς είναι ότι μαρτύρησαν «κατά γης συρόμενοι». Πέραν αυτού δεν γνωρίζουμε τίποτε απολύτως. Η σχέση τους με τον «άγιο των ερωτευμένων» φαίνεται εντελώς απίθανη. Άλλος Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας φέρεται με το όνομα Βαλεντίων και τιμάται στις 24 Απριλίου. Αυτός, όμως, μαρτύρησε σε μια πόλη της Βουλγαρίας και τα λίγα στοιχεία που γνωρίζουμε για τη ζωή του δεν συμφωνούν με τις παράδοσεις που κυκλοφορούν για τον «άγιο των ερωτευμένων».

Σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη από τις παραδόσεις αυτές, ο Βαλεντίνος είναι άγιος της «Καθολικής Εκκλησίας» και υπήρξε Ιερεύς στη Ρώμη την εποχή του αυτοκράτορα Κλαυδίου του Β' τον 3ο μ.Χ. αι. Λόγω των αιματηρών εκστρατειών της εποχής και της άρνησης των πολιτών να μετέχουν σ’ αυτές με πρόφαση τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις, ο αυτοκράτορας απαγόρευσε αυστηρά για ένα διάστημα τους γάμους. Τότε ο Βαλεντίνος μαζί με έναν άλλον Ιερέα, ονομαζόμενο Μάριο, τελούσαν κρυφά γάμους ζευγαριών, με αποτέλεσμα να γίνουν αντιληπτοί από τις αρχές και να θανατωθούν με φρικτά μαρτύρια. Σύμφωνα με την παράδοση αυτή, ο «άγιος» Μάριος σχεδόν ξεχάστηκε, ενώ ο «άγιος» Βαλεντίνος παρέμεινε στη μνήμη των ανθρώπων, ως προστάτης των ερωτευμένων.

Πιο πιθανή φαίνεται μια άλλη εκδοχή, που συνδέει την εορτή των ερωτευμένων με αρχαίες ειδωλολατρικές συνήθειες. Αιώνες προ Χριστού οι Ρωμαίοι γιόρταζαν την ίδια εποχή (14-15 Φεβρουαρίου) μια αισθησιακή εορτή προς τιμήν κάποιου Λούπερκους, κυνηγού λύκων, που ονομαζόταν «Λουπερκάλια» (Lupercallia). Μέρος της εορτής ήταν και το έθιμο της ανταλλαγής δώρων μεταξύ «αγαπημένων», όπως γίνεται και σήμερα στην περίπτωση του «αγίου» Βαλεντίνου. Σύμφωνα με άλλο έθιμο, έβαζαν τα ονόματα νέων κοριτσιών σ' ένα κουτί, από το οποίο οι άντρες επέλεγαν λαχνούς και κατέληγαν συνήθως στην πορνεία και τα όργια με την «τυχερή» της κλήρωσης. Η εορτή, φαίνεται, συνεχίστηκε και στη χριστιανική εποχή, όπου έγιναν προσπάθειες κατάργησής της. Όμως, αυτό που τελικά κατορθώθηκε, ήταν ν' αλλάξει χαρακτήρα και από Λουπερκάλια να μεταβληθεί σε εορτή του «αγίου» Βαλεντίνου!

Πρόκειται, λοιπόν, για ειδωλολατρικής προέλευσης εορτή, που δεν έχει σχέση με τη Χριστιανική πίστη και Παράδοση. Είναι μια προσπάθεια διείσδυσης ξένων (ειδωλολατρικών - αισθησιακών) στοιχείων εντός του Χριστιανισμού. Να γιατί την συμπαθούν ιδιαίτερα οι σύγχρονοι αρχαιολατρες! Ας δούμε, όμως, και τις δικές τους απόψεις για το θέμα.

 

Ο έρωτας στην αρχαία Ελλάδα

Ο ισχυρισμός ότι ο Χριστιανισμός διέστρεψε την περί έρωτος αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων δεν ευσταθεί, για τον απλούστατο λόγο, ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε μία συγκεκριμένη, αλλά πολλές αντιλήψεις περί έρωτος. Ο Χριστιανισμός, αντίθετα, έχει μία συγκεκριμένη και διαχρονική αντίληψη στο θέμα. Όπως είναι γνωστό, στην αρχαία Ελλάδα συνατάμε αντιλήψεις και πρακτικές από τις πιο ακραίες για τα χριστιανικά δεδομένα, όπως η πορνεία, η ομοφυλοφιλία, η παιδεραστία, ο βιασμός κ.λπ., μέχρι αντιλήψεις παραπλήσιες με τη χριστιανική η και πιο «ασκητικές» από τη χριστιανική.

Για παράδειγμα, από τη μια πλευρά οι πρόγονοί μας είχαν ιεροποιήσει η θεοποιήσει τα σαρκικά πάθη, με την έννοια ότι αυτά τα συναντά κανείς ακόμη και στον «τέλειο» κόσμο των θεών. Έτσι ο Δίας, ο μέγας θεός των αρχαίων, μοιχεύει επανειλημμένα με θεές (Δήμητρα, Θέμιδα, Μνημοσύνη, Λητώ, Αίγινα, Καλλιστώ κ.α.) και θνητές (Νιόβη, Λύδα, Δανάη, Λάρισα, Νέμεση, Ευρώπη, Λαοδάμεια, Ιώ κ.α). Όταν συναντά εμπόδια, μεταμορφώνεται (συνήθως σε ζώο), για να πετύχει τον σκοπό του. Σε κάποια περίπτωση, για να παραπλανήσει την Ήρα, μεταμόρφωσε την ερωμένη του σε αρκούδα. Οι θεοί διδάσκουν επίσης την παιδεραστία και την ομοφυλοφιλία: Ο Απόλλων επιθυμεί τον Υάκινθο και κακοποιεί τον αντίζηλό του ποιητή Θάμυρι. Ο Δίας θέλγεται από τον ωραίο Γανυμήδη και τον απαγάγει με δόλο. Το ίδιο συμβαίνει και με την αιμομιξία: Ο Ποσειδώνας καταδιώκει ερωτικά την αδελφή του Δήμητρα, που μεταμορφώνεται σε φοράδα για να τον αποφύγει. Ο Δίας επίσης συνέρχεται με την αδελφή του και γενιέται η Περσεφόνη. Η Αφροδίτη εμπνέει σε μια θνητή, τη Σμύρνα, αιμομικτικό έρωτα προς τον πατέρα της! Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά και διακαιολογούν απόλυτα τη γνώμη του ιερού Χρυσοστόμου ότι «οι Έλληνες δια τούτο εισι βδελυκτοί, ότι τα πάθη εθεοποίουν, την μεν επιθυμίαν Αφροδίτην, τον δε θυμόν Άρην, την δε μέθην Διόνυσον προσειπόντες» (Ζ' ομ. Προς Ρωμαίους).

Από την άλλη πλευρά, εκπρόσωποι του αρχαίου ελληνισμού εκφράζουν αντιλήψεις σχεδόν ταυτόσημες με τις χριστιανικές. Ο Πυθαγόρας συμβούλευε τις μαθήτριές του «να προσέχουν και τούτο: να έχουν σχέσεις μόνο με τους συζύγους τους». Ο ίδιος πίστευε ότι «το μικρό αγόρι πρέπει ν' ανατρέφεται μ' αυτόν τον τρόπο, ώστε να μην αναζητά στα πρώτα του 20 έτη την συνουσία ... (Οι Πυθαγόρειοι) θεωρούσαν ότι πρέπει να περισταλούν όλες οι παρά φύση γεννητικές λειτουργίες, καθώς και αυτές που γίνονται με ακόλαστο τρόπο, και να παραμείνουν όσες γίνονται με σωφροσύνη και νομιμότητα, όσες δηλαδή στοχεύουν στην τεκνοποιία». Ο Δημόκριτος αποδοκίμαζε τις σαρκικές απολαύσεις, διότι, έλεγε, καταβάλλουν τη συνείδηση δια της ηδονής. Ακόμη και ο Επίκουρος, ο εκπρόσωπος του ηδονισμού, έλεγε ότι «ο σοφός δε θα συνευρεθεί με γυναίκα, με την οποία οι νόμοι απαγορεύουν κάτι τέτοιο ... Οι Επικούριοι πιστεύουν ότι ο σοφός δε θα ερωτευτεί. Ακόμη, ότι ο έρωτας δεν είναι θεόπεμπτος ... Η συνουσία ποτέ δεν ωφέλησε. Καλό θα ήταν και να μην έβλαπτε».

 

Έννοια και ουσία της χριστιανικής αγάπης 

Η Ορθόδοξη Παράδοση, όταν ερευνά τον άνθρωπο για να κατανοήσει το βάθος και την ουσία του, δεν ξεκινά από περιγραφές της ανθρώπινης συμπεριφοράς στην παρούσα κατάσταση του ανθρώπου. Η παρούσα κατάσταση είναι η μεταπτωτική (η μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων), η οποία αποτελεί αρρωστημένη κατάσταση, αφού με την πτώση «κατηρρώστησεν του ανθρώπου η φύσις», όπως λέει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. Κατά συνέπειαν, κάθε ανθρωπολογική ανάλυση, που βασίζεται στον μέσο όρο της συμπεριφοράς του σύγχρονου (μεταπτωτικού) ανθρώπου, δεν είναι τίποτε άλλο από περιγραφή της ασθένειας ως υγείας, του παρά φύσιν ως φυσιολογικού. Κατά την Ορθόδοξη Παράδοση, ο αυθεντικός άνθρωπος, ο φυσικός άνθρωπος είναι ο προπτωτικός, δηλ. η κατάσταση του ανθρώπου πριν παρεμβληθεί η ασθένεια της πτώσεως.

Οι παραπάνω παρατηρήσεις έχουν ιδιαίτερη σημασία για την κατανόηση της Ορθόδοξης αντίληψης περί έρωτος. Όπως γνωρίζουμε από τα ιερά κείμενα ης Παλαιάς Διαθήκης, ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό «κατ’ εικόνα» και «καθ’ ομοίωσιν» (Γεν. 1,26). Αυτό σημαίνει ότι είχε κάποια δεδομένη (σχετική, βέβαια) ομοιότητα με τον Θεό («κατ’ εικόνα»), αλλά και τη δυνατότητα να ομοιάσει ακόμη περισσότερο («καθ’ ομοίωσιν»). Αυτή τη φυσική δυνατότητα του ανθρώπου να θέλει να ομοιάσει με τον Θεό, να επιθυμεί τον Θεό, οι Πατέρες της Εκκλησίας την ονομάζουν «θείο έρωτα». Διαπνεόμενος από τον θείο έρωτα ο προπτωτικός άνθρωπος αγαπά πρώτα «εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της διανοίας του» τον Θεό (πρβλ. Λουκ. 10,27) και κατά δεύτερο λόγο αγαπά ολόκληρη την δημιουργία, δηλ. τον φυσικό κόσμο, τους συνανθρώπους του και, φυσικά, τα πρόσωπα του άλλου φύλου, με μια ιδιαίτερη, αλλά απαλλαγμένη από κάθε ιδιοτέλεια αγάπη.

Όμως, η πτώση διέστρεψε όλες σχεδόν τις φυσιολογικές λειτουργίες του ανθρώπου. Έτσι και ο θείος έρωτας μετεστράφη σε έρωτα και αγάπη του ανθρώπου προς τον εαυτό του. Ο μεταπτωτικός άνθρωπος δεν αγαπά πλέον τον Θεό, αλλά τον εαυτό του (διέπεται από το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως), μέσω δε του εαυτού του αγαπά πράγματα που τον περιβάλλουν και, δια της ιδιοτελούς αγάπης, συνδέεται με τα πράγματα του κόσμου μέσω ιδιοτελών (εμπαθών) σχέσεων. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος της πτώσεως και της αμαρτίας, ο μέσος άνθρωπος που γνωρίζουμε, συνεχίζει να αγαπά, αλλά η αγάπη του αυτή δεν είναι η γνήσια χριστιανική αγάπη, η οποία κατά τον απόστολο Παύλο (Α' Κορ. 13,5) «ου ζητεί τα εαυτής» (δεν ζητά ανταπόδοση), αλλά η ιδιοτελής μεταπτωτική αγάπη, που «ζητεί τα εαυτής» (ζητά ανταπόδοση και ικανοποίηση). Στην αυθεντική αγάπη παρεισφρύει το στοιχείο του πάθους. «Πάθος εστί κίνησις ψυχής παρά φύσιν, η επί φιλίαν άλογον, η επί μίσος άκριτον, η τινος, η δια τι των αισθητών» (το πάθος είναι κίνηση της ψυχής παρά φύσιν, είτε προς μια παράλογη αγάπη, είτε προς ένα άκριτο μίσος για κάποιο από τα αισθητά), κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Το πάθος είναι ασθένεια της ψυχής. Το πάθος είναι εμπόδιο μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Το πάθος τυφλώνει τον πνευματικό οφθαλμό, ώστε ο άνθρωπος ούτε βλέπει, ούτε αισθάνεται τον Θεό. Όσο ο άνθρωπος δένεται με ισχυρές εμπαθείς σχέσεις με πρόσωπα και πράγματα του κόσμου τούτου, τόσο αποξενώνεται από τον Θεό, και αντίθετα, όσο χαλαρώνουν οι εμπαθείς του σχέσεις με πρόσωπα και πράγματα του κόσμου, τόσο ισχυροποιείται η σχέση του με τον Θεό. Να γιατί οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν ότι, για να αγαπήσει ο άνθρωπος πραγματικά τον Θεό, πρέπει να «μισήσει» τον κόσμο.

Ό,τι συμβαίνει στις άλλες μορφές αγάπης, συμβαίνει και στον ανθρώπινο έρωτα, την αγάπη μεταξύ προσώπων του άλλου φύλου. Ο «αγνός» και «ιδανικός» έρωτας, ο οποίος ενδεχομένως δεν συνδέεται με σαρκικές σχέσεις και ο οποίος έχει τόσο υμνηθεί από ποιητές και καλλιτέχνες, δεν είναι τόσο ιδανικός, όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά. Αντίθετα, έχει έντονα τα στοιχεία της ιδιοτέλειας και του πάθους (πάθους, με την ορθόδοξη, πατερική έννοια). Κέντρο της σχέσης δεν είναι το άλλο πρόσωπο, για το οποίο κάποιες φορές «θυσιάζεται» κάποιος, αλλά το εγώ, το οποίο θέλει να ικανοποιηθεί μέσω του αγαπώμενου προσώπου. Πρόκειται για αγάπη, που οπωσδήποτε «ζητεί τα εαυτής» (την ανταπόδοση και ικανοποίηση). Για να αντιληφθούμε τον κατά βάθος εμπαθή χαρακτήρα αυτής της σχέσης, ας αναλογισθούμε πως αισθάνεται κάποιος αν το αγαπώμενο απ’ αυτόν πρόσωπο αγαπάται εξ ίσου και με την ίδια ένταση και από κάποιον άλλο, τον φίλο η τον «πλησίον» του, η αν το αγαπώμενο πρόσωπο μοιράζει εξ ίσου την αγάπη του στον αγαπώντα και σε άλλα πρόσωπα.

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι η Ορθόδοξη Παράδοση απορρίπτει τον ανθρώπινο έρωτα; Είναι φανερό ότι σε κάποιες περιπτώσεις σαφώς τον απορρίπτει. Πρόκειται για τις περιπτώσεις που διεκδικεί απόλυτη αποκλειστικότητα και αποβαίνει εμπόδιο προς τον θείο έρωτα, δηλ. την αγάπη προς τον Θεό. Όντως, στις περισσότερες περιπτώσεις ο ανθρώπινος έρωτας λειτουργεί ως απολυτοποίηση (δηλ. θεοποίηση) του άλλου προσώπου και αποκλείει κάθε δυνατότητα ανάπτυξης άλλου (θείου) έρωτα. Απ’ αυτό φαίνεται πόσο σφάλουν, όσοι υποστηρίζουν, ότι ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να αποτελέσει βαθμίδα για να φθάσει ο άνθρωπος στον θείο έρωτα. Αποδεκτός γίνεται ο ανθρώπινος έρωτας, όταν αποκαθαίρεται, κατά το εφικτό, από τα εμπαθή και ιδιοτελή του στοιχεία. Τότε, χωρίς να αποβάλλει τον συναισθηματικό του χαρακτήρα μπορεί να αποτελέσει παράγοντα βαθύτατης γνωριμίας των ανθρώπων, ανακάλυψης των κοινών τους στοιχείων και, κατά συνέπειαν, οικοδόμησης μιας σωστής σχέσης. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο εντός της Εκκλησίας και απ’ όσους γνωρίζουν την μέθοδο της θεραπείας των παθών και της αποκατάστασης της πνευματικής υγείας του ανθρώπου.

Με άλλα λόγια, η αγάπη η ο έρωτας δεν είναι κάτι απλό και ενιαίο, όπως πιστεύουν, όσοι κρίνουν επιφανειακά τα πράγματα η απορρίπτουν τις σχετικές θέσεις της Εκκλησίας. Είναι μια κατάσταση με πολλές διαβαθμίσεις. Στις κατώτερες βαθμίδες βρίσκεται η «αγάπη» που βασίζεται στο στυγνό συμφέρον: Η «αγάπη» μεταξύ των μελών μιας ομάδας ληστών συγκροτεί την ομάδα ενωμένη, γιατί έτσι υπαγορεύει το κοινό συμφέρον, η ληστεία. Καθήκον του Χριστιανού είναι να ανέρχεται από τις κατώτερες στις ανώτερες βαθμίδες της αγάπης. Η ουσία της χριστιανικής ζωής είναι η μεταβολή της ιδιοτελούς αγάπης, που ζητά ανταπόδοση, σε ανιδιοτελή αγάπη, η οποία «ου ζητεί τα εαυτής» και η οποία αγκαλιάζει τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και τους εχθρούς, όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο ίδιος ο Κύριος. Μια τέτοια αγάπη επιτυγχάνεται μόνο «εν Χριστώ» και δια του Χριστού (αφού «ο Θεός αγάπη εστιν», Α' Ιω. 4,8) και προϋποθέτει την κάθαρση από τα πάθη. Να γιατί οι άγιοι Πατέρες, όταν ομιλούν περί αγάπης, αναφέρονται εκτενώς στο ζήτημα των παθών.

Κορυφαία εκδήλωση της αγάπης είναι ο θείος έρωτας. Όποιος αποκτήσει αυτήν την αγάπη, μέσω του Θεού αγαπά όλον τον κόσμο και καθίσταται αυτό που ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος αποκαλεί «ελεήμων καρδία». Γράφει χαρακτηριστικά: «Καρδία ελεήμων εστι καύσις υπέρ πάσης της κτίσεως, υπέρ ανθρώπων και των ορνέων και των ζώων και των δαιμόνων και υπέρ παντός κτίσματος. Και εκ της μνήμης αυτών και της θεωρίας ρέουσιν οι οφθαλμοί αυτού δάκρυα. Και εκ της πολλής και σφοδράς ελεημοσύνης και συνεχούσης την καρδίαν και εκ της πολλής καρτερίας σμικρύνεται η καρδία αυτού και ου δύναται βαστάσαι η ακούσαι η ιδείν βλάβην τινά η λύπην μικράν εν τη κτίσει γινομένην. Δια τούτο υπέρ των αλόγων και υπέρ των εχθρών της αληθείας και υπέρ των βλαπτόντων αυτόν εν πάση ώρα ευχήν μετά δακρύων προσφέρει του φυλαχθήναι αυτούς και ιλασθήναι αυτούς» (Καρδία ελεήμων είναι η καρδιά που καίγεται για ολόκληρη την κτίση, για τους ανθρώπους, για τα όρνια, για τα ζώα, για τους δαίμονες και για όλα τα κτίσματα. Στην ανάμνηση και στη θέα τους τρέχουν από τα μάτια δάκρυα κι από την πολλή και σφοδρή αγάπη, που συνέχει την καρδιά, δεν μπορεί να ανεχθεί η να ακούσει η να δεί κάποια βλάβη η μικρή φθορά μέσα στην κτίση. Γι’ αυτό και για τα άλογα ζώα και για τα ερπετά και για τους εχθρούς της αληθείας και γι’ αυτούς που τον βλάπτουν, κάθε στιγμή προσφέρει προσευχή με δάκρυα, για να τους διαφυλάξει και να τους ελεήσει ο Θεός) (Ασκητικά, Λόγος πα').

Ιερεύς Σωτήριος Ο. Αθανασούλιας

 

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com

13   ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  2011

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ

ΟΡΘΟΔΟΞΗ   ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ   ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Πρωτοπρεσβυτέρου ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΑΤΖΗΘΑΝΑΣΗ 

Απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 3/11/2001.

 

 

(...) Και γεννιέται ένα παιδί —αφήνουμε την σύλληψη και προχωρούμε στην γέννηση— και μεγαλώνει, άλλο κοντά στους υπεύθυνους γονείς που του προσφέρουν τον χώρο της αγάπης τους προς τον Θεό και μεταξύ τους και άλλο από άγνωστα πρό­σωπα, λυπημένα, μοναχικά μετά από το διαζύγιο ή τον απαράδεκτο τρόπο συζυγίας χωρίς Θεό ή κοντά σε πρόστυχα και απαράδεκτα πρόσωπα. Μία συγκλονιστική σκηνή μου περιέγραψε κάποια γυναίκα που ήρθε να εξομολογηθεί το μίσος της για κά­ποιο συγγενικό της πρόσωπο. Όταν πήγε στο μαιευτήριο και σήκωσε στα χέρια του το νεογέννητο βρέφος και καθώς το βαστούσε, είπε ό,τι αισχρότερο μπορείτε να φανταστείτε, για το μέλλον αυτού του αγοριού. Τέτοιοι άνθρωποι λοιπόν δεν θέ­λουμε ποτέ να βρίσκονται κοντά στα παιδιά μας.

Και μεγαλώνει το παιδί και αρχίζει να ξυπνά η φύση του, το αγοράκι και το κοριτσάκι. Βλέπει τις διαφορές κι αρχίζει να ρωτά. Αιώνες πριν ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, προλαμβάνον­τας τους σοφούς της εποχής μας, μας ειδοποιεί για τη γεννετήσια λειτουργία που παρουσιάζει τις πρώτες εκδηλώσεις της από την βρεφική ηλικία, με την εξής φράση: «Αι προς τεκνογονίαν φυσικαί κινήσεις επισημαίνουσιν υπομαζίοις έτι ούσι τοις παισί». Δηλαδή η κίνηση προς την τεκνογονία, η γεννετήσια ορμή φαίνεται από την στιγμή που το παιδάκι θηλάζει τη μητέρα του.

Και ρωτά το παιδί καθώς μεγαλώνει. Ποιούς ρωτά; Όποιους είναι κοντά του. Και ποιοί είναι αυτοί; Είναι οι φρόνιμοι αγα­πημένοι, θεολογημένοι, αγιασμένοι γονείς; Ή μήπως κάποιοι αδιάφοροι, άθεοι, αντίθεοι, αγράμματοι ως προς την αλήθεια της γεννετήσιας ορμής; Θα του πουν: μη ρωτάς τέτοια. Θα με­γαλώσεις και θα μάθεις. Θα του πουν του παιδιού γελώντας: «πονηρούλη» και θα χαχανίζουν σαν χαζοί, ότι το παιδάκι δη­λαδή άρχισε να κάνει πονηρές ερωτήσεις. Θα του πουν: περίμενε λίγο, θα σου εξηγήσουν οι δάσκαλοι και οι ειδικοί επιστήμο­νες. Αυτές θα είναι οι απαντήσεις μας;

Μήπως θα του τα μά­θουν στο σχολείο τα νέα εγχειρίδια για το μάθημα της σεξουα­λικής αγωγής; Ή η τηλεόραση; Όχι. Όλοι και όλα αυτά θα του πουν πέντε αλήθειες και 95 ψέματα. Εμείς θέλουμε υπεύθυνους γονείς, που με σοβαρότητα, σύμφωνα με την ηλικία του παιδιού τους που ρωτά, θα του εξηγήσουν το θέλημα του Θεού, την προ­οπτική του Θεού για τον άνθρωπο. Εάν δεν έχουμε γονείς να θεολογούν σε κάθε απίθανη ερώτηση του παιδιού τους, αλοίμονό μας, για οποιοδήποτε πράγμα. Δεν υπάρχουν αστεία ή γε­λοία. Υπάρχουν σοβαρότατες ερωτήσεις που κάνουν τα παιδιά και πρέπει να μάθουμε να απαντάμε στα παιδιά μας, κι όχι να τα παραπέμπουμε κάπου αλλού. Πρέπει εμείς να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Από αυτούς θέλουμε να ακούσει ότι ο Θεός ευλογεί, με το Μυστήριο του Γάμου, τα σώματα του πατέρα και της μητέρας και ο δημιουργικός Του λόγος «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε», φέρνει τα παιδιά στον κόσμο και τα χαρίζει στους γονείς, για να Του τα μεγαλώσουν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και συγ­χρόνως να παιδαγωγηθούν από τα παιδιά τους, να γίνουν τα­πεινοί, να γίνουν αυτοθυσία, να γίνουν όλοι γεμάτοι αγάπη. Να μπούνε στον Παράδεισο δια της τεκνογονίας.

«Η γυνή, θα μας πει ο Κύριός μας, σωθήσεται δια της τεκνογονίας», η οποία από τους Πατέρες μεταφέρεται και ερμηνεύεται ως παιδοτροφία. Δεν είναι λέει το να γεννήσεις παιδιά που σε κάνει γονιό, αλλά το να μεγαλώνεις παιδιά με παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

Εκεί, κοντά στους άγιους γονείς του το παιδάκι, θα μάθει  ότι δεν υπάρχουν μέλη του ανθρώπου για τα οποία μιλάμε και μέλη για τα οποία δεν μιλάμε. Δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτά τα δώ­ρα του Θεού. Αν δεν το κάνουν οι γονείς αυτό, τελείωσε η υπό­θεση. Όμως μαθαίνουμε συγχρόνως να προσέχουμε, γιατί κά­ποιοι άλλοι μιλούν υποτιμητικά, γελοία, βρώμικα, για την δημι­ουργία του Θεού και πρέπει να ανατρέπουμε συνεχώς αυτήν την διδασκαλία των έξωθεν που θέλουν να μιλούν υποτιμητικά για ό,τι ο Θεός ευλόγησε.

Κοντά στους γονείς λοιπόν αρχίζει να μαθαίνει την θεολογία, τον λόγο δηλαδή για τον Θεό και τον Λόγο του Θεού για τον κό­σμο και για τον άνθρωπο. Γιατί αν ο γονιός δεν παίρνει αφορμή από κάθε ερώτηση η παρατήρηση του παιδιού του για να θεο­λογήσει και για να περιγράφει το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο, τότε, αλοίμονό μας, αν περιμένουμε βοήθεια από ανθρώπους και σχολεία και συστήματα και εκπαιδευτικά προ­γράμματα (...)

 

πηγή φωτογταφίας: http://trikala-news.blogspot.gr/2012/01/blog-post_30.html

 

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

Από το βιβλίο: «ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ, ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ»

(Πρόγραμμα έτους 2002-2003)

Ενορία Αγ.Παρασκευής Αττ. Σχολή Γονέων Αγ.Παρασκευής. (σελ: 49-51)

Read more: http://www.egolpion.com/sexoualiki_diapaidagogisi.el.aspx#ixzz2lqdVKgPS

Ψαλμός 22 Psalm 22/23

« Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ»;

 

« τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;
θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ  διωγμός ἤ λιμός
ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα;

καθώς γέγραπται ὅτι

ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τήν ἡμέραν·
ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς.

ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν
διά τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς.
πέπεισμαι γάρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωή
οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαί οὔτε δυνάμεις
οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα

οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα
δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης
τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ
Κυρίῳ ἡμῶν».

(Πρός Ρωμ. 35-39).

Η καταχώρηση δημοσιεύτηκε από τον/την hristospanagia5 στην κατηγορία ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, με ετικέτες ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ. Προσθέστε τον μόνιμο σύνδεσμο στους σελιδοδείκτες σας.

Πεντηκοστιανοί "Θεραπευταί" Η περίπτωσις του Benny Hinn (Μέρος Β')

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ «ΘΕΡΑΠΕΥΤΑΙ»

Η περίπτωσις του Benny Hinn

Μέρος Β,
Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

(2ον)

Συνεχίζοντας την αναφορά μας για τον Πεντηκοστιανό «θεραπευτή» και τηλευαγγελιστή Benny Hinn θα παρουσιάσουμε τα όσα έλαβαν χώρα κατά τη δεύτερη επίσκεψή του στην Ελλάδα και τη συγκέντρωση, που έλαβε χώρα στις 24/9/2006 στο Ο.Α.Κ.Α. με τη συνδρομή Ελλήνων Πεντηκοστιανών θαυμαστών του.

Θα παρουσιάσουμε πτυχές των γεγονότων, όπως έχουν καταγραφεί σε σχετικό άρθρο, που δημοσιεύθηκε σε περιοδικό ένθετο (Κ. Τεύχος 174. 1.10.2006, σ.Κ9-10) μεγάλης κυριακάτικης εφημερίδας («Καθημερινή») με αυτοπρόσωπη παρουσία του δημοσιογράφου και ταυτοχρόνως θα παραθέσουμε τις παράλληλες θέσεις, εύστοχες και προσεκτικές για το ίδιο γεγονός ενός προτεστάντη συμπατριώτη μας πάστορα, που ανήκει στην Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία, ο οποίος, όπως αναφέρει, έχει ιδία αντίληψη για τον Benny Hinn και οι κρίσεις του δε βασίστηκαν απλώς σε φήμες.

Ι. Ως προς το σκηνικό της εκδήλωσης: Ο δημοσιογράφος κ. Γιώργος Λιάλιος επισημαίνει μεταξύ των άλλων: «Η εκδήλωση ήταν άρτια οργανωμένη, με τη βοήθεια εθελοντών, security, αλλά ενός μικρού στρατού “φουσκωτών”, που ακολουθούν κατά πόδας τον Μπένι. (…) Η εκδήλωση ξεκινάει με μελωδικά ποπ τραγούδια, που θυμίζουν παλιές καλές εποχές της Γιουροβίζιον»1.

Ο Έλληνας Διαμαρτυρόμενος πάστορας κ. Π. Κανταρτζής, στην ίδια συνάφεια αναφέρει: «Όλο το σκηνικό της εκδήλωσης θυμίζει χολυγουντιανή γιορτή. Τα πάντα είναι καλομελετημένα και ελεγμένα. Όμως οι τρόποι, το στήσιμο, η αύρα της εκδήλωσης είναι εντελώς ξένα από την ελληνική πραγματικότητα…»2.

ΙΙ. Ως προς τις διαφημιζόμενες «θεραπείες»: Σύμφωνα με τη δημοσιογραφική έρευνα: «”Το χρίσμα, που νιώθω επάνω μου θα έρθει σε σας! Απλώστε τα χέρια σας στον Ιησού!”, φωνάζει (…) ”Σε κάποιον εδώ μέσα μόλις θεραπεύτηκε ο καρκίνος! Σε κάποιον εδώ η αρθρίτιδα! Κάποιος ακούει ενώ δεν άκουγε, κάποιος είχε όγκο στον εγκέφαλο και του έφυγε”, φωνάζει. (…) Ο κ. Μπένι Χιν ουρλιάζει, τρέχει πέρα-δώθε στη σκηνή και ”ευλογεί” πιστούς, που αφήνονται και πέφτουν προς τα πίσω, (…) το κοινό παραληρεί»3.

Ο Έλληνας Διαμαρτυρόμενος πάστορας επισημαίνει, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Δεν πιστεύω ότι η Καινή Διαθήκη αφήνει την εντύπωση ότι κάποιοι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα “χρισμένοι” από τον Θεό ως ”θαυματοποιοί”, ώστε να διαφημίζουν ή έστω να δίνουν την εντύπωση ότι η παρουσία τους και μόνο σηματοδοτεί, πολλώ δε μάλλον εγγυάται την διενέργειαν θαυμάτων»4.

ΙΙΙ. Ως προς τα αποτελέσματα των «θεραπειών».
Σύμφωνα με τη δημοσιογραφική έρευνα: «Σας παίρνω την αρρώστια!», φωνάζει, οι πιστοί μαζεύονται μπροστά στη σκηνή, ανάμεσά τους και πολλοί αναξιοπαθούντες (που δυστυχώς θα αποχωρήσουν το ίδιο αναξιοπαθούντες)»5.

Ο Έλληνας Διαμαρτυρόμενος πάστορας στην ίδια συνάφεια αναφέρει: «Γνωρίζω περιπτώσεις, που ο Θεός με τρόπο θαυματουργικό θεράπευσε ανθρώπους, που οι γιατροί δεν τους έδιναν καμία ελπίδα. Θεωρώ όμως εγκληματικό να δώσω έστω και την παραμικρή εντύπωση ότι ο Θεός οπωσδήποτε θα κάνει το ίδιο στον καθένα αρκεί να πιστεύει ή αρκεί να τον αγγίξει κάποιος θεραπευτής. Αναρωτιέμαι ποιος μένει πίσω, όταν τα φώτα σβήσουν, για να εξηγήσει σε αυτούς, που δεν θεραπεύτηκαν το γιατί;».
Τόσο τα γεγονότα, όσο και τα σχόλια, που δεν προέρχονται από ένα ορθόδοξο, είναι αποκαλυπτικά, για να αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται, όταν γίνεται λόγος για «θεραπείες» από τους διαφόρους Πεντηκοστιανούς γενικά και για τον Benny Hinn ειδικά.

Σημειώσεις:

1. Βλ. Γιώργος Λιάλιος, «Η σωτηρία της ψυχής δέχεται και πιστωτικές», στο Κ (Καθημερινή, Τ. 117, σ. Κ9).
2. Βλ. Π. Κανταρτζή, «Γιατί δεν πήγα στον Benny Hinn», στο Αστήρ της Ανατολής, Οκτ. 2006, σ. 287.
3. Βλ. Γιώργος Λιάλιος, «Η σωτηρία της ψυχής», όπ. π., σ. Κ10.
4. Βλ. Π. Κανταρτζή, «Γιατί δεν πήγα στον Benny Hinn», όπ.π., σ. 287.
5. Βλ. Γιώργος Λιάλιος, «Η σωτηρία της ψυχής», όπ. π., σ. Κ10.

Μακάριοι οι ελεήμονες...

Μακάριοι οι ελεήμονες...

 «Γι' αυτό λέει: «Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί θα ελεηθούν». Αυτοί όχι άλλοι. Μ' αυτόν τον τρόπο κάνει σαφές το όνομα, σαν κάποιος να λέει ότι είναι μακάριο να επιμελείσθε της υγείας του σώματος». (Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, 8η ομιλία στους Μακαρισμούς)

    Είμαστε σε περίοδο κρίσεως, που θα καταλήξει σε οριστική Κρίση για πολλούς, λόγω των Αποκαλυπτικών γεγονότων που διανύομε, και πρέπει να θυμόμαστε ότι η κρίση είναι ανέλεος στον μη ποιήσαντα έλεος.

    «Και το δεν μπορείτε να δουλεύετε στον Θεό μαζί και στον Μαμωνά, ίσο μου φαίνεται να είναι με το Μακάριοι οι ελεήμονες και οι πεινώντες την δικαιοσύνη»... λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ας βάλλομε στο μέσο τον πλούσιο, της παραβολής, και θα γνωρίσομε τι είναι νέκρωση ψυχής, λέει πάλι ο Χρυσόστομος. «Το ότι εκείνος είχε νεκρή ψυχή είναι φανερό από όσα έπραττε. Διότι των μεν έργων της ψυχής ουδέν έπραττε, έτρωγε δε και έπινε και ζούσε μόνο με τρυφή».

  ...«Ο φτωχός όμως (Λάζαρος) δεν είναι τέτοιος, αλλά στο έπακρο της φιλοσοφίας έλαμπε. Και παλεύοντας με διηνεκή λιμό και χωρίς να έχει την ικανότητα να εξοικονομεί ούτε την αναγκαία τροφή, ούτε έτσι είπε κάτι βλάσφημο προς τον Θεό, αλλά τα υπέφερε όλα γενναία». Και συνεχίζει ο ιερός Χρυσόστομος «δεν είναι μικρό έργο ψυχής αυτό (του πτωχού) αλλά και της ευτονίας και της υγείας (της ψυχής) είναι απόδειξη μεγίστη»... Και διότι «λέει η θεία Γραφή, ο ελεών πτωχόν δανείζει τον Θεό. Βλέπε ποιον χρεοφειλέτη αποκτούν οι ελεήμονες, πόσο μεγάλο, πόσο εύπορο». (PG 62, 769).

    Στις ημέρες μας πολλά παραδείγματα έχομε αφρόνων πλουσίων, που μάλιστα υποκρίνονται ότι είναι Χριστιανοί. Αλλά όπως λέει σε άλλο λόγο του ο Χρυσόστομος, «Με τον λόγο είναι πολλοί Χριστιανοί, στον τρόπο όμως, λίγοι και σπάνιοι. Στο σχήμα ως Χριστιανοί και ως Χριστού μαθητές, στον δε τρόπο προδότες. Με τα λόγια ευσεβείς και εύσπλαχνοι, στον δε τρόπο ασεβείς και ανελεήμονες. Στην προσηγορία Χριστιανοί, στα δε έργα εθνικοί, καθώς προείπε ο προφήτης Δαβίδ, ότι αναμίχθηκαν με τα έθνη και έμαθαν τα έργα τους». Και πράγματι σήμερα βλέπομε τι έμαθαν στην "πολιτισμένη" Δύση οι πολιτικοί και οι πιο πολλοί οικονομολόγοι μας.

   Αλλά τώρα είναι εποχή κρίσης, που πολλοί θα κατέβουν στον Άδη αστραπιαία από τα σύγχρονα όπλα. Η Αποκάλυψη λέει ότι το τρίτο των ανθρώπων θα πεθάνουν από τα όπλα του παγκοσμίου πολέμου. Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει ότι το ένα τρίτο θα σκοτωθεί, το άλλο τρίτο θα βαρεθεί (χτυπηθεί) και το άλλο τρίτο θα επιβιώσει σκορπισμένο εδώ και εκεί. Δεν διαφέρει και πολύ από τη Συντέλεια και το εκεί πύρινο ποτάμι η κατάσταση που έρχεται άμεσα με το απότομο άναμμα του μεγάλου πολέμου. Αλλά είτε ατομικά μας βρει ο θάνατος, είτε ομαδικά, και σε οποιονδήποτε χρόνο σε σχέση με τη Συντέλεια πρέπει να είμαστε έτοιμοι για την αιωνιότητα. Διότι αλλιώς, κατά το Χρυσόστομο, θα ακουσθεί παρά του Κριτού: «Εσείς οι απάνθρωποι και οι ανελεήμονες πορεύεσθε στο πυρ το εξώτερο, το ετοιμασμένο στον διάβολο και τους αγγέλους του».

    Επί πλέον λέει ο ιερός Χρυσόστομος «και εάν έχομε κάτι εναντίον κάποιου είτε πτωχού είτε πλουσίου όλα να τα συγχωρήσομε από την ίδια την καρδιά μας, όπως μας πρόσταξε ο Χριστός, μήπως κατακριθούμε και εμείς την ημέρα της Κρίσεως, καθώς εκείνοι οι ανελεήμονες και μισάνθρωποι»...

   Ελεημοσύνη υπάρχει και πνευματική, όταν βοηθάμε τους άλλους πνευματικά, πχ. με την προσευχή μας ή με συμβουλές, παροτρύνοντάς τους με επιχειρήματα να βελτιωθούν στην ευσέβεια και στα ήθη. «Το να σπεύδεις να σωφρονείς τους αδελφούς τούτο είναι πρώτη ελεημοσύνη, διότι είναι θεραπεία ψυχής. Επειδή τροφή του σώματος είναι η ανάπαυση» λέει ο Κλήμης ο Ρωμαίος. Και ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής γράφει για την ελεημοσύνη: «Όχι μόνο δια της ελεημοσύνης που γίνεται με χρήματα φαίνεται η διάθεση της αγάπης, αλλά πολύ περισσότερο με το να μεταδίδεις στον άλλο λόγο Θεού. Ακόμη δε και με κάθε είδους εξυπηρέτηση. Εκείνος που πραγματικά έχει αποξενωθεί από τον κόσμο κι εξυπηρετεί τον πλησίον του με ειλικρινή αγάπη, γρήγορα θ’ απαλλαγεί από τα πάθη και θα γίνει συμμέτοχος της θείας αγάπης και γνώσης. Εκείνος που αγαπά τον Θεό, αγαπά απαραίτητα και τον πλησίον του. Αυτός δεν μπορεί να κρατά τίποτα για τον εαυτό του. Οικονομεί τα πάντα όπως αρέσει στον Θεό και δίνει με προθυμία ελεημοσύνη σ’ όσους έχουν ανάγκη».

    Τώρα είμαστε σε εποχή που υπάρχει πολλή ανάγκη βοηθείας πνευματικής και υλικής:  «Είναι παρών ο αιτών. Εάν είσαι αργός εις την ελεημοσύνη, η αργία σου γίνεται εμπόδιο προς τον δρόμο της σωτηρίας» κατά τον Μεγάλο Βασίλειο. Και επεξηγεί: «Δεν εγκατέλειψε ο Θεός τους πτωχούς σαν να είναι αδύνατος να τους θρέψει. Αλλά ζητώντας την δίκαιη και φιλάνθρωπη καρποφορία από εμάς τους αφήνει στην δική μας ευεργεσία. Αλλά ελεημοσύνη από αδικία δεν γίνεται, ούτε από κατάρα ευλογία, ούτε από δάκρυα ευεργεσίες».

    Και σκεφθείτε το χάλι των σημερινών, πρώην Χριστιανών ηγετών της Δύσης που συνεταιρισμένοι με τους αποκρυφιστές, όχι μόνο δεν δίνουν ελεημοσύνη στους φτωχούς αλλά φτωχαίνουν τους ανθρώπους και μετά παριστάνουν τους φιλάνθρωπους χωρίς να δίνουν στην πραγματικότητα ελεημοσύνη αλλά "δάνεια" που κι αυτά είναι από κλεμμένα χρήματα των λαών και πηγαίνουν σε ανώνυμα Τραπεζικά ιδρύματα χωρίς τελικά να φθάνουν στους ανθρώπους! Κατόπιν θέλουν να στερήσουν και την ελευθερία των ατόμων με το ηλεκτρονικό μαρκάρισμα στις ταυτότητες αρχικά και με το τσιπ στο σώμα ύστερα. «Αυτοί τώρα πάνε να πάρουν όλη την οικονομία στο χέρι τους...  Τέτοια δικτατορία που σκέφτονται να κάνουν, μόνο ο διάβολος μπορεί να την είχε σκεφτεί! ...Τελικά θα φάει μια σφαλιάρα ή θα πάει στην άκρη», όπως έλεγε ο γέροντας Παΐσιος.

     Πραγματικά όσα αυτοί πράττουν είναι αποτέλεσμα του εωσφορισμού τους, διότι το δένδρο από τον καρπό φαίνεται, και γι'  αυτό τους αναμένει η αιώνια πύρινη... "ανάπαυση" μαζί με τον αρχηγό τους διάβολο. Και αν τώρα οι άνθρωποι του Θεού υποφέρουν, αυτό γίνεται για να φανερωθούν και πεταχτούν έξω από την κοινωνία των πιστών οι πλανεμένοι αυτοί, ώστε να μην προλάβουν να τους μεταδώσουν την αρρωστημένη νοοτροπία τους. Δεν πρέπει έστω και με τα λίγα που έχομε στη διάθεσή μας να τους μοιάσομε στην απανθρωπιά. «Διότι όταν δεν προσφέρομε ελεημοσύνη, ίδια με αυτούς που αποστερούν θα κολασθούμε» λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στο λόγο για τον (πτωχό) Λάζαρο.

   «Και η μετάνοια χωρίς ελεημοσύνη είναι νεκρή και άπτερη. Δεν μπορεί η μετάνοια να ανοίξει πτερά, χωρίς να έχει το πτερό της ελεημοσύνης», λέει επίσης ο Χρυσόστομος. Και, συνεχίζει, «στον καλώς μετανοήσαντα Κορνήλιο, πτερό έγινε της ευσεβείας η ελεημοσύνη. Διότι οι ελεημοσύνες σου και και οι προσευχές σου ανέβηκαν στον ουρανό (είπε ο άγγελος). Σαν να έλεγε ότι αν δεν είχε η μετάνοια φτερό την ελεημοσύνη δεν θα έφθανε στον ουρανό».

     Και όπου υπάρχουν χρήματα για να διατεθούν σε ελεημοσύνη, είναι άβατος στους δαίμονες ο τόπος όπως λέει επίσης ο Χρυσόστομος:  «Όπου πτωχών ευρίσκονται χρήματα, άβατος στους δαίμονες είναι ο τόπος. Και περισσότερο από ασπίδα και δόρυ και όπλα και σωματική ισχύ και πλήθος στρατιωτών, τα συλλεγόμενα για ελεημοσύνη χρήματα τειχίζουν τις οικίες». Να λοιπόν ένας εύκολος τρόπος φρούρησης των οικιών: Να είμαστε ελεήμονες!

     Και βέβαια περιφρουρεί και τους άλλους κόπους για την αρετή η ελεημοσύνη, «διότι αν η παρθενία χωρίς ελεημοσύνη δεν ήταν ικανή να εισάγει στην Βασιλεία, ποιο άλλο κατόρθωμα θα το μπορέσει χωρίς αυτήν»; ερωτά ο Χρυσόστομος.

     «Και συ λοιπόν όταν κάνεις ελεημοσύνη μην εξετάζεις τον βίο, μήτε να απαιτείς ευθύνες για τους τρόπους (που σου ζητείται)» λέει πάλι ο Χρυσόστομος.

    Και από τον Διογένη τον Λαέρτιο αναφέρεται για τον Αριστοτέλη πως «κάποτε όταν τον κορόϊδευαν ότι έδωσε σε πονηρό άνθρωπο ελεημοσύνη, είπε: Εγώ τον άνθρωπο ελέησα, όχι τον τρόπο του»!                http://www.imdleo.gr/diaf/2013/2013.html