Το Άγιο Πνεύμα ως Παράκλητος

Το Άγιο Πνεύμα ως Παράκλητος

Επισκόπου Λήδρας Επιφάνιου.

Η καθημερινότητα αποδεικνύει σε όλους μας το οψώνια της παρακοής, τα αποτελέσματα της παρακοής μας προς τον Θεό, κατά πρώτο στον Παράδεισο και κατ' επέκταση στην προσωπική ζωή του καθενός μας. Ποιά είναι αυτά τα αποτελέσματα; Ο θάνατος και οι συνέπειες του στη ζωή μας, δηλαδή η λύπη από τη στέρηση προσφιλών μας προσώπων και ο φόβος του δικού μας θανάτου, η θλίψη, η στεναχώρια, η ποικιλόμορφη οδύνη, η ψυχική ακαταστασία, η διανοητική σύγχυση, το θέλημά μας, που για να το εκπληρώσουμε πληγώνουμε και πληγωνόμαστε, το δικαίωμά μας που για να το πετύχουμε προσκρούομε με ορμή πάνω στο δικαίωμα του άλλου, το ευάλωτο της υγείας μας, η πίεση του σήμερα, η αγωνία του αύριον.

Μπροστά σ’ αυτή την καταθλιπτική και απελπιστική και απογωστική πραγματικότητα που απαρτίζει το επίγειο φάσμα της ζωής μας, μας δόθηκε από το Θεό αντίβαρο, το οποίο δεν είναι άλλο από την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη σ’ Αυτόν. Μόνο με το Θεό μπορούμε να επιβιώσουμε και να περάσουμε στην απέναντι όχθη της αιωνιότητας.

Το Άγιον Πνεύμα είναι Θεός, και όταν το επιθυμήσουμε και όταν το εκζητήσουμε και όταν προσπαθήσουμε να το λάβουμε, Αυτό, εκτός των άλλων, παρακαλεί τον άνθρωπο, δηλαδή τον παρηγορεί, τον ειρηνεύει, του αφαιρεί μέσα από την καρδιά του όλα τα λυπηρά, όλα τα αρνητικά, όλα τα απαίσια εκείνα αισθήματα και τρόπον τινά, ενώ βρίσκεται και διαπερνά τους πειρασμούς της ζωής του, τους προσπερνά «αβρόχοις ποσί», ως «επί πτερύγων ανέμων», ως να μην αισθάνεται και να μην καταλαβαίνει τίποτα από όσα γίνονται γύρω του. Γι’ αυτό το Άγιο Πνεύμα, κατά το λόγο του Χριστού μας, φέρει και την προσωνυμία «Παράκλητος».

"Άγιοι γίνεσθε"

ΑΓΙΟΙ ΓΙΝΕΣΘΕ

Πρωτ. Ευέλθοντος Χαραλάμπους

Περιοδικό ‘Παρά τη λίμνη’ Ιούνιος 2011

Σκοπός της ζωής μας είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. Όταν κάποιος αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα γίνεται Άγιος, εκπληρώνει τον προορισμό του πάνω στη γη. Ο ίδιος ο Χριστός πρόσταξε «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί», που θέλει να πει αγωνίζεστε στη ζωή σας να γίνετε άγιοι, όπως άγιος είμαι εγώ που σας έπλασα.

Οι άγιοι είναι η απόδειξη ότι το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι αξιόπιστο και εφαρμόσιμο. Οι άγιοι είναι η απόδειξη πως όλοι μπορούμε να γίνουμε άγιοι, φτάνει να το επιδιώξουμε και να αγωνιστούμε γ’ αυτό.

Η Εκκλησία προβάλλει κάθε μέρα τη μορφή, το βίο και την πολιτεία κάποιου ή κάποιων αγίων. Αυτό το κάνει για να μας υποδείξει πως κι εμείς έχουμε χρέος να τους μιμηθούμε και να τους αντιγράψουμε.

Για την κατάκτηση της αγιότητας υπάρχουν πολλοί τρόποι και δρόμοι. Κατάκτησαν την αγιότητα τόσο άνδρες, όσο και γυναίκες. Άλλοι άγιασαν με το μαρτύριο κι άλλοι με ασκητικούς αγώνες. Άλλοι άγιασαν μέσα στο ράσο κι άλλοι ως λαϊκοί. Άλλοι άγιασαν ακολουθώντας μια ενάρετη ζωή κι άλλοι άγιασαν με τα δάκρυα της μετάνοιας. Άλλοι άγιασαν μέσα στα πλούτη σε παλάτια κι άλλοι μέσα στη φτώχεια σε καλύβες, άλλοι ελεύθεροι κι άλλοι δούλοι. Έχουμε άγιους σπουδασμένους και μορφωμένους, έχουμε άγιους αγράμματους και άξεστους. Έχουμε σε ώριμη ηλικία, έχουμε αγίους στη νεανική και παιδική, ακόμη και στη βρεφική ηλικία. Έχουμε αγίους των πρώτων χρόνων, έχουμε αγίους και της δικής μας εποχής.

Μέσα στο νέφος, την απέραντη χορεία των αγίων είθε να φωτίσει ο Θεός να ποθήσουμε να αγωνιστούμε και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος να καταταγούμε κι εμείς.

Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

 

Μητροπολίτη Anthony Bloom

Ο Θεός είναι διατεθειμένος να μείνη τελείως έξω από την ζωή μας, είναι έτοιμος να το σηκώση αυτό σαν ένα σταυρό, αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να γίνη απλώς ένα μέρος της ζωής μας.

Έτσι όταν σκεπτόμαστε την απουσία του Θεού, δεν αξίζει να ερωτήσουμε τον εαυτό μας: ποιος φταίει γι’ αυτό;

Πάντοτε αποδίδουμε την ενοχή στον Θεό, πάντοτε κατηγορούμε Εκείνον, είτε κατ’ ευθείαν, είτε μπροστά στους ανθρώπους, ότι είναι απών, ότι ποτέ δεν είναι παρών όταν Τον χρειαζόμαστε, ποτέ δεν ανταποκρίνεται οσάκις καταφεύγουμε σ’ Αυτόν.

Είναι στιγμές που είμαστε περισσότερο «ευσεβείς» και λέμε ευλαβικά: «ο Θεός δοκιμάζει την υπομονή μου, την πίστη μου, την ταπείνωσί μου». Βρίσκομε ένα σωρό τρόπους για να μεταβάλουμε την εναντίον μας κρίσι του Θεού σε έπαινό μας. Είμαστε τόσο υπομονετικοί ώστε μπορούμε να υποφέρουμε ακόμα και τον Θεό!

Όταν πάμε να προσευχηθούμε όλες τις φορές θέλουμε ΚΑΤΙ από Εκείνον και καθόλου ΕΚΕΙΝΟΝ. Μπορεί αυτό να λεχθεί σχέση; Συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο αυτόν στους φίλους μας; Αποβλέπουμε κυρίως σ’ αυτό που η φιλία μπορεί να μας δώση ή αγαπάμε τον φίλο; Συμβαίνει το ίδιο στις σχέσεις μας με τον Θεό;

Ας σκεφθούμε τις προσευχές μας, τις δικές σας και τις δικές μου. Σκεφθήτε την θέρμη, το βάθος και την έντασι που έχει η προσευχή σας, όταν αφορά κάποιον που αγαπάτε, ή κάτι που έχει σημασία για την ζωή σας. Τότε η καρδιά σας είναι ανοιχτή, όλος ο εσωτερικός σας εαυτός είναι προσηλωμένος στην προσευχή. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έχει κάποια σημασία για σας; ΌΧΙ, καθόλου! Απλώς σημαίνει ότι το θέμα της προσευχής σάς απασχολεί.

Όταν κάνετε την γεμάτη πάθος, βαθειά και έντονη προσευχή, την σχετική με το αγαπώμενο πρόσωπο, ή την κατάστασι που σας στεναχωρεί και μετά στραφήτε στο επόμενο αίτημα, που δεν σας απασχολεί και πολύ και ξαφνικά παγώση η διάθεσί σας, τι άλλαξε; «Ψυχράθηκε» μήπως ο Θεός; Ή έχει «απομακρυνθεί»; Όχι ασφαλώς. Αυτό σημαίνει ότι όλη η έξαρσι, όλη η έντασι της προσευχής σας δεν γεννήθηκε από την παρουσία του Θεού, ούτε από την προς Αυτόν πίστι σας, την σφοδρή γι’ Αυτόν αγάπη, από την αίσθησι της παρουσίας Του. Αλλά γεννήθηκε, μόνο και μόνο, από την ανησυχία σας για κείνο το πρόσωπο ή για κείνη την υπόθεσι, και όχι για τον Θεό.

Γιατί λοιπόν μας εκπλήττει το γεγονός ότι αυτή η απουσία του Θεού μας πλήττει; Εμείς είμαστε εκείνοι που απουσιάζουμε, εμείς γινόμαστε ψυχροί, αφού δεν μας ενδιαφέρει πλέον ο Θεός. Γιατί; Διότι ο Θεός δεν έχει τόσο σημασία για εμάς.

Υπάρχουν επίσης και άλλες περιπτώσεις που ο Θεός είναι «απών». Εφόσον εμείς είμαστε πραγματικοί, δηλαδή είμαστε, αληθινά, ο εαυτός μας, ο Θεός μπορεί να είναι παρών και να κάνη κάτι για εμάς. Αλλά από την στιγμή που προσπαθούμε να γίνουμε ότι στην ουσία δεν είμαστε, τότε δεν μένει τίποτε να πούμε ή να έχουμε. Γινόμαστε μία φανταστική προσωπικότης, μία ανειλικρινής παρουσία, και την παρουσία αυτήν δεν μπορεί να την πλησιάσει ο Θεός.

Για να μπορέσουμε να προσευχηθούμε πρέπει να ζήσουμε στην κατάστασι η οποία καθορίζεται σαν Βασιλεία του Θεού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι Αυτός είναι ο Θεός, ο Βασιλεύς, οφείλουμε να παραδοθούμε σ’ Αυτόν. Τουλάχιστον πρέπει να ενδιαφερόμαστε για το θέλημά Του, ακόμη και αν δεν είμαστε ικανοί να το εκπληρώσουμε. Αλλά αν δεν είμαστε ικανοί γι’ αυτό, αν φερόμαστε στον Θεό όπως ο πλούσιος νεανίας που δεν μπορούσε να ακολουθήση τον Χριστό γιατί ήταν πάρα πολύ πλούσιος, τότε πώς θα Τον συναντήσουμε;

Πολύ συχνά, ότι θα θέλαμε να είχαμε αποκτήσει δια της προσευχής, δια της βαθείας σχέσεως με τον Θεό, την οποίαν τόσο επιθυμούμε, είναι απλώς μια επιθυμία ευτυχίας και τίποτα παραπάνω. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι να πουλήσουμε όλα όσα έχουμε για ναν αγοράσουμε τον πολύτιμο μαργαρίτη. Έτσι πώς είναι δυνατόν να κερδίσουμε αυτόν τον πολύτιμο μαργαρίτη; Είναι Αυτός η προσδοκία μας;

Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

Η δύναμη της εμπειρίας του Λόγου του Θεού

Η δύναμη της εμπειρίας του Λόγου του Θεού

Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος

Ο Λόγος του Θεού είναι διαχρονικός. Όμως η δραστικότητά του ποικίλει ανάλογα με την εμπειρία αυτού που τον εκφέρει.

Ένας άνθρωπος που όταν δεν βρέθηκε συνάνθρωπος να τον στηρίξει, τότε εμπιστεύτηκε πλήρως το Χριστό, που έπεσε στο κενό με τη σιγουριά ότι θα βρεθεί στην αγκαλιά Του, που συνάντησε το Χριστό όταν βρέθηκε σε τραγική μοναξιά και σε τέλεια εγκατάλειψη, αυτός ο άνθρωπος δικαιούται να «δανείζει» στο Χριστό το στόμα του, να Τον απαγγέλει με την καρδιά του και να Τον ομολογεί με τις πληγές του. Κανενός δεν θα πείσεις την καρδιά αν ο λόγος δεν βγαίνει απ’ την καρδιά σου. Κανενός δεν θα πείσεις τη ζωή, αν η ζωή σου δεν είναι ματωμένη.

Ο Σταυρός που ανοίγει τις στράτες

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΙΣ ΣΤΡΑΤΕΣ

Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη

Τι είναι ο σταυρός του Χριστού; Η απόδειξη του Θεού για τον άνθρωπο.

Όταν έχουμε λογισμούς ή σκέψεις ότι ο Θεός δεν μας αγαπά ή μας ξέχασε, ή μας βασανίζει ή ο,τι άλλο, ας σκεπτόμεθα το σταυρό και τον Εσταυρωμένο. Αυτό είναι η μέγιστη απόδειξη της αγάπης. Κι αν μας αδικούν, κι αν μας δυσκολεύουν, κι αν μας αρπάζουν τα υπάρχοντα, κι αν απειλείται η ζωή μας, κι αν μας τραυματίζουν, κι αν μας πονάνε ψυχικά ή σωματικά, ας μεταφερόμεθα σ’ εκείνον που αδίκως εσφάγη και αδίκως απέθανε για τη δικαιοσύνη, τη σωτηρία ημών και για τας αμαρτίας ημών.

Σχετικοποιείται λοιπόν κάθε πόνος, κάθε αδικία, κάθε τι αντίθετο που γίνεται σ’ εμάς, όταν σκεφτούμε και επισκεφθούμε νοερά τον τίμιο και ζωοποιό σταυρό. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας στα μέσα της αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής, τον προβάλλει, τον υψώνει να τον δούμε, να πάρουμε δύναμη, να παρηγορηθούμε, να χαρούμε, να δοξολογήσουμε και να ασφαλιστούμε.

Ο τίμιος και ζωοποιός σταυρός άνοιξε τις στράτες, και προς τον ουρανό και προς τους ανθρώπους. Η μία του διάσταση, η κάθετη, συμβολίζει και εκφράζει δυναμικά και πραγματικά την διάνοιξη της οδού προς τον ουρανό, γιατί με την παράβασή μας, με την υποτίμηση που κάναμε στον εαυτό μας, γίναμε εχθροί του Θεού. Το λέει ο μέγας απόστολος Παύλος, «εχθροί του Θεού όντες απηλλάγημεν δια του θανάτου του υιού αυτού». Δεν λέει «εχθρός ημών ο Θεός ων», αλλά «εχθροί ημείς όντες υπάρχοντες», ενώ είμαστε εχθροί του Θεού. Ο Θεός δεν εχθρεύεται, εμείς γινόμαστε εχθροί του.

Εμείς του βάζουμε τα οπίσθια, εμείς τον αρνούμεθα. Εκείνος ποτέ δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό του, που είναι η αυτοαγάπη, η αυτοζωΐα, η αυτοκαλοσύνη και τα πάντα. Γι’ αυτό και μας δέχεται ξανά και μας συγχωρεί και μας κρατάει κοντά του και μας ελεεί, ημέρα και νύχτα, σε σημείο που εξοργίζει και το σατανά ακόμη. Του λέει αυτός: «αυτοί δε σε θέλουνε, αυτοί σε αρνούνται, αυτοί σου βάζουν τα οπίσθια, αυτοί σε βρίζουν, αυτοί καταπατούν τις εντολές σου. Κι εσύ λοιπόν ακόμα τους αγαπάς, ακόμα τους θέλεις, ακόμα τους συγχωρείς;» Ε, αυτός είναι ο Χριστός μας, τι να κάνουμε;

Γι’ αυτό και ο Ιησούς Χριστός μας είναι το παν. Είναι η πρώτη και η στερνή μας αγάπη, το άλφα και το ωμέγα, η αρχή και το τέλος. Το λέμε αυτό πολλές φορές, γιατί είναι το κέντρο και η ουσία. Και έγινε κατάδικος στο Γολγοθά για να γίνει καταδικός του καθενός. Κι αυτό ακριβώς ενστερνίζεται η αγία του Εκκλησία. Αυτή του την αγάπη, αυτό το μεγαλείο. Γι’ αυτό και τον έχει Νυμφίο της, κι όπως αγαπάει η νύμφη το νυμφίο, έτσι και η νύμφη Εκκλησία, δηλαδή εμείς και οι άγιοι, αγαπούμε το Χριστό μας.

Είδατε πως εκφράζεται η Εκκλησία με όρους αγαπητικούς, με όρους ερωτικούς, με όρους τρυφερούς, με όρους στοργικούς. Απευθύνεται στην αγάπη μας, γιατί μόνο αν κερδίσεις την αγάπη κάποιου, τα κέρδισες όλα. Αν δεν την κερδίσεις, κι όλα τ’ άλλα να τα έχεις, δεν έχεις τίποτα. Οι απόστολοι δεν είχαν τίποτα. Είχαν όμως την αγάπη στο Χριστό και στους ανθρώπους, αλλά και την αγάπη του Χριστού και των ανθρώπων και, όπως λέει ο μέγας Παύλος, «ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες».

Παραπάνω απ' όλους είναι ο Χριστός

Παραπάνω απ’ όλους είναι ο Χριστός

Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου

Ο Χριστός είναι ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων. Ο Χριστός ως προς την δύναμη και το μεγαλείο είναι ασύγκριτος. Ο Χριστός χωρίς στρατό, χωρίς όπλα, νίκησε και ίδρυσε την πιο μεγάλη βασιλεία του κόσμου, την Εκκλησία του, της οποίας ουκ έσται τέλος.

Στρατιώτες του Χριστού είμαστε όλοι όσοι βαπτιστήκαμε στο όνομά του και από το όνομα του ονομαζόμαστε χριστιανοί. Ως χριστιανοί πρέπει να έχουμε σαν πρότυπο στη ζωή μας τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Καθώς, δηλαδή, έζησε ο Χριστός, έτσι πρέπει κι εμείς να ζούμε. Στα ίχνη του πρέπει να βαδίζουμε. Άγιος ο Χριστός; Άγιοι κι εμείς. Δίκαιος ο Χριστός; Δίκαια πρέπει να ζούμε κι εμείς. Ελεήμων και φιλάνθρωπος ο Χριστός; Ελεήμονες και φιλάνθρωποι πρέπει να είμαστε κι εμείς. Αγάπησε ο Χριστός τον άνθρωπο και από το σταυρό συγχώρησε τους εχθρούς του που τον σταύρωσαν; Κι εμείς ας συγχωρήσουμε τους εχθρούς μας . Κήρυξε την αλήθεια ο Χριστός; Κι εμείς ας είμαστε έτοιμοι παντού και πάντοτε να κηρύττουμε την αλήθεια, έστω κι αν κινδυνεύουμε να σταυρωθούμε.

Και τώρα ας ρωτήσουμε. Ζούμε καθώς θέλει ο Χριστός; Μιμούμεθα το Χριστό στην αρετή;

Δυστυχώς, καθώς φωνάζει η σκληρή πραγματικότητα, οι περισσότεροι ζούμε αντίθετα απ’ ότι έζησε ο Χριστός. Το όνομα μόνο έχουμε του χριστιανού, αλλά η ζωή μας είναι αντιχριστιανική, ειδωλολατρική. Και η αντιχριστιανική αυτή ζωή είναι προσβολή και ατίμωσις του ονόματος του Χριστού. Ας ακούσουμε όλοι μας τον μυστικό έλεγχο που απευθύνει ο εσταυρωμένος Βασιλεύς του κόσμου. Χριστιανοί! Ή αλλάξτε διαγωγή ή αλλάξτε όνομα. Ένα εκ των δύο.

Αγαπητοί μου! Τι θ’ απαντήσουμε;

Από το βιβλίο «Σωτήρια Μηνύματα», έκδ. Όρθ. Κυψέλη.