Κόμπλεξ, άγχος, μικροψυχία…ενώ με τον Χριστό, με την χάρη φεύγουν όλα Από Askitikon

Δεν πρέπει η ψυχή μας ν’ αντιστέκεται και να λέει, «γιατί το έκανε αυτό ο Θεός, γιατί το άλλο αλλιώς, δεν μπορούσε να το κάνει διαφορετικά;».
Όλ’ αυτά δείχνουν μία εσωτερική μικροψυχία και αντίδραση.
Δείχνουν την μεγάλη ιδέα που έχομε για τον εαυτό μας, την υπερηφάνειά μας και τον μεγάλο εγωισμό μας.
Αυτά τα «γιατί» πολύ βασανίζουν τον άνθρωπο, δημιουργούν αυτό που λέει ο κόσμος «κόμπλεξ». παραδείγματος χάριν, «γιατί να είμαι πολύ ψηλός» η – το αντίθετο – «πολύ κοντός;».
Αυτό δεν φεύγει από μέσα.
Και προσεύχεται κανείς και αγρυπνεί, αλλά γίνεται το αντίθετο. Και υποφέρει και αγανακτεί χωρίς αποτέλεσμα. Ενώ με τον Χριστό, με την χάρη φεύγουν όλα.
Υπάρχει αυτό το «κάτι» στο βάθος, δηλαδή το «γιατί», αλλ’ η χάρις του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο κι ενώ η ρίζα είναι το κόμπλεξ, εκεί πάνω φυτρώνει τριανταφυλλιά με ωραία τριαντάφυλλα κι όσο ποτίζεται με την πίστη, με την αγάπη, με την υπομονή, με την ταπείνωση, τόσο παύει να έχει δύναμη το κακό και παύει να υπάρχει· δηλαδή δεν εξαφανίζεται, αλλά μαραίνεται.
Όσο δεν ποτίζεται η τριανταφυλλιά, τόσο μαραίνεται, ξηραίνεται, χάνεται και αμέσως ξεπετάγεται αγκάθι.
Γέροντας Πορφύριος

Kαλό είναι στην ζωή μας να έχουμε δίπλα μας έναν άνθρωπο που να σκέφτεται το ίδιο με εμάς…Από Askitikon

“Όταν νιώθουμε μεγάλο βάρος λόγω δύσκολων σκέψεων, αν έχουμε την δυνατότητα να εκμυστηρευτούμε τις σκέψεις μας σε ένα άτομο που σκέφτεται το ίδιο όπως και εμείς , τότε και αυτό είναι εξομολόγηση.
Τότε έρχεται ο Κύριος και μας παρηγορεί δια μέσου αυτού του ανθρώπου που έχει σύμφωνη γνώμη με εμάς.
Εννοείται πως ο Κύριος μας παρηγορεί κάθε στιγμή, ακόμα και όταν είμαστε μόνο μας και δεν έχουμε κάποιο καλό Χριστιανό δίπλα μας.
Επειδή όμως πολλές φορές είμαστε μπερδεμένοι και δεν μπορούμε να καταλάβουμε την παρουσία του Κυρίου, είναι καλό να έχουμε δίπλα μας έναν καλό Χριστιανό που να σκέφτεται όπως εμείς.
Ο Κύριος είναι πράος και ήσυχος, η φωνή του δεν είναι θορυβώδης , αλλά ήσυχη και ταπεινή και εμείς, επειδή είμαστε ταραγμένοι, δεν μπορούμε να την ακούσουμε.
Την μια στιγμή όμως έχουμε την μια σκέψη και την άλλη στιγμή έχουμε άλλη σκέψη και ούτω καθεξής. Γι΄αυτό το λόγο σπάνια μπορούμε να ακούσουμε την ήσυχη, σιγανή, θεϊκή φωνή.
Αν στην συνέχεια αγωνιστούμε κάνοντας καλές πράξεις, αγωνιστούμε να είμαστε καλοί, ο Κύριος μας επισκέπτεται και μας ελευθερώνει από την τυραννία των δύσκολων σκέψεων. Μας ελευθερώνει από τον καταιγισμό των σκέψεων .
Τότε μας έρχονται ήσυχες σκέψεις… Τότε ακούμε ξεκάθαρα την φωνή του Κυρίου και αισθανόμαστε απερίγραπτη χαρά!”
από το βιβλίο : Γέροντος Θαδδαίου Βιτόβνιτσας, Πνευματικές Συζητήσεις, εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη». σ. 106-107
Αντέχουμε…
momyof6.wordpress.com
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Να κόψουμε τα πάθη πριν γίνουν συνήθεια Από Askitikon -

Αββάς Δωρόθεος
Τρείς είναι οι καταστάσεις των ανθρώπων. Ο ένας αφήνει ελεύθερο το πάθος του να εκδηλώνεται, ο άλλος δεν το αφήνει να εκδηλωθεί και ο τρίτος το ξεριζώνει.
Αυτός που το αφήνει να εκδηλωθεί, ενεργεί όπως του υπαγορεύει το πάθος, σαν αυτό να ήταν δικαίωμά του. Αυτός που δεν επιτρέπει στο πάθος να εκδηλωθεί, ούτε το αφήνει ελεύθερο ούτε και το κόβει, αντίθετα το εξετάζει και το ξεπερνάει τη δύσκολη στιγμή, αλλά δεν παύει να το έχει.
Καί αυτός που ξεριζώνει το πάθος είναι όποιος αγωνίζεται και κάνει τα αντίθετα από αυτά που του υπαγορεύει το πάθος του.Από έπαρση δε σηκώνει κανείς μία κουβέντα από τον αδελφό του.
Μπορεί κάποιος να ακούσει μία κουβέντα και να ταραχθεί και να πεί πέντε κουβέντες ή και δέκα για τη μία που άκουσε.Μετά μαλώνει και ταράζει τον άλλο.
Καί, όταν τελειώσει ο καβγάς, συνεχίζει να κάνει κακές σκέψεις για τον άνθρωπο που του είπε αυτή την κουβέντα και τη θυμάται με εμπάθεια και λυπάται που δεν του είπε ακόμα περισσότερα.
Ετοιμάζει μάλιστα μέσα του λόγια ακόμα χειρότερα να πεί στον άλλο, και όλο σκέφτεται: «Γιατί να μην του πώ αυτό; Μπορώ να του πώ και το άλλο». Και είναι συνέχεια θυμωμένος.Νά μία κατάσταση.
Εδώ το κακό έχει γίνει συνήθεια. Ο Θεός να μας φυλάξει από τέτοια κατάσταση. Αυτή η κατάσταση οδηγεί στήν…κόλαση.
Γιατί κάθε αμαρτία που δεν διορθώνεται μας οδηγεί στον εσωτερικό θάνατο. Αλλά κι αν ακόμα θελήσει ένας τέτοιος άνθρωπος να μετανοήσει, δεν μπορεί μόνος του να νικήσει το πάθος του, παρά μόνο αν έχει τη βοήθεια πνευματικών οδηγών, όπως είπαν οι Πατέρες της Εκκλησίας.
Γι’ αυτό σας λέω πάντα, να φροντίσετε να κόψετε τα πάθη σας πριν σας γίνουν συνήθεια.
Πηγή: hristospanagia

Κριτήρια αναγνώρισης παρουσίας υπερηφανείας μέσα μας Από Askitikon

Η τάση μας να αναρριχηθούμε εις βάρος των άλλων, να τους απορρίψουμε, να τους φθονήσουμε και να τους κατακρίνουμε.
Η επιδίωξη της εξουσίας, των επαίνων και του πλούτου.
Η λησμοσύνη του Θεού, η προσκόλληση στα γήινα πράγματα, οι κακές και ανήθικες σκέψεις, η ταραχή του νου και η έλλειψη εσωτερικής ειρήνης, η επιθυμία να κάνουμε το ίδιον θέλημα, παρά να αναζητάμε το θέλημα του Θεού, η ανικανότητα να συγχωρούμε και να αγαπάμε τους εχθρούς μας.
Να είμαστε προσεκτικοί απέναντι στον εαυτό μας.
Η υπερηφάνεια ενεδρεύει στην καρδιά μας, ακόμα κι όταν είμαστε εν μέσω πνευματικών προσπαθειών. Τελικά, το χαρακτηριστικό του εγώ είναι ικανότητα του να διαστρέφει τα πάντα σε αντικείμενα ατομικής χρήσης και οφέλους.
Είναι πιθανό να προσεύχεσαι, να σκέπτεσαι, να νηστεύεις, να συμμετέχεις στη θεία λειτουργία, να μελετάς την Αγία Γραφή και τους πατέρες της Εκκλησίας, αλλά αυτή σου η συμπεριφορά να προέρχεται είτε από μία προσπάθεια καλλωπισμού της «βιτρίνας» του εγώ με ένδοξα ψιμύθια, είτε από την προσπάθεια να θέσεις υπό την κατοχή σου τον Θεό.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ζούμε μία ολοκληρωτική πνευματική ψευδαίσθηση.
π. Μάξιμος Έγκέρ, «Κράτα τον νου σου στον Άδη..»

Ο κενόδοξος την ψυχή του την αποξενώνει απ’ την αιώνια ζωή… Από Askitikon

Ο κενόδοξος την ψυχή του την αποξενώνει απ’ την αιώνια ζωή. Τελικά ο εγωισμός είναι σκέτη κουταμάρα! Η κενοδοξία μας κάνει κούφιους. Όταν κάνομε κάτι για να επιδειχθούμε, καταντούμε άδειοι ψυχικά.
Ο,τι κάνομε, μα το κάνομε για να ευχαριστήσομε τον Θεό, ανιδιοτελώς, χωρίς κενοδοξία, χωρίς υπηρηφάνεια, χωρίς εγωισμό, χωρίς, χωρίς … Δεν πρέπει η ψυχή μας ν’ αντιστέκεται και να λέει, «γιατί το έκανε αυτό ο Θεός, γιατί το άλλο αλλιώς, δεν μπορούσε να το κάνει διαφορετικά;».
Ολ’ αυτά δείχνουν μία εσωτερική μικροψυχία και αντίδραση. Δείχνουν την μεγάλη ιδέα που έχομε για τον εαυτό μας, την υπερηφάνειά μας και τον μεγάλο εγωισμό μας.
Αυτά τα «γιατί» πολύ βασανίζουν τον άνθρωπο, δημιουργούν αυτό που λέει ο κόσμος «κόμπλεξ», παραδείγματος χάριν, «γιατί να είμαι πολύ ψηλός» η – το αντίθετο – «πολύ κοντός;». Αυτό δεν φεύγει από μέσα.
Και προσεύχεται κανείς και αγρυπνεί, αλλά γίνεται το αντίθετο. Και υποφέρει και αγανακτεί χωρίς αποτέλεσμα. Ενώ με τον Χριστό, με την χάρη φεύγουν όλα. Υπάρχει αυτό το «κάτι» στο βάθος, δηλαδή το «γιατί», αλλ’ η χάρις του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο κι ενώ η ρίζα είναι το κόμπλεξ, εκεί πάνω φυτρώνει τριανταφυλλιά με ωραία τριαντάφυλλα κι όσο ποτίζεται με την πίστη, με την αγάπη, με την υπομονή, με την ταπείνωση, τόσο παύει να έχει δύναμη το κακό και παύει να υπάρχει, δηλαδή δεν εξαφανίζεται, αλλά μαραίνεται. Όσο δεν ποτίζεται η τριανταφυλλιά, τόσο μαραίνεται, ξηραίνεται, χάνεται και αμέσως ξεπετάγεται αγκάθι.
Όσιος Πορφύριος

Ο θυμός δεν συμφέρει…. Από Askitikon

Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι το να αμύνεται κανείς δεν είναι άδικο, αλλά πρέπει και συ να συμφωνήσεις ότι δεν είναι και φιλοσοφημένο. Αυτό που λες θα ήταν λογικό, αν ήταν εύκολο και χωρίς πολλές περιπλοκές.
Αν όμως, πριν να δικαιωθεί κανείς , αδικείται χίλιες φορές τότε είναι καλύτερα να μην προσθέτει στην αδικία που του έγινε κι άλλο κακό.
Σου φαίνεται ότι μιλάω με αινίγματα; Θα προσπαθήσω λοιπόν να σου εξηγήσω. Σκέψου, αν θελήσει κανείς να αμυνθεί, τι χρειάζεται να πάθει.
Πρώτα τον πλημμυρίζει ο θυμός και μετά τον διαλύει η οργή.
Γιατί πρώτα φέρνει στο μυαλό του αυτό που έπαθε και μετά οργίζεται και επιθυμεί την ανταπόδοση . Τρίτο, προκαλεί ταραχή γύρω του. Τέταρτο, κάνει χίλιους δυο λογισμούς. Πέμπτο, τον πιάνει δέος και τρεμούλα και αγωνία γιατί τον τρώει ο θυμός και τον συγκλονίζει ο φόβος για το πώς θα πετύχει την αντεπίθεσή του.
Δε σου φαίνεται λοιπόν πως τιμωρείται αυτός ο ίδιος, πριν τιμωρήσει τον άλλον; Ενώ αυτός που φιλοσοφεί απαλλάσσεται από όλα αυτά. Φυσικά. Είναι κύριος της κατάστασης και εκεί τελειώνει το πράγμα.
Με τον άλλο δεν είναι έτσι, χρειάζεται να βρει κατάλληλο χρόνο, τόπο, πονηριά και κακία, όπλα και μεθόδους , κολακεία και δουλικότητα και υποκρισία. Βλέπεις πόσο δύσκολη είναι η κακία ενώ η αρετή είναι εύκολη;
Πόσο η μια είναι γεμάτη φασαρίες ενώ η άλλη ατάραχη; Κι όσο ο πονηρός άνθρωπος τα παθαίνει αυτά, άλλο τόσο απολαμβάνει γαλήνη αυτός που επιλέγει την αρετή. Επιπλέον ,αυτός που αντεπιτίθεται, ανοίγει ένα φαύλο κύκλο έχθρας, ενώ αυτός που φιλοσοφεί βάζει γρήγορα στην έχθρα ένα τέλος.
Γι’ αυτό το λόγο ημερεύει και τον άλλο, που είναι ανόητος, και τον προκαλεί να γίνουν φίλοι.
Ισίδωρος Πηλουσιώτης
«Επειδή η αμαρτία στο βάθος της δεν είναι παρά κακία και υπερηφάνεια, πρέπει να θεραπεύουμε κάθε αμαρτωλό με την αγαθότητα και την αγάπη. Είναι αυτό μια μεγάλη αλήθεια που συχνά την λησμονούμε.
Πράγματι συχνά, πολύ συχνά, ενεργούμε αντίθετα προς αυτή την αλήθεια. Προσθέτουμε κακία στην κακία, αντιθέτουμε υπερηφάνεια στην υπερηφάνεια. Έτσι η αρρώστια μεγαλώνει εξαιτίας μας και δεν υποχωρεί.
Αντί να τη θεραπεύουμε την επιδεινώνουμε. Κύριε, ελέησέ μας, απάλυνε την καρδιά μας».
Ιωάννης της Κρονστάνδης
Από το βιβλίο: «Ελένη Κονδύλη  Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς»
ΑΚΡΙΤΑΣ
http://agiosmgefiras.blogspot.com/

Για εκείνους που δεν έχουν αγάπη….. Από Askitikon

Για την αγάπη
Είναι μακάριος ο άνθρωπος εκείνος που έχει αγάπη Θεού, γιατί περιφέρει με την παρουσία του τον Θεό, διότι ο Θεός είναι αγάπη, και αυτός που μένει μέσα στην αγάπη, μένει « ἐν τῶ Θεῶ».
Εκείνος που έχει αγάπη υπερέχει, με τη βοήθεια του Θεού, από όλους. Εκείνος που έχει αγάπη δε φοβάται, διότι η αγάπη βγάζει έξω από την ψυχή το φόβο.
Εκείνος που έχει αγάπη δεν αποστρέφεται ποτέ κανέναν, ούτε μικρό, ούτε μεγάλο, ούτε ένδοξο, ούτε άδοξο, ούτε φτωχό, ούτε πλούσιο, αλλά γίνεται ακάθαρτο αποσπόγγισμα όλων.
Όλα τα σκεπάζει, όλα τα υπομένει. Εκείνος που έχει αγάπη δεν αλαζονεύεται εναντίον κάποιου, δεν ξιππάζεται, κανέναν δεν κακολογεί, αλλά και αυτούς που κακολογούν τους αποφεύγει.
Εκείνος που έχει αγάπη δε σκέφτεται με πανουργία, δε θέλει να υποσκελίσει, ούτε υποσκελίζει τον αδελφό.
Εκείνος που έχει αγάπη δε ζηλεύει, δε φθονεί, δεν κατατρέχει, δε χαίρεται με την πτώση των άλλων, δεν εξευτελίζει αυτόν που έπεσε σε σφάλμα, αλλά τον συλλυπείται και τον συμπαραστέκεται και τον ανακουφίζει, δεν παραβλέπει τον αδελφό στην ανάγκη του, αλλά τον συμπαραστέκεται, και πεθαίνει μαζί του.
Εκείνος που έχει αγάπη εκτελεί το θέλημα του Θεού, και είναι μαθητής του, διότι ο ίδιος ο καλός μας Δεσπότης είπε «Από αυτό θα ξέρουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο».
Εκείνος που έχει αγάπη ποτέ δεν αποκτά κάτι για τον εαυτό του, δε θεωρεί τίποτε δικό του, αλλά όλα όσα έχει τα προσφέρει κοινά σε όλους. Εκείνος που έχει αγάπη κανέναν δε θεωρεί ξένο, αλλά όλους τους έχει δικούς του.
Εκείνος που έχει αγάπη δεν παροργίζεται, δεν ξιππάζεται, δε φουντώνει από οργή, δε χαίρεται για την αδικία που γίνεται, δεν εξακολουθεί να ψεύδεται, κανέναν δε θεωρεί εχθρό, παρά μόνο τον Διάβολο. Εκείνος που έχει αγάπη όλα τα υπομένει, είναι ευεργετικός, είναι μακρόθυμος.
Λοιπόν, είναι μακάριος αυτός που έχει αποκτήσει την αγάπη, και με αυτήν ως κτήμα αναχωρεί προς τον Θεό, διότι ο Θεός, αναγνωρίζοντας τον δικό του άνθρωπο, θα τον δεχθεί στους κόλπους του, θα ζει δηλαδή ο εργάτης της αγάπης μαζί με τους Αγγέλους, και θα βασιλεύσει μαζί με τον Χριστό.
Διότι την αγάπη έχοντας ήρθε και ο Θεός Λόγος επάνω στη γη, μ’ αυτήν και ο παράδεισος έχει ανοιχθεί για μας, και η ανάβαση στον ουρανό διακηρύχθηκε για όλους.
Ενώ ήμασταν εχθροί με τον Θεό, με την αγάπη συμφιλιωθήκαμε μ’ αυτόν. Ορθά λοιπόν είπαμε ότι η αγάπη είναι ο Θεός, και αυτός που μένει μέσα στην αγάπη, μένει « ἐν τῶ Θεῶ».
Για εκείνους που δεν έχουν αγάπη
Είναι άθλιος και ταλαίπωρος εκείνος που ζει μακριά από την αγάπη, διότι αυτός περνά τις μέρες της ζωής του ονειροπολώντας. Και ποιος δε θα πενθήσει τον άνθρωπο εκείνο που είναι μακριά από τον Θεό, και στερείται από το φως, και ζει στο σκοτάδι;
Διότι, σας λέω, αδελφοί μου, ότι εκείνος που δεν έχει την αγάπη του Χριστού, είναι εχθρός του.
Δεν ψεύδεται ο Απόστολος που είπε, ότι αυτός που μισεί τον αδελφό του είναι φονιάς, και περιπατεί στο σκοτάδι, και εύκολα κυριεύεται από κάθε αμαρτία. Γιατί εκείνος που δεν έχει αγάπη, έντονα θυμώνει, έντονα παροργίζεται, έντονα μισεί.
Εκείνος που δεν έχει αγάπη χαίρεται με την αδικία των άλλων, δε συμπάσχει μ’ αυτόν που έπεσε σε σφάλμα, δεν απλώνει για βοήθεια το χέρι του στον πεσμένο, δε συμβουλεύει αυτόν που παρασύρθηκε, δε στηρίζει αυτόν που κλονίζεται.
Εκείνος που δεν έχει αγάπη είναι ανάπηρος στο νου, είναι φίλος του Διαβόλου, είναι εφευρέτης κάθε πονηρίας, είναι δημιουργός συγκρούσεων, είναι φίλος των υβρεολόγων, είναι σύντροφος αυτών που κακολογούν τους άλλους, σύμβουλος αυτών που αυθαδιάζουν, συντελεστής στη χειροτέρευση αυτών οι οποίοι φθονούν, εργάτης της υπερηφάνειας, σκεύος της αλαζονείας.
Και με ένα λόγο, αυτός που δεν απέκτησε την αγάπη είναι όργανο του Εχθρού, και πλανιέται σε όλα τα μονοπάτια της ζωής του, και δεν ξέρει ότι βαδίζει μέσα στο σκοτάδι.
Του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, έργα τόμος Α΄.

Εκεί έχουμε Θεία Κοινωνία, εδώ θεία επικοινωνία….Από Askitikon

-Γέροντα, ποιά προετοιμασία χρειάζεται να κάνουμε για την προσευχή;
– Ανάλογη με την προετοιμασία που κάνουμε για την Θεία Κοινωνία. Εκεί έχουμε Θεία Κοινωνία, εδώ θεία επικοινωνία.
Όταν κοινωνούμε, παίρνουμε μέσα μας τον Χριστό και έρχεται η θεία Χάρις.
Με την προσευχή έχουμε συνέχεια επικοινωνία με τον Χριστό και δεχόμαστε με άλλον τρόπο την θεία Χάρη. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό!
Τότε κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Χριστού, τώρα επικοινωνούμε με τον Θεό.
Όπως λοιπόν για την Θεία Κοινωνία επιβάλλεται να εξομολογηθή κανείς στον Πνευματικό, έτσι και για την προσευχή, που είναι θεία επικοινωνία, πρέπει να κάνη μια ταπεινή εξομολόγηση στον Χριστό.
«Χριστέ μου, να πή, είμαι χάλια, είμαι τέτοιος, τέτοιος… Δεν αξίζει να ασχοληθής με εμένα, αλλά, Σε παρακαλώ, βοήθησέ με».
Έτσι έρχεται η θεία Χάρις και μετά αρχίζει η θεία επικοινωνία.

Στον γκρεμό ή στον Χριστό;Από Askitikon

Στην Εκκλησία βρίσκουμε συνήθως δύο καταστάσεις ανθρώπων.
Αυτούς που μπαίνουν για να θεραπευτούν και αυτούς που θέλουν να καλυφθούν.
Αυτούς που θέλουν να μετανοήσουν και αυτούς που θέλουν να μείνουν αμετανόητοι.
Αυτούς που θέλουν να εξομολογηθούν και αυτούς που θέλουν να αυτοδικαιωθούν.
Αυτούς που θέλουν να θεραπεύσουν την αμαρτία και αυτούς που θέλουν να βαπτίσουν την αμαρτία αρετή.
Αυτούς που θέλουν να διαλυθούν για τον πλησίον και αυτούς που θέλουν να διαλύσουν άλλους.
Αυτούς που θέλουν η ζωή τους να είναι ο Χριστός και αυτούς που θέλουν ο Χριστός απλά να είναι μέρος της ζωής τους όποτε και όταν το θελήσουν.
Αυτούς που θέλουν τον Χριστό και αυτούς που θέλουν κάτι από Εκείνον.
Αυτούς που παλεύουν για να θεραπεύσουν και να μεταμορφώσουν το “Είναι” τους και αυτούς που μένουν στο φαίνεσθαι και στο θεαθήναι.
Αυτούς που έρχονται σαν μετανοημένοι ληστές και πόρνες και αυτούς που μένουν αμετανόητοι Φαρισαίοι.
Αυτούς που θέλουν να διακονήσουν τον άνθρωπο και αυτούς που θέλουν να τους υπηρετούν οι άνθρωποι.
Αυτούς που ζητάνε βοήθεια από τον Χριστό για να κουβαλήσουν τον Σταυρό τους και αυτούς που κόβουν τον Σταυρό και τον πετάνε στα σκουπίδια.
Αυτούς που θέλουν τον Χριστό στην ζωή τους ως Πατέρα και οδηγό και αυτούς που τον θέλουν δικαστή εις βάρος των άλλων και τσιράκι τους.
Αυτούς που βλέπουν τον Χριστό ως πρόσωπο και αυτούς που βλέπουν τον Χριστό ως είδωλο.
Αυτούς που βλέπουν την Ορθοδοξία ως αποκάλυψη Θεού και αυτούς που την βλέπουν ως μια κοσμική θρησκεία.
Για όλους είναι ο Χριστός, όλους τους αγαπάει, όλους τους δέχεται, για όλους έχει το έλεος και την αγκαλιά Του ανοιχτή. Για τη δεύτερη κατάσταση των ανθρώπων απλά δεν θέλουν εκείνοι τον Χριστό και όχι ότι ο Χριστός δεν τους δέχεται.
Αμετανοησία σημαίνει αυτό το πράγμα: Με καλεί ο Χριστός να τρέξω στην αγκαλιά Του και εγώ δεν πάω γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΩ.
Στη ζωή τα πάντα είναι θέμα επιλογών. Ακόμα και η κρίση είναι αυτό το πράγμα.
Η κρίση του Θεού τι είναι; Ο βαθμός που θα μπει στο γραπτό που έχω γράψει ο ίδιος. Δεν φταίει λοιπόν ο εξεταστής αλλά θα γευτώ μέσα από την δική μου προσπάθεια τα ανάλογα αποτελέσματα.
Δύο σταυροί ένας αριστερά του Κυρίου και ο άλλος δεξιά.
Δύο πόρτες έχει η ζωή λέει ένα λαϊκό άσμα.
Δύο δρόμοι ως τρόποι μετοχής υπάρχουν και στην Εκκλησία ο δρόμος της μετανοίας και ο δρόμος της αμετανοησίας
Ο ένας δρόμος οδηγεί στον Χριστό και ό άλλος στον γκρεμό.
Τα πάντα είναι θέμα επιλογών. Καλή πορεία μετανοίας.
Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

Πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα πάτερ Αθανάσιος Μισσός -

Άλλωστε, πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα, δοκιμασίες, προβλήματα, πειρασμούς. Πρέπει να τ’ αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα αυτά, χρησιμοποιώντας ως όπλα την πίστη, την ελπίδα, την υπομονή. Ας εύχεσαι, βέβαια, να μην πέσεις ποτέ σε πειρασμό. Όταν, όμως, παραχωρεί κάποιον ο Θεός, μην ταράζεσαι.
Κάνε ό,τι μπορείς για να φανείς αληθινός στρατιώτης του Χριστού. Δεν βλέπεις που οι γενναίοι στρατιώτες, όταν η σάλπιγγα τους καλεί στην μάχη, αποβλέποντας στη νίκη, θυμούνται τους ένδοξους προγόνους τους, που έκαναν μεγάλα κατορθώματα, και ρίχνονται με θάρρος στον αγώνα;
Όμοια κι εσύ, όταν έρχεται η ώρα της πνευματικής μάχης, να θυμάσαι τα κατορθώματα των αγίων μαρτύρων και ν’ αγωνίζεσαι με γενναιότητα, με πίστη, με χαρά.Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός;
Μπορεί, αλλά για δύο μονάχα λόγους: Όταν είτε ο ίδιος είτε ο πλησίον του έρχεται σε αντίθεση με το Θεό και το άγιο θέλημά Του. Δεν πρέπει, επομένως, να στενοχωριούνται και να θλίβονται εκείνοι που κακολογούνται, μα εκείνοι που κακολογούν.
Γιατί δε θ’ απολογηθούν οι πρώτοι ,για όσα λέγονται σε βάρος άλλων. Αυτοί πρέπει να τρέμουν και ν’ ανησυχούν, γιατί αργά ή γρήγορα θα συρθούν στο φοβερό Δικαστήριο του Θεού, όπου θα λογοδοτήσουν για όσες κακολογίες ξεστόμισαν.
Κι εκείνοι που κακολογούνται, πάντως, πρέπει ν’ ανησυχούν, αν όσα λένε γι’ αυτούς είναι αληθινά.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Συκοφαντία: Από τα χειρότερα πάθη που δεν ανέχεται ο Θεός Από Askitikon

Η συκοφαντία είναι ψευδής κατηγορία… Είναι, διαβολή. Το να σηκώσει ο άνθρωπος τη συκοφαντία είναι μεγάλος άθλος.Και τον σηκώνει μόνο εκείνος που προσβλέπει προς τον Κύριο Ιησού, ο οποίος όταν «ενηνθρώπησε» και ήλθε στη γη, σήκωσε τον Σταυρό της συκοφαντίας και οδηγήθηκε ως τον ατιμωτικό θάνατο.
Ο αββάς Ησαΐας λέει ότι «αυτός που κατηγορεί και εξουθενώνει τον αδελφό του, αποξενώνει τον εαυτό του από το έλεος που απολαμβάνουν οι Άγιοι». Και ο Νικήτας Στηθάτος μας υπογραμμίζει ότι η εγκατάλειψη της Χάρης έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση ή σε παράπτωμα σαρκικό ή σε παράπτωμα γλώσσας ή λογισμού.
Και η πτώση αυτή, αν δεν επέλθει η μετάνοια, ώστε να αποκατασταθεί η σχέση με τον Θεό και τον αδελφό, «είναι θάνατος της ψυχής», δηλαδή βίωμα κόλασης πριν από την επικείμενη κόλαση.
Οι Άγιοι σκέπαζαν τα αμαρτήματα του πλησίον, για να μας υποδείξουν την αγάπη και τη συγχωρητικότητα και το ότι πρέπει να ασκήσουμε τον εαυτό μας στο να μην κακολογούμε και να μη λέμε ψέματα εναντίον του αδελφού μας.
Η συκοφαντία είναι μέγα άλγος για τον συκοφαντούμενο και φοβερή δοκιμασία για την πνευματική του υπόσταση.
«Ουκ έστιν», μας λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, «ουδέν αφορητότερον τοις οδυνωμένοις λόγον δυνάμενον δακείν ψυχήν». Δεν υπάρχει δηλαδή τίποτε πιο αφόρητο για όσους υφίστανται την οδύνη της συκοφαντίας, γιατί η συκοφαντία είναι πραγματικά δάγκωμα για την ψυχή.
Γι” αυτό και ο προφήτης Δαβίδ έλεγε προς τον Κύριο: «Λύτρωσέ με από τις συκοφαντίες των ανθρώπων και θα φυλάξω τις εντολές σου». Τι είναι όμως εκείνο που κινεί τον άνθρωπο στο να συκοφαντεί τον συνάνθρωπό του και να λέει ψέματα εναντίον του;
Η ασκητική εμπειρία μας έχει υποδείξει ότι τα κίνητρα του συκοφάντη συνήθως είναι η ζήλεια, ο φθόνος, η μνησικακία, η υπερηφάνεια και τα σαρκικά πάθη……

Ένας Άγιος μιλάει για το κάπνισμα…. Από Askitikon

«Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγείαν». Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι οι διαφημίσεις των τσιγάρων θα ήταν υποχρεωμένες να αναγράφουν την παραπάνω έντονη υπόμνηση! Η ζωή όμως μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις.
Μέχρι χθες ο δικτάτορας καπνός ήταν ο ισχυρότερος δυνάστης σε όλη την οικουμένη. Σήμερα, κατά περίεργη σύμπτωση, γενικότερη διαμφισβήτηση των απολυταρχιών συμπίπτει με την ολοένα και αυξανόμενη εξέγερση κατά της τυραννίας του τσιγάρου.
Η εξέγερση αυτή είχε τους προδρόμους της. Δεν πρέπει να μας ξαφνιάσει αν πληροφορηθούμε, ότι ένας άγιος της Εκκλησίας μας, εδώ και 200 χρόνια ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης έγραψε εναντίον του καπνίσματος. Μερικά αποσπάσματα είναι χαρακτηριστικά.
Γράφει: «Εδώ σε υπομιμνήσκω, ώ αναγνώστα και την κακήν χρήσιν, την οποία κάμνουσιν σήμερον, όχι μόνον λαϊκοί, αλλά και ιερωμένοι, εις το χόρτο το καλούμενον Νικοτιανήν, το οποίον ευρεθέν εις μίαν επαρχίαν της Β. Αμερικής καλουμένην Ανθέαν, και προσφερθέν υπό του πρέσβεως του Πορτογάλου, ως εν θαύμα του νέου κόσμου, προς την Αικατερίνην, βασίλισσαν της Γαλλίας, ωνομάσθη εξ αυτής δια τούτου του υψηλού τίτλου, «χόρτον βασιλικόν». Έστι δε τούτο, ο κοινώς παρά πάντων λεγόμενος καπνός».
Οι λόγοι που προβάλλει ο άγιος Νικόδημος κατά της χρήσεως είναι τρείς: Α΄ διότι αύτη η μεταχείρισις είναι εναντία εις την χρηστοήθειαν…., Β΄ διότι αυτή είναι ανοίκειος εις το υψηλόν χαρακτήρα της ιερωσύνης…και Γ΄ διότι είναι εναντίον εις την υγείαν του σώματος».
Αφού καταφέρεται εναντίον της τότε συνηθείας να εισφοράται ο ταμπάκος με τη μύτη και να αποβάλλεται με αλλεπάλληλα άκοσμα φταρνίσματα, συνεχίζει: «Το φρικωδέστερον όμως θέαμα, είναι να βάλλη τις εις το στόμα του, το στόμιον τετορνευμένου τινός και βρωμερού κέρατος ή καλαμίου και εξ εκείνου του λαυρώδους και κεκαπνισμένου ξύλου να καταρροφά την ταρταρώδην αναθυμίασιν του καπνού δια του λάρυγγος του, εξατμίζων αυτήν, να εκβάλλη ως καμίνου καιομένης, καπνόν εκ του στόματος και των μυκτήρων….».
Και παρακάτω: «….η κακή και υπερβολική μεταχείρισις του καπνού, είναι εναντία εις αυτήν ακόμη την υγείαν του σώματος διότι πολλοί τούτον συχνώς μεταχειριζόμενοι, ευρέθησαν μετά θάνατον, έχοντες τα σπλάχνα κεκαηυμένα και τον εγκέφαλον εξηραμμένον και κεκαπνισμένον… όθεν δεν είναι τις σχεδόν, εξ όσων μεταχειριζονται συνεχώς το χόρτον τούτο, να μη ομολογή, ότι η χρήσις αυτού είναι περισσότερον μία κακία, παρά χρεία, και να μη καταδικάζη δια τούτο τον εαυτό του.
Αλλά και οι ηθικοί φιλόσοφοι όλοι κοινώς κατηγορούσι την συνεχή και έμπροσθεν εις τους άλλους μεταχείρισιν του καπνού ως χυδαίαν και άγροικον».

Όσιος Νήφων : «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν» Από Askitikon

Μια μέρα, την ώρα που περνούσα μαζί με τον όσιο από την πλατεία της πόλης, βλέπω στα δεξιά μου έναν άνθρωπο, που κάτι σιγομουρμούριζε . Τον ακολουθούσαν ένα σμάρι φτωχοί και ζητιάνοι, ζητώντας του ελεημοσύνη.
Κι εκείνος, ενώ έκανε πως τους απόδιωχνε τάχα, τους έβαζε κρυφά στα χέρια τα ελέη της αγάπης του. Μ’ αυτόν τον τρόπο έκρυβε από τους ανθρώπους τις αγαθοεργίες Του.
Εγώ όμως το πήρα είδηση. Σκούντησα λοιπόν τον όσιο και του φανέρωσα χαμηλόφωνα την αρετή του διαβάτη. Αυτός δεν φάνηκε να εντυπωσιάστηκε.
– Τον ξέρω, παιδί μου, είπε. Πολλές φορές έχουμε ανταμώσει. Εσύ μάθε μόνο τούτο, ότι για τον Θεό είναι μέγας.
Λίγες μέρες αργότερα του ζήτησα να μου πει κάτι γι’ αυτή την αρετή, και μου διηγήθηκε ένα παράδοξο θαύμα.
– Ήμουνα παιδί μικρό, είπε, ίσαμε δέκα χρονών , και είχα πάει στην εκκλησία του αγίου αποστόλου Θωμά για να προσευχηθώ. Εκεί βρήκα ένα γέροντα να διδάσκει το λαό. Ανάμεσα στ’ άλλα μίλησε και για την ελεημοσύνη.
Είπε μάλιστα, ότι αυτός που δίνει κάτι στους φτωχούς, είναι σαν να το καταθέτει στα χέρια του ίδιου του Κυρίου. Με κάποια δυσφορία άκουσα τα λόγια εκείνου του κήρυκα. Μου φάνηκαν υπερβολικά.
“Μα αφού ο Χριστός , όπως μου λένε, είναι στους ουρανούς, στα δεξιά του Πατέρα Του”, συλλογιζόμουν με το παιδικό μου μυαλό, “πώς θα βρεθεί στη γη, για να πάρει αυτά που δίνουμε στους φτωχούς; ’”.
Με τέτοιες σκέψεις προχωρούσα στο δρόμο, όταν, ξάφνου, βλέπω να περνάει ένας φτωχός κουρελής , που- ω του θαύματος!- πάνω απ’ το κεφάλι του είχε την εικόνα της μορφής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Η εικόνα , αόρατη βέβαια στους άλλους, στεκόταν όρθια και ακολουθούσε το ζητιάνο παντού. Καθώς λοιπόν αυτός περπατούσε, συναντήθηκε μ’ έναν καλό άνθρωπο, που του έδωσε ψωμί.
Τη στιγμή όμως που ο φιλάνθρωπος εκείνος διαβάτης άπλωσε το χέρι του, άπλωσε κι ο Χριστός το δικό του μέσ’ από τη μετέωρη εικόνα, πήρε το ψωμί και, αφού ευχαρίστησε , το έδωσε στο φτωχό.
Μα ούτε εκείνος ούτε κι ο διαβάτης κατάλαβαν τι έγινε. Ο θαυμασμός μου γι’ αυτό που είδα δεν περιγράφεται.
Ε, από τότε πια πίστεψα ακράδαντα , πως όποιος δίνει στους αδελφούς ό,τι έχουν ανάγκη , το βάζει πραγματικά στα χέρια του Χριστού, που τη μορφή Του βλέπω να στέκεται πάνω απ’ όλους τους φτωχούς.
Όσο μπορώ λοιπόν ασκώ την αρετή της ελεημοσύνης .
Και ο Χριστός μου μ’ ευχαριστεί για κάθε φτωχό που βοηθάω.
Από το βιβλίο: «ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ»
ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011

Μην πολεμάς τον ουρανό Από Askitikon

Μπορεῖ νὰ εἶσαι ἄθεος. Ἡ παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο μπορεῖ νὰ εἶναι γιὰ σένα ἀδιάφορη, ἴσως καὶ ἀποκρουστική. Μπορεῖ νὰ ἀντιπαθεῖς τοὺς ἱερεῖς, νὰ σὲ ἐκνευρίζουν οἱ ψαλμωδίες, νὰ ἀποστρέφεσαι τὶς ἑορταστικές της ἐκδηλώσεις.
Ἐλεύθερος ἄνθρωπος εἶσαι, κανένας δὲν μπορεῖ νὰ σὲ ὑποχρεώσει νὰ σκέφτεσαι καὶ νὰ αἰσθάνεσαι διαφορετικά. Οὔτε μπορεῖ οὔτε ἔχει τέτοιο δικαίωμα.
Ὅμως ζεῖς – ἴσως καὶ γεννήθηκες – σὲ μιὰ χώρα ποὺ δύο χιλιετίες τώρα, στὸ σύνολό της σχεδόν, ἔχει θέσει θεμέλιο τοῦ πολιτεύματός της, τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο πρώτη αὐτὴ σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη δέχθηκε καὶ τὸ ὁποῖο ἀποδέχεται τὸ σύν­ολο σχεδὸν τοῦ λαοῦ της.
Καὶ ἂν μὲν εἶσαι ἕνας ἀπὸ μᾶς τοὺς πολλούς, δὲν ὑπάρχει ἰδιαίτερο πρόβλημα. Ἂν ὅμως συμβεῖ νὰ ἔχεις ἀναδειχθεῖ σὲ κάποια ὑψηλὴ θέση, μάλιστα ἂν ἔχεις γίνει μέλος τοῦ Κοινοβουλίου ἢ σοῦ ἔχει ἀνατεθεῖ κυβερνητικὸ ἀξίωμα, ἢ πολὺ περισσότερο τὸ κορυφαῖο, θέση ἀπὸ τὴν ὁποία μπορεῖς νὰ ἐπιφέρεις καίριες ἀλλαγές…
Σκέψου:
Δὲν εἶσαι ἐσὺ ποὺ δημιούργησες τούτη τὴ χώρα. Οὔτε ἰδιοκτήτης της εἶσαι. Τῆς ἀνήκεις, δὲν σοῦ ἀνήκει. Χθεσινὸς εἶσαι, κι αὔριο, ὅπως ὅλοι μας, δὲν θὰ ὑπάρχεις. Πρὶν ἀπὸ μᾶς ὑπῆρξαν τόσοι ἄλλοι, καὶ μάλιστα ἐκεῖνοι ποὺ μὲ τὸ ντουφέκι, τὸ σπαθὶ καὶ τὸ αἷμα τους τὴν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν τετρακοσιάχρονη σκλαβιά της καὶ τὴν παρέδωσαν ἐλεύθερη σὲ μᾶς, σὲ σένα, σὲ ὅλους μας.
Αὐτοὶ θεμελίωσαν καὶ τὸ πολίτευμά της! Αὐτοί, σὰν ποὺ εἶχαν ὄχι μόνο δικαίωμα ἀλλὰ καὶ χρέος, ἔγραψαν καὶ τὸ Σύνταγμά της. Τὸ ἔγραψαν κυριολεκτικὰ μὲ τὸ αἷμα τους. Καὶ τὸ ἔγραψαν «εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος». Αὐτοὶ καὶ καθόρισαν «παμψηφεὶ» νὰ ἀκολουθεῖ πάν­τοτε τὴν πίστη τῆς «Μιᾶς, Ἁγίας καὶ Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας» τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἔχει θεμέλιό της τὴν οἰκογένεια.
Σκέψου:
Δὲν ἔχεις δικαίωμα αὐτὰ νὰ τὰ ἀλλάξεις.
Ἡ «οὐδετεροθρησκεία» ποὺ προτείνεις ἢ σοῦ ἐπιβάλλουν, δὲν ἔχει θέση σ᾿ αὐτὸν τὸν τόπο. Ἀκόμη κι ἂν κάποια σκοτεινὰ κέντρα σὲ πιέζουν ἀσφυκτικὰ γι᾿ αὐτό, ἀπάντησέ τους μὲ τὰ λόγια τοῦ θεμελιωτῆ τοῦ Συντάγματος, τοῦ μεγάλου Μακρυγιάννη, πρὸς τὴν τότε ἡγεσία τοῦ τόπου:
«Ἐκεῖ ὁποὺ σοῦ εἶπαν οἱ δυνατοί· “δὲν κάνει σύνταμα εἰς τὴν Ἑλλάδα”, δὲν τοὺς ἔλεγες ἐσύ· “Mήνα τό ᾿φκειασα ἐγὼ νὰ τοὺς τὸ χαλάσω; Τό ᾿χουν φκειασμένο μ᾿ αἷμα καὶ μὲ δυστυχίες”».
Καὶ πάντως ὀφείλεις νὰ συνειδητοποιήσεις καλὰ ὅτι οὐδετεροθρησκεία στὴν Ἑλλάδα σημαίνει περιφρόνηση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, σκόπιμο παραμερισμὸ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ οὐσιαστικὰ πόλεμο ἐναντίον της.
Θὰ κάνεις λοιπὸν πόλεμο ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ ἐναντίον τῆς πίστεως καὶ τῆς Ἱστορίας τοῦ τόπου; Δὲν φοβᾶσαι τὴν «ὀργὴ» τοῦ Θεοῦ, τὴν κρίση τῆς Ἱστορίας; Δὲν εἶναι αὐτὸς πόλεμος πρὸς ἀνθρώπους καὶ συνηθισμένα ἀνθρώπινα συστήματα. Οὐσιαστικὰ ἀνοίγεις πόλεμο μὲ τὸν Οὐρανό.
Ἄκουσε ὅμως τὰ λόγια τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον, ἄνθρωπε. Λῦσον τὸν πόλεμον, ἵνα μὴ καταλύσῃ σου τὴν δύναμιν· μὴ εἴσαγε πόλεμον εἰς οὐρανόν. Ἄνθρωπον ἐὰν πολεμῇς, ἢ ἐνίκησας, ἢ ἐνικήθης. Ἐκκλησίαν δὲ ἐὰν πολεμῇς, νικῆσαί σε ἀμήχανον· ὁ Θεὸς γάρ ἐστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος» (Πρὸ τῆς ἐξορίας, PG 52, 428 καὶ ΕΠΕ 33, 368).
Σκέψου…
Ἁπλὴ λογικὴ σοῦ χρειάζεται. Ὅσο πιὸ ψηλὰ ἀνεβαίνεις τόσο πιὸ πολὺ πρέπει νὰ γνωρίζεις τὴν Ἱστορία.
Μελέτησε τὴν Ἱστορία. Δές. Πόσοι πολέμησαν τὴν Ἐκκλησία; Τὴ νίκησε καν­είς; Δὲν νικήθηκαν ὅλοι; Δὲν καταλαβαίνεις λοιπόν;
Κάνε πίσω ἀμέσως!
Μὴν πολεμᾶς τὸν Οὐρανό!
Περιοδικό «Ὁ Σωτήρ», τ. 2196 (1 Ἀπριλίου 2019)

Αν ακούσεις ότι κάποιος σε μισεί και σε κακολογεί… Από Askitikon

Ένας γέροντας είπε:
«Αν ακούσεις ότι κάποιος σε μισεί και σε κακολογεί, στείλε ή δώσε του μια μικρή ευλογία, ό,τι μπορείς, για να έχεις το θάρρος να πεις την ώρα της κρίσεως: «Χάρισε μας, Κύριε, τα χρέη των αμαρτιών μας, όπως και εμείς τα χαρίσαμε στους δικούς μας οφειλέτες».

Δέκα λεπτά μόνος με τον Χριστό, την μία νύχτα μετά την άλλη και η ζωή σου θα αλλάξει… Από Askitikon

Προσευχήσου τη νύχτα. Προσευχήσου μόνος σου. Προσευχήσου χωρίς να χρησιμοποιείς βιβλίο, χωρίς κάποια φαντασίωση, χωρίς να σκέφτεσαι.
Απλώς μείνε άγρυπνος για δέκα λεπτά αφού ξυπνήσεις για να πιεις ένα ποτήρι νερό, αφού σε ξυπνήσει το παιδί σου ή κάποιος εφιάλτης.
Στάσου εκεί μέσα στο σκοτάδι και μην κάνεις κάποια κίνηση ή κάποιον ήχο. Κάνε τον χρόνο να σταματήσει, αιχμαλώτισε την στιγμή και παρουσίασε την μπροστά στον Χριστό σαν μια ταπεινή προσφορά: αυτός είμαι εγώ, αυτός είναι ο πραγματικός μου εαυτός, αυτός είναι εκείνος ο οποίος πρέπει Εσύ να σώσεις.
Στην πραγματικότητα, ίσως είναι χρήσιμο το να ξεχάσεις το ότι χρειάζεται να προσευχηθείς.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε τόσο φοβερά παραμορφωμένες ιδέες για το τι είναι η προσευχή που είναι καλύτερα να ξεχάσουμε απλώς το ότι οφείλουμε να προσευχηθούμε. Απλώς στάσου εκεί και κοίτα μέσα στο σκοτάδι έξω από το παράθυρο σου.
Σε άλλες στιγμές, κάνε μια μετάνοια και κλείσε τα μάτια σου ενώ βρίσκεσαι στο πάτωμα και μείνε εκεί, περίμενε εκεί.
Κράτησε το σώμα σου σε μία στάση αναμονής αλλά διώξε από το νου σου κάθε σκέψη. Μην πεις κάτι . Μην σκεφτείς κάτι. Μην φανταστείς κάτι. Μην προσευχηθείς. Μη κουνιέσαι. Απλώς περίμενε να αισθανθείς την παρουσία Του.
Περίμενε Εκείνον να δώσει προσοχή στην σιωπή σου, στην ακινησία σου, στον θάνατο σου. Περίμενε τον Χριστό και Εκείνος θα έρθει γιατί η αγάπη τον ωθεί.
Αυτό είναι το προνόμιο του να προσεύχεσαι εκείνη τη στιγμή. Η νύχτα είναι μία ασπίδα ενάντια στις σκέψεις, ενάντια στις φαντασιώσεις και στους συναισθηματισμούς.
Προσπάθησε να είσαι παρόν σε αυτή τη στιγμή, προσπάθησε να έχεις επίγνωση της σιωπής που σε κυκλώνει, άφησε το κενό αυτού του σκοταδιού να σε αγκαλιάσει, άφησε το να μπει μέσα σου και να σε γεμίσει με γαλήνη και ησυχία.
Υπάρχει κάτι σχεδόν μυστηριακό σε αυτή την κρυμμένη σιωπή και ακινησία μπροστά στον Χριστό. Αυτό το σκοτάδι, αυτή η απομόνωση, αυτή η ενστικτώδης επίγνωση της θνητότητας κάποιου, όλα αυτά ωθούν κάποιον να ανοιχτεί σε δρόμους στους οποίους θα του ήταν αδύνατον να ανοιχτεί την ημέρα.
Να έχεις την επίγνωση πως είσαι άγρυπνος μπροστά στον Χριστό την στιγμή που ο κόσμος κοιμάται, ανυπεράσπιστος και ευάλωτος.
Είσαι άγρυπνος μπροστά στον Χριστό, αγωνιζόμενος για τον κόσμο, έχεις γίνει ένας μεσίτης για αυτόν τον πεσμένο, κοιμισμένο κόσμο ο οποίος είναι ένα με εσένα και για τον οποίο ο Χριστός πέθανε.
Δέκα λεπτά μόνος με τον Χριστό, την μία νύχτα μετά την άλλη και η ζωή σου θα αλλάξει. Όταν ξυπνάς και αντιμετωπίζεις τις έγνοιες της νέας ημέρας, υπάρχει κάτι μέσα σου που αναγαλλιάζει , εσύ και ο Χριστός μοιράζεστε ένα μυστικό, εσύ και ο Χριστός μοιράζεστε μια μάχη.
Η ψυχή σου γνωρίζει πως τράφηκε και επίσης γνωρίζει πως οτιδήποτε και αν συμβεί κατά τη διάρκεια της ημέρας η νύχτα θα επιστρέφει πάντα με την γαλήνη της και την ακινησία της.
Θα ζεις την ημέρα αναμένοντας την νύχτα, γιατί όταν πέφτει η νύχτα, θα φέρεις πάλι τον εαυτό σου σαν μια προσφορά μπροστά στον Δημιουργό σου και ο Δημιουργός σου θα σε θρέψει για ακόμη μια φορά.
Κείμενο του π. Σεραφείμ Αλντέα
πηγή: Αγγλικό κείμενο
http://www.mullmonastery.com/monastery-blog/prayer-by-night/
orthodoxy-rainbow.blogspot.com

Να ασχολείσαι με όλα ήρεμα…… Από Askitikon -

Γράφεις ότι έχεις πολλές φροντίδες και μέριμνες.
Κάνε με επιμέλεια και φιλοτιμία ότι σου ζητήσουν οι δικοί σου.
Αλλά να ασχολείσαι με όλα ήρεμα, δίχως άγχος, ταραχή ή βαρυγκώμια. Οι μέριμνες συνοδεύονται συνήθως από εσωτερική αναστάτωση.
Αυτό δεν είναι σωστό. Δεν μπορείς, βέβαια, πάντοτε να εξετάζεις
ότι σου αναθέτουν με απόλυτη νηφαλιότητα και να το εκτελείς με τέλεια αυτοσυγκέντρωση,
χωρίς την παραμικρή ταραχή ή διάσπαση.
Την πνευματική ζωή, πάντως, δεν την δυσχεραίνουν τόσο αυτές καθεαυτές οι καθημερινές ασχολίες του επίγειου βίου μας που είναι αναγκαίες και αναπόφευκτες, όσο οι μάταιες μέριμνες, οι πολλαπλές έγνοιες και το διαρκές άγχος.
Το άγχος κατατρώει βασανιστικά την καρδιά και εμποδίζει την πνευματική προκοπή.
Ξεχώρισε, λοιπόν, τις αναγκαίες ασχολίες από τις μάταιες μέριμνες και τον έλλογο ζήλο από το άλογο άγχος.
Μάθε να εργάζεσαι νηφάλια, διατηρώντας την μνήμη του Θεού και πιστεύοντας ότι ευαρεστείς Εκείνον, όταν όλα σου τα έργα τα πράττεις ευσυνείδητα.
Γενικά, μην δείχνεις ιδιορρυθμία σε καμιά περίπτωση.
Να είσαι ευγενική, καλοσυνάτη και πρόσχαρη με όλους, όπως πάντα.
Μόνο ν’αποφεύγεις τα πολλά γέλια, τα χοντροκομμένα αστεία και τα μάταια λόγια.
Μπορείς και χωρίς αυτά να είσαι αβρή, ιλαρή και ευσυμπάθητη!
Ποτέ να μην είσαι σκυθρωπή. ‘Οταν ο Κύριος λέει σ’εκείνους που νηστεύουν
να περιποιούνται τα μαλλιά τους και να νίβουν τα πρόσωπά τους (Ματθ.6:17),
εννοεί ακριβώς ότι πρέπει ν’αποφεύγουν την σκυθρωπότητα.
Ο Θεός να σε φωτίσει!
Απόσπασμα από το βιβλίο Οσίου Θεοφάνη του έγκλειστου
«Ο Δρόμος της ζωής»(γράμματα σε μία ψυχή) σελίς 259 – 261