Μεταπτωτικὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀμετανοησία

Κορναράκης 'Ιωάννης (Ὅμότιμος Καθηγητής Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας καὶ Ἐξομολογητικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν)

(Ἡ μεταπτωτικὴ ὑπαρξιακὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου μέσα στὸ καθεστὼς τῆς βίας τῆς ἀμετανοησίας)

Ὁ Ἀδὰμ ὑπέκυψε στὴν πίεση τῆς δαιμονικῆς βίας καὶ κράτησε τὰ πόδια του κολλημένα στὸ χῶρο τῆς ἀμετανοησίας.

Μιὰ προϋπόθεση γιὰ μιὰ τέτοια ἐμμονὴ ἦταν βέβαια καὶ ἡ βίαιη, μέσα σὲ μία μόνο στιγμή, ἀλλαγὴ τῆς ὑπαρξιακῆς του προοπτικῆς.

Μὲ τὴν προσδοκία τῆς ἄμεσης κατακτήσεως τῆς αὐτοθεΐας καὶ ἰσοθεΐας (“Καὶ ἔσεσθε ὡς Θεοί”), ποὺ τοῦ ὑπαγόρευσε ἡ δαιμονικὴ παρέμβαση, λαχτάρησε ὁ ἀδαμικὸς ἄνθρωπος μία πραγματικὰ ἰσόθεη ἀνύψωση τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἔτσι τὴ στιγμὴ ποὺ ἔχανε, μὲ τὴν πράξη τῆς παραβάσεως, ἀπὸ τὸ ὀπτικὸ πεδίο τῆς συνειδήσεώς του, τὴν “εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν”, τοῦ Θεοῦ, προσδοκοῦσε καὶ ἀνέμενε, μὲ σίγουρη αἰσιοδοξία, νὰ γεμίζει τὸ ὀπτικό του αὐτὸ πεδίο μὲ τὴν “ὑπερμεγέθη”, “θεοποιημένη” εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ του.

Καὶ πραγματικὰ ἔτσι ἔγινε! Τὴ θέση τοῦ Θεοῦ, τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, στὴν προπτωτικὴ ἀδαμικὴ συνείδηση, κατέλαβε ἡ προσωπικὴ εἰκόνα τοῦ αὐτουργοῦ, τῆς παραβάσεως τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου.

Ναί! Ὁ ἄνθρωπος “μεταποιήθηκε”, μὲ τὴ συνεργία τῆς δαιμονικῆς βίας σὲ “Θεό”! Ὁ ὄφις εἶχε, ἀπὸ κάποια ἄλλη ἄποψη “δίκιο”. Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε “Θεός”!

Ἢ μᾶλλον ἡ εἰκόνα, ἡ αὐτοσυνειδησία τοῦ ἀνθρώπου γέμισε μὲ τὴ δική του, “θεϊκῆς” πλέον ποιότητος, εἰκόνα!

Ἀλλὰ ἐπρόκειτο φυσικὰ γιὰ τὴν ψευδαίσθηση ἐκείνη, ποὺ ἡ δαιμονικὴ βία γέννησε μέσα στὸ κέντρο, τὸν ὀμφαλὸ τῆς αὐτοσυνειδησίας του, γιὰ νὰ ἐμποδίσει ἀποτελεσματικὰ κάθε προσπάθεια ἐξόδου τοῦ ἑαυτοῦ του ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ δίοδο διαφυγῆς, ἀπὸ τὸ πέρασμα τῆς μετανοίας.

Ἔτσι ἐγκλωβισμένος ὁ Ἀδὰμ σ’ ἕνα ἐγωκεντρικὸ καὶ σὲ μία “ταυτοποίηση” τοῦ ἑαυτοῦ του, δαιμονικῆς ποιότητας καί… τεχνολογίας, ἔμεινε καρφωμένος στὴ θέση καὶ τὴν κατάσταση τῆς ἀμετανοησίας.

Εἶχε διαλέξει πλέον τὸ δρόμο του! Ἦταν ὁ δρόμος τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καὶ τῆς αὐτολατρείας, τῆς ναρκισσιστικῆς του θωπείας. Ἡ δαιμονικὴ βία εἶχε κερδίσει καὶ τὸ τελευταῖο της χαρτί. Ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ δὲν τὸν ἔπεισαν νὰ ἐπιστρέψει ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ βία στὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεὸς πάντως, σεβόμενος τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἑπομένως τὶς προσωπικές του ἐπιλογές, δὲν ἔμενε νὰ κάνει τίποτε ἄλλο, παρὰ νὰ “κατευοδώσει” τὸν παραβάτη ἀδαμικὸ ἄνθρωπο στὴ νέα ὑπαρξιακή του πορεία, ἔξω ἀπὸ τὸν παράδεισο, στὴν πορεία τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καὶ τῆς αὐτοθεΐας!

Ναί! Ὁ Θεὸς κατευόδωσε, τὸν ἀποστάτη τῆς ἀγάπης του καὶ τοῦ ἐλέους του, ἀδαμικὸ ἄνθρωπο, στὴν πορεία τῆς ἀμετανοησίας του.

Δὲν τὸν ἄφησε νὰ φύγει ἐντελῶς ἀνίδεος καὶ ἀπαρηγόρητος, χωρὶς μία ἐλπίδα καὶ μία δυνατότητα προσδοκίας ἀπελευθερώσεως ἀπὸ τὴν ἀμετανοησία του, δηλ. ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, τὸ δουλωμένο στὴ δαιμονικὴ βία ἑαυτό του.

Τοῦ παρέδωσε, ὡς φυλακτὸ καὶ ἰδιαίτερη εὐλογία, τὸ πρῶτο εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας του, τὸ “πρωτευαγγέλιο” μιᾶς ἐλπίδας καὶ μιᾶς προσδοκίας καινούργιας, λυτρωτικῆς ὑπαρξιακῆς προοπτικῆς.

Συγχρόνως ὅμως τὸν ἐνημέρωσε, ὡς πρὸς τὶς δυσκολίες ποὺ θὰ ἀντιμετώπιζε στὴν πορεία τῆς ἀποστασίας του καὶ τῆς ἐμμονῆς του στὴν ἀμετανοησία του. Τοῦ ξεκαθάρισε, ὅτι τὸ κυριαρχικὸ στοιχεῖο, στὴ νέα ποιότητα ζωῆς ποὺ διάλεξε, θὰ εἶναι πάντοτε ἡ ἐξουθενωτικὴ γι’ αὐτὸν καὶ ἀνελέητη καταπίεση τῆς δαιμονικῆς βίας.

Ὄχι! Ὁ Θεὸς δὲν τιμώρησε τὸν παραβάτη τῆς ἐντολῆς του ἀδαμικὸ ἄνθρωπο. Τοῦ διευκρίνισε ἁπλῶς τὸ εἶδος καὶ τὸν τρόπο τῆς νέας ζωῆς του. Τοῦ ἐξήγησε τὸ εἶδος καὶ τὸν τρόπο τῆς συμπεριφορᾶς πρὸς αὐτὸν τῆς δαιμονικῆς βίας, πού, ὁ ἴδιος αὐτὸς ἄνθρωπος, ἀποδέχθηκε ὡς σύμβουλο καὶ ὁδηγό του, κατὰ τὴν προσπάθεια τῆς συλλογιστικῆς “ἐπεξεργασίας” τοῦ ὑπαρξιακοῦ του διλλήματος νὰ ἐπιλέξει τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο. Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἢ τὴν ὑποβολὴ τοῦ διαβόλου.

«Πρὸς δὲ τὸν Ἀδὰμ εἶπε (ὁ Θεός): ἐπειδὴ ὑπάκουσες στὸ λόγο τῆς γυναίκας σου καὶ ἔφαγες ἀπὸ τί δένδρο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο μόνο σὲ διέταξα νὰ μὴ φᾶς, καταραμένη νὰ εἶναι ἡ γῆ ἐξαιτίας σου· μὲ κόπο νὰ τρῶς τοὺς καρποὺς της σ’ ὅλη σου τὴ ζωή· ἀγκάθια καὶ τριβόλια νὰ σοῦ βλαστήσει καὶ νὰ τρῶς χορτάρι τοῦ ἀγροῦ· μὲ τὸν ἱδρώτα τοῦ προσώπου σου νὰ τρῶς τὸ ψωμί σου, μέχρις ὅτου νὰ ἐπιστρέψεις στὴ γῆ ἀπὸ τὴν ὁποία πλάστηκες, γιατί χῶμα εἶσαι καὶ στὸ χῶμα θὰ ἐπιστρέψεις»

Ἡ μαρτυρικὴ αὐτὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου, στὸ χῶρο τῆς ἀμετανοησίας του, προδιαγράφεται στὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Θεοῦ ὡς ἀντιδικία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ βία!

Ἀλλὰ βέβαια ἡ ἀθέτηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ δὲν τύφλωσε τελείως, σὲ βαθμὸ δηλ. ὁριστικῆς νεκρώσεως, τὴ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου. Ἂν καὶ βυθίστηκε ὁ νοῦς του στὸ σκότος τῆς δαιμονικῆς γοητείας καὶ ἂν καὶ ἀλλοιώθηκε, πρὸς “ὄφελος” αὐτῆς τῆς γοητείας, ἡ πνευματικὴ δυναμική του θεογενοῦς ἀξιολογικοῦ του κριτηρίου, ἔμεινε σὲ λειτουργία, στοιχειώδους ἱκανότητας διακρίσεως, ἕνα ἐλάχιστο δυναμικό τῆς συνειδήσεως αὐτῆς, ὥστε νὰ ἀποδεικνύεται ἀληθινὸς καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο, ἡ γεύση τοῦ καρποῦ τοῦ ἀπαγορευμένου δένδρου, θὰ κατέλειπε στὴ συνείδηση τοῦ ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου τὴ στοιχειώδη ἱκανότητα τοῦ “γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν”.

Ὁ ἀδαμικὸς ἄνθρωπος, πρὶν ἀπὸ τὴ πτώση του, εἶχε γεύση καὶ πεῖρα τοῦ ἀγαθοῦ, ἀφοῦ τὸ “κατ’ εἰκόνα”, ἡ πνευματική του δηλαδὴ ὑπόσταση καὶ προίκα, ἦταν θεοκτίστη καὶ θεογενῆς. Κατὰ τὴν πτώση του ὅμως αὐτὸς ἔλαβε πλέον καὶ πεῖρα τοῦ πονηροῦ καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἀκριβῶς θὰ μποροῦσε νὰ αἰσθάνεται καὶ νὰ ἀντιλαμβάνεται τὴν ἐξουσιαστική, πάνω σ’ αὐτήν, “πονηρὴ” κυριαρχία τῆς βίας ὡς τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἀρνητικὸ στοιχεῖο τῆς ταλαίπωρης καὶ μαρτυρικῆς του ζωῆς.

Ἔτσι ἐξ ἀρχῆς τῆς πορείας του, ἀντιλήφθηκε, ὅτι αὐτὸ ποὺ καταστάλαξε, σὰν βασικός του ὑπαρξιακὸς προβληματισμὸς ἦταν πλέον ἡ ἀντιδικία του μὲ τὴ βία.

Ναί, κάθε πρόβλημα τῆς νέας του ζωῆς, μικρὸ ἢ μεγάλο, κάθε ἀντιξοότητα καὶ δυσκολία, στὴν προσπάθεια τῆς ἐπιβιώσεώς του, ἀλλὰ καὶ κάθε πόνος καὶ ὀδύνη, κάθε ἀπογοήτευση καὶ ἀπελπισία, στὸ συνολικὸ τρόπο ὑπάρξεως, ἀλλὰ καὶ στὶς λεπτομέρειες τῆς καθημερινότητας, ἐπρόκειτο νὰ βιώνεται στὸ ἑξῆς ὡς καταπιεστικὴ καὶ ἐξουθενωτικὴ παρουσία βίας καὶ ἀλύτρωτου καὶ ἀναπόφευκτου ἀναγκασμοῦ.

Καί, πάνω ἀπ’ ὅλα αὐτὰ ὁ θάνατος. Πολὺ ἐνωρὶς κατάλαβε ὁ ἄνθρωπος, ὅτι ἡ ἀντιδικία του μὲ τὴ βία τελείωνε μ’ ἕνα ἀναπόφευκτο γεγονός· μὲ τὸ θάνατο.

Αὐτὸ σήμαινε πλέον γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὅτι ἡ βία ἐγκαινίαζε τὴν εἴσοδό του στὴ ζωὴ (“Καὶ τῇ γυναικὶ εἶπε… ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα”) ἀλλὰ καὶ ἔκλεινε τελεσίδικα τὴν αὐλαία τῆς ὑπάρξεως “ἔσχατος γὰρ ἐχθρὸς ὁ θάνατος”!

Ἡ ἐπιλογὴ ἑπομένως τῆς ἀμετανοησίας καὶ ἡ ἀντίσταση τοῦ ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου στὴ μετάνοια, στὴν ἀναγνώριση καὶ ἀποδοχὴ τῆς προσωπικῆς του εὐθύνης καὶ ἐνοχῆς γιὰ τὴν τραγωδία τῆς πτώσεως, τὸν παγίδευσε ἀμετάκλητα στὸ ἰσόβιο τυραννικὸ καθεστὼς τῆς δαιμονικῆς βίας.

Βέβαια, τὸ ἀναμφισβήτητο δικαίωμα τοῦ ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἐπιλογὴ (ὅποια κι ἂν ἦταν αὐτὴ) φαίνεται νὰ βρίσκεται σὲ κάποια ἀντίφαση μὲ τὴν τραγωδία τῆς πτώσεως καὶ τὴν ἀμετάκλητη δουλεία του στὴν τυραννία τῆς δαιμονικῆς βίας. Ἀλλ’ ἐὰν τὸ ἀποτέλεσμα, κάθε ἐπιλογῆς τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, ἦταν μόνο θετικὸ γι’ αὐτὸν “ἐκ προδιαγραφῆς” (δηλ. “ἐκ κατασκευῆς”), στὴν οὐσία δὲν θὰ εἶχε δυνατότητα ἐπιλογῆς καὶ ἄρα δικαίωμα ἐπιλογῆς.

Δηλαδὴ δὲν θὰ ἦταν πλασμένος πραγματικὰ ἐλεύθερος! Θὰ ἦταν ὑπὸ τὴν ἀπόλυτη (καὶ ἑπομένως δεσμευτικὴ γι’ αὐτὸν) δεσποτεία τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ θετικοῦ, χωρὶς καμία δυνατότητα ἐλεύθερης, προσωπικῆς ἐπιλογῆς μεταξὺ ἀντιθέτων. Μεταξύ τοῦ θετικοῦ καὶ τοῦ ἀρνητικοῦ, τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ πονηροῦ.

Σὲ μία τέτοια περίπτωση δὲν θὰ ἦταν δυνατὸ νὰ τοῦ καταλογισθεῖ ὁποιαδήποτε εὐθύνη γιὰ καλὴ ἢ πονηρὴ ἐπιλογή. Δὲν θὰ ἦταν ἔνοχος καὶ ὑπεύθυνος γιὰ μία ἀρνητική, γιὰ τὴν ὕπαρξή του, ἐπιλογὴ οὔτε ἀξιέπαινος γιὰ μία ἐλεύθερη, χωρὶς καμία πίεση ἢ ἀναγκασμό, προτίμησή του, ἀφοῦ δὲν θὰ εἶχε μία τέτοια δυνατότητα.

Ἡ ἐπιλογὴ ὅμως τοῦ ναὶ ἢ τοῦ ὄχι, στὸν ἀπαγορευμένο καρπό, ἀποτελεῖ ὡς δυνατότητα ἀλλὰ καὶ δικαίωμα ἀξιολογικῆς διακρίσεως, τὴ «λυδία λίθο» τῆς ἐλευθερίας μὲ τὴν ὁποία ὁ Θεὸς προίκισε τὸ τελειότερο δημιούργημά του.

Ἔτσι στὸ καθεστὼς τῆς τυραννίας καὶ τῆς δουλείας τῆς δαιμονικῆς βίας εἰσῆλθε ὁ ἄνθρωπος κάνοντας χρήση τοῦ ὕψιστου καὶ θεοειδοῦς (“κατ’ εἰκόνα”) δικαιώματος τῆς ἐλευθερίας του. Αὐτὸ τὸ τελευταῖο γεγονὸς δείχνει, ὅτι ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἀμετανοησία (τὸ καθεστὼς τῆς δαιμονικῆς βίας) στὴ μετάνοια (στὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ) πρέπει νὰ γίνει μόνο ἀπὸ τὸν ἴδιο δρόμο· ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς δικῆς του προσωπικῆς καὶ ἐλεύθερης ἐπιλογῆς.

Μὲ τὴ χρήση τῆς δικῆς του ἐλευθερίας μπῆκε ὁ ἄνθρωπος στὴν παγίδα τῆς δαιμονικῆς βίας. Μὲ τὴν χρήση τῆς δικῆς του ἐλευθερίας πρέπει πάλι νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν παγίδα αὐτή.

Μιὰ τέτοια δεοντολογία διασώζει ὄχι μόνο τὴν πραγματικότητα τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς ὑπαρξιακῆς του ποιότητας, ἡ ὁποία, ἔστω καὶ μεταπτωτικὴ (ὑποβαθμισμένη ἀξιολογικὰ) φέρνει μέσα της τὸ σπέρμα τῆς θεϊκῆς της προελεύσεως καὶ καταγωγῆς.

Μόνο ποὺ μία τέτοια, ἐλεύθερη καὶ ἀξιοπρεπής, ἐπιστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ βία, πρέπει νὰ γίνει ἢ μπορεῖ μόνο νὰ γίνει, διά τῆς… βίας.

http://www.agiazoni.gr/article.php?id=30540704213329125871

Αναρτήθηκε από paterikos στις 16.10.19

Ποιὸς ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος; Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

Ἡ μεγάλη εἴδηση ποὺ καθημερινὰ εὐαγγελίζεται στὸν κόσμο ὁ χριστιανισμός, εἶναι ὅτι ἕνα πράγμα ἀξιολογεῖται πλήρως ὡς πρὸς τὴν ἀξία του, ἂν κρίνεται ὄχι κατὰ τὰ ἐξωτερικὰ φαινόμενα, ἀλλὰ κατὰ τὴν οὐσία του.

Νὰ ἀξιολογεῖτε τὰ πράγματα, ὄχι ἀνάλογα μὲ τὸ χρῶμα καὶ τὸ σχῆμα τους, ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὸ νόημά τους. Νὰ ἀξιολογεῖτε τὸν κάθε ἄνθρωπο ὄχι κατὰ τὴν ἰδιότητα καὶ τὴν περιουσία του, κατ’ ὄψιν δηλαδή, ἀλλὰ κατὰ τὴν καρδιὰ του – ἐκεῖ, ὅπου τὰ αἰσθήματα, ὁ νοῦς καὶ ἡ βούλησή του ἑνώνονται.

Μὲ αὐτὸ τὸ μέτρο (ποὺ ἀποτελεῖ πάντοτε ἕνα νέο δίδαγμα γιὰ τὸν κόσμο), ἐκεῖνος ποὺ ἐξωτερικὰ εἶναι ὑποδουλωμένος δὲν εἶναι δοῦλος, καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἐξωτερικὴ -σωματικὴ- ἐλευθερία, δὲν εἶναι ἐλεύθερος. Ἀνάλογα μὲ τὴν κοσμικὴ κατανόηση, δοῦλος εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ἐλάχιστα τὸν κόσμο καὶ ἐλεύθερος αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει πολὺ τὸν κόσμο.

Ὅμως, κατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη, δοῦλος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ἐλάχιστα ἀπὸ τὸν ζῶντα Χριστό, ἐνῶ ἐλεύθερος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο τὸν ζῶντα Χριστό.

Ἐπίσης, σύμφωνα μὲ τὴν κοσμικὴ κατανόηση τῶν ὅρων, δοῦλος εἶναι ὅποιος συνήθως δὲν κάνει τὸ δικό του θέλημα, ἀλλὰ κάνει τὸ θέλημα τῶν ἄλλων· ἐνῶ ἐλεύθερος εἶναι ὅποιος συνήθως κάνει τὸ δικό του θέλημα καὶ σπανιότερα τὸ θέλημα τῶν ἄλλων.

Κατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη, δοῦλος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ συνήθως κάνει τὸ δικό του θέλημα καὶ λιγότερο συχνὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· ἐνῶ ἐλεύθερος ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ πιὸ συχνὰ ἀπ’ ὅ,τι τὸ δικό του.

Τὸ νὰ εἶσαι δοῦλος Κυρίου εἶναι ἡ μόνη ἐλευθερία ποὺ ἀξίζει γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ μόνη ἀληθινή· ἐνῶ τὸ νὰ εἶσαι δοῦλος τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἑαυτοῦ σου, δοῦλος τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἡ μόνη μοιραία σκλαβιά.

Ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ, ἀναλογιζόμενος τοὺς βασιλιάδες στὸ θρόνο τους, νὰ σκεφθεῖ: ἄραγε ὑπάρχουν ἄλλοι ἄνθρωποι πιὸ ἐλεύθεροι ἀπ’ αὐτοὺς σ’ ὅλη τὴ γῆ; Κι ὅμως, πολλοὶ βασιλιάδες ἦταν οἱ πιὸ ποταποὶ καὶ οἱ πιὸ ἀνάξιοι δοῦλοι στὴ γῆ!

Γιὰ τοὺς ἁλυσοδέσμιους χριστιανοὺς στὰ μπουντρούμια, μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νὰ σκεφθεῖ: ἄραγε ὑπάρχουν σκλάβοι πιὸ δυστυχισμένοι ἀπ’ αὐτοὺς σὲ ὅλη τὴ γῆ; Κι ὅμως, οἱ χριστιανοὶ μάρτυρες στὶς φυλακὲς ἔνιωθαν ἐλεύθεροι ἄνθρωποι καὶ ἔσφυζαν ἀπὸ πνευματικὴ χαρά! Ἔψαλλαν ψαλμοὺς καὶ ἀνέπεμπαν προσευχὲς δοξολογίας κι εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ Θεό.

Ἡ ἐλευθερία ποὺ εἶναι συνυφασμένη, μὲ τὴ λύπη, καὶ τὴ δυστυχία, δὲν εἶναι ἐλευθερία, ἀλλὰ δουλεία. Μόνον ἡ ἐλευθερία ἐν Χριστῷ συνυφαίνεται μὲ τὴν ἀνεκλάλητη χαρά. Ἡ ἄληκτη χαρά: αὐτὴ εἶναι ἡ σφραγίδα τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας.

Κύριε Ἰησοῦ, ὁ Μόνος Ἀγαθὸς Κύριος, ποὺ χορηγεῖς τὴν ἐλευθερία ὅταν μᾶς κάνεις δέσμιους σὲ Σένα, κάνε μας δούλους Σου τὸ ταχύτερο δυνατόν, ὥστε νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι σὲ ἀδυσώπητους καὶ ἀνελεήμονες ἀφέντες.

Γιατί σὲ σένα ἀνήκει ὅλη ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνηση στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

http://www.agiazoni.gr/article.php?id=46148893880243828754

Αναρτήθηκε από paterikos στις 23.11.19

''Kαι γιατί να παω ρε φίλε στήν Εκκλησία...''

Γιατί δέν ἐκκλησιάζονται οἱ νέοι;
(Απόσπασμα)

"Οἱ νέοι εἶναι ἀνήθικοι", "οἱ νέοι εἶναι γεμάτοι πάθη", "οἱ νέοι εἶναι ἀνυπάκουοι", "οἱ νέοι δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ…" Ἔχω ἀκούσει πολλές φορές αὐτές τίς ἠθικιστικές διαπιστώσεις.

Ἡ ἐρώτησή μου εἶναι: εἶχαν οἱ νέοι τίς ἀπαραίτητες συνθῆκες γιά νά ἐννοήσουν τή Χριστιανική ζωή ἤ ὄχι;

Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι οἱ νέοι δὲν ἀπορρίπτουν τήν πίστη στό Χριστό ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία διά τῆς φωνῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλά ἀπορρίπτουν ἕνα ὑποκατάστατο πίστεως τό ὁποῖο δέν τούς πείθει. 

Γιά πολλά μποροῦμε νά ἐπιπλήξουμε τούς νέους. Ἀλλά καί οἱ νέοι ἐμᾶς τούς μεγάλους. Θά τολμήσω νά δώσω τό λόγο στή νέα γενιά καί πιό συγκεκριμένα σ’ αὐτούς πού βρίσκονται μακριά ἀπό τήν ἐκκλησία:

«Ναί ἡ γενιά μας εἶναι ρέμπελη. Καί πῶς θά μποροῦσε νά εἶναι ἀλλιῶς; Ποιός μᾶς ἔμαθε κάτι ἄλλο; Ὑπάρχει τόσο ψέμα γύρω μας, τόση κακία στόν κόσμο τῶν μεγάλων.

Διαμαρτυρόμαστε. Ἀλλά εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά δείξουμε τήν περιφρόνησή μας σέ μία κοινωνία ἡ ὁποία ἀρχίζει νά μοιάζει μέ ἕνα πτῶμα. Ὅλοι μιλᾶνε γιά τήν ἀξία τῆς τιμιότητας ἀλλά ὅλοι κλέβουν. Ὅλοι ἐπαινοῦν τήν ἀλήθεια, ἀλλά ψεύδονται.

Καί γιατί εἴμαστε μακριά ἀπό τό Θεό; Ποιός μᾶς βοήθησε νά εἴμαστε κοντά του; Οἱ γονεῖς μας δέν πατοῦν στήν ἐκκλησία οὔτε τά Χριστούγεννα ἴσως μόνο τό Πάσχα στίς βαπτίσεις, τούς γάμους καί τίς κηδεῖες. 

Καί στίς Ἐκκλησίες τί βλέπουμε; Χριστιανοί οἱ ὁποῖοι εἶναι καλοί στό νά ἠθικολογοῦν ἄν μᾶς δοῦν στήν ἐκκλησία ντυμένους παράξενα καί ἔχουν τόση κακία ὅταν μᾶς διώχνουν πού οὔτε γυρίζουμε νά κοιτάξουμε πίσω. Ὑπάρχει τόση ὑποκρισία στούς Χριστιανούς. 

Ἔχουμε συγγενεῖς οἱ ὁποῖοι δέ λείπουν ποτέ ἀπό τήν ἐκκλησία. 

Ἀλλά ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νά μοιραστεῖ ἡ κληρονομιά ξεχνοῦν καί τήν πίστη καί τήν κατανόηση. 

Ἐνῶ ὅταν γίνεται λόγος νά φροντίζουν κάποιο παππού, ὅλοι ἀποφεύγουν ἐπειδή ἔχουν τά προβλήματά τους. Αὐτή εἶναι πίστη; Ἐνῶ καί γιά τούς παπάδες ἀκούγονται τόσα...

Ναί δέν πηγαίνουμε στήν ἐκκλησία. Ὄχι γιατί δέν πιστεύουμε στό Θεό, ὄχι ἐπειδή δέν ἔχουμε ἀνάγκη τήν ἀγάπη Του. Ἔχουμε τόση ἀνάγκη γιά Κάποιον ὁ Ὁποῖος θά μᾶς ἀγαπήσει πραγματικά, σ’ ἕναν τόσο βρώμικο κόσμο. Ἀλλά μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει ἡ Ἐκκλησία νά γνωρίσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ;…»

Δέ θυμᾶμαι ὅλα ὅσα μοῦ εἶπε. Ἀλλά ἀκούγοντάς τον, ξεροκατάπινα. Δέν μπορῶ ν’ ἀμφισβητήσω τό γεγονός ὅτι μερικά ἀπ’ αὐτά ἦταν πολύ ρεαλιστικά. Δέ θά ἀναπαράγω ἐδῶ τήν ἀπάντηση πού ἔδωσα στό νέο, μόνο θ’ ἀναλύσω τό δίκαιο τῶν μομφῶν του.

Μία πρώτη παρατήρηση ἔγκειται στό ὅτι θά ἦταν ἄριστο πολλοί νέοι νά βρίσκονται ἐν ἀναμονῆ τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ παραπάνω νέος. 

Δυστυχῶς πολλοί νέοι εἶναι τόσο παγιδευμένοι στά καθημερινά τους προβλήματα, ὥστε ἔχουν ξεχάσει τελείως τό Θεό, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία μᾶλλον τούς ἐνοχλεῖ.

Δηλαδή "καλύτερα νά μέμφεσαι τήν Ἐκκλησία, παρά νά κοιτᾶς τή ζωή σου;''

Ὄχι, δέν τίθεται ἔτσι τό πρόβλημα. Δέν εἶναι καλό νά μέμφεσαι μόνο καί μόνο γιά νά δικαιολογεῖς τήν ἀπομάκρυνσή σου ἀπό τό Θεό. 

Ὁ π. Σεραφείμ Ρόουζ, (εδω) χωρίς νά θέλει νά δικαιολογήσει τήν ἁμαρτία, ἔλεγε ὅτι πρίν ἀπό τή μεταστροφή του ἔπινε μέχρι πού μεθοῦσε καί τό ἔκανε ἐπειδή αἰσθανόταν τήν ἔλλειψη τοῦ Θεοῦ. 

Μέ τό ποτό προσπαθοῦσε νά καταπραΰνει τόν πόνο πού τοῦ προκαλοῦσε ἡ ἔλλειψη τοῦ Θεοῦ (πολλούς ὅμως ἡ προσπάθεια νά καταπραΰνουν τή δίψα τους γιά τό Θεό ἱκανοποιώντας τά πάθη τους, τούς ὁδήγησε στήν κόλαση γι’ αὐτό δέν πρέπει νά γενικεύουμε τίς ἐξαιρέσεις).

Δέν πιστεύω ὅτι θά ἦταν εὔκολο σέ κάποιον ν’ ἀπορρίψει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀφοῦ τή γνωρίσει. Οἱ νέοι τήν ἀπορρίπτουν χωρίς νά ξέρουν τί ἀπορρίπτουν. 

Βλέπουν τόν Θεό σάν ἕνα εἴδωλο τό ὁποῖο τό λατρεύουν ἀσυνείδητα κάποιοι ὑποκριτές Χριστιανοί, κάποιοι τυπολάτρες Χριστιανοί...

Μόνο πού στούς νέους ὑπάρχει ἡ ἀνάγκη νά τούς μιλήσει κάποιος σέ μία πιό προσιτή γλώσσα. Οἱ νέοι εἶναι ἀλλεργικοί στόν "ξύλινο λόγο".

Ὅσο γιά τούς ἁμαρτωλούς ἱερεῖς γίνεται μεγάλος ντόρος ἐνῶ γιά τούς ἱερεῖς μέ ἁγία ζωή δέν γίνεται σχεδόν καθόλου λόγος.

γερ. Γαβριήλ 'Αγιον Όρος

Ναί ὑπάρχουν ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄξιοι διάδοχοι τῶν ἁγίων πατέρων. 

Οὔτε τά Μ.Μ.Ε. θέλουν ν’ ἀκοῦν γι’ αὐτούς. Οὔτε ὅσοι ζοῦν στήν ἁμαρτία. 

Ἐπειδή τούς θεωροῦν ἐξτρεμιστές...

Κάτι τό ὁποῖο εἶναι ἐπειδή εἶναι μαθητές τοῦ Χριστοῦ, Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος γύρισε τόν κόσμο "ἀνάποδα" ἤ καλύτερα Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος προσπάθησε νά ἐπαναφέρει στή φυσική του θέση ἕναν ''ἀναποδογυρισμένο κόσμο''....

Ὁπωσδήποτε ἡ Χριστιανική ζωή ποτέ δέν ἦταν εὔκολη. Ναί ὁ διάβολος ποτέ δέν σταματᾶ...

Παρ’ ὅλες τίς προσπάθειές του ὅμως ὑπάρχουν ἱερεῖς μέ ἅγια ζωή, μοναχοί πολύ ἀσκητικοί καί Χριστιανικές οἰκογένειες πού λάμπουν μές στό σκοτάδι τοῦ κόσμου. Στήν Ἁγία Γραφή λέγει: «οὗ δέ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ Χάρις» (Ρωμ. 5,20). 

Ναί, δύσκολα οἱ νέοι ἔρχονται στήν Ἐκκλησία. Ἀλλά ὁ Χριστός τούς καλεῖ ὅλο καί πιό δυνατά. Βλέπει τά προβλήματά τους, τίς πτώσεις τους καί ἁπλώνει τό χέρι Του δυνατά γιά νά τούς σηκώσει.

Νέοι, νά ξέρετε ὅτι τόν Χριστό τόν πονάει τό γεγονός ὅτι λίγοι ἱερωμένοι καί λίγοι πιστοί νοιάζονται θυσιαστικά νά σᾶς πάρουν ἀπό τό χέρι καί νά σᾶς φέρουν στήν Ἐκκλησία… 

Ἀλλά νά ξέρετε ὅτι ὁ Χριστός χαίρεται κάθε φορὰ πού ἕνας ἀπό ἐσᾶς ξεκινάει πρός τήν ὁδό τῆς σωτηρίας...

Ἀκόμα κι ἄν νομίζετε ὅτι ὁ Χριστός σᾶς ξέχασε, Ἐκεῖνος περιμένει νά βρεῖ ἔστω καί μία χαραμάδα γιά νά μπεῖ στίς ψυχές σας...

Danion Vasile ~ Πηγή: agiazoni.gr
----------------------------------------------------

Σχόλιο Π. Κοινωνίας: ''Kαι γιατί να παω ρε φίλε στήν Εκκλησία...'' 

Nα μην πας θα σου πω! 

- Μα καλά πλάκα κάνεις, άλλα μου 'λέγες πιο πάνω... Να μην πας αν ακόμη δεν είσαι ''έτειμος'', οχι να μην πας στήν εκκλησία, σε ολα αυτά που σε ενοχλούν, αλλά να κάνεις κάτι πιο απλό, να πας ενα ταξίδη στο Άγιον Όρος...

Μα να γνωρίζεις τούτο, εκεί δεν έχει μάνα σου-πατέρα σου, αν αποζητάς στα αλήθεια Θεο, εκεί δεν θα μπορέσεις να κρυφτείς πίσω απο δικαιολογίες, εκεί ουτέ ο Θεός θα σου κρυφτεί, διότι φίλε μου εκεί ισχύει τούτο:

''Ότι είσαι, αυτό βλέπεις, ότι ζητάς, αυτό βρίσκεις. Αν έλθεις στο Άγιον Όρος και ζητάς να βρεις αρετή, θα ψάξεις και θα την ανακαλύψεις. Αν ζητάς σκάνδαλα, θα τα βρεις. Όμως το πραγματικό, το άλλο Άγιον Όρος θ' αγρυπνεί μυστικά και θα υφαίνει την ιστορία του υπόγεια και σιγαλά...'' ~ Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

To Άγιο Όρος έχει Γερ. Γαβριήλ, ασκητή ''άλλη'' φάση, θαρείς και βγήκε απο άλλο αιώνα, έχει πατέρα Εφραίμ, πνευματικό στήν Καρακάλλου, οπού θα μιλήσεις και θα λάβεις απαντήσεις πάνω απο τις προσδοκίες σου, έχει πατέρα Παύλο πνευματικό στήν Διονυσίου...

όπου πιστεψέ με θα σε ''τρολάρει'' άσχημα αν δοκιμάσεις να παίξεις μπάλα μαζι του... καθώς στήν συνομιλία σας θα διαπιστώσεις πως γνωρίζει για σένα τα πάντα.. ''Αυτό το έχεις κάνει; οχι δεν το έχεις.. Αυτό το έχεις; ε, αυτό το έχεις λίγο.. Αυτό το έχεις; ε, το έχεις κάνει και αυτό... Ελα πες και εσυ κάτι που έχεις κάνει, μην στα λέω εγώ...''

Είπες κάτι φίλε μου; Τι; Που τα ξέρει;... Πιός του τα λέει; Μα Αυτός που θα πας να βρείς ρε φίλε... Ο Χριστός του τα λέει.... (Ε μετά πας και εκκλησία..!)