Ὁλίγες μαρτυρίες γιά τόν Ἅγιο Νικόλαο Ἀχρίδος. Ἁγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς

ΟΛΙΓΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ ΑΧΡΙΔΟΣ
Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς
Στά τέλη του 19ου αι. παρουσίασαν σέ κάποιον επίσκοπο, τής τότε μικρής Σερβίας, ένα αγόρι (τόν Νικόλα Βελιμίροβιτς), γιά νά τόν στείλει στή Θεολογική Σχολή. Τί μπορεί νά κάνει αυτό τό αγόρι; είπε ο δεσπότης κοιτάζοντάς το. Γιατί νά στείλουμε στή Σχολή αυτό τό αδύνατο παιδί; Δέν θά αντέξει εκεί, θά πεθάνει καί άδικα θά ξοδέψουμε τά χρήματα. Βλέποντας όμως ο δεσπότης πόσο τό παιδί διψούσε γιά γράμματα, αποφάσισε μολαταύτα νά τό στείλει στή Θεολογία. «Ετσι γίνονται αυτά: αυτό πού στά μάτια των ανθρώπων φαντάζει μικρό, είναι μεγάλο μπροστά στό Θεό (Α’Κορ. 1, 27-28).
Αυτός ήταν ο Νικόλαος, ο μέγας Άγιος καί Χρυσόστομος των ημερών μας. Καθώς μεγάλωνε σωματικά ο μικρός Βελιμίροβιτς, αύξανε ακόμη περισσότερο στό πνεύμα. Καθώς τό σφουγγάρι απορροφά μέσα του τό νερό, έτσι καί αυτός ποτιζόταν από τίς επιστήμες.Όχι μία, μά περισσότερες Σχολές τόν δέχτηκαν ως ακροατή καί μαθητή τους. Σερβία, Ρωσία, Αγγλία, Γερμανία καί Ελβετία, τόν είδαν στά εδάφη τους σάν τή μέλισσα πού συλλέγει τό μέλι. Δέν αγωνιζόταν μονάχα νά γνωρίζει πολλά αλλά κόπιαζε νά φτάσει τήν Αλήθεια. Στερεωμένος στήν ορθόδοξη πίστη, αγωνιζόταν νά κατακτήσει καί μέ τό νου του τήν Αλήθεια (Ίω. 17, 17) καί νά τήν υπηρετήσει μέ τή διάνοια, τήν καρδιά καί τή βούληση. Ανέπτυξε τή διάνοιά του μέ σκοπό νά θρέψει μέ τούς καρπούς της όχι μονάχα τόν έαυτό του αλλά καί τούς άλλους. 
Όσο αύξανε στή διάνοια, τόσο αύξανε καί στό πνεύμα. Σταδιακά έχανε τίς άνθρώπινες αδυναμίες του καί οικοδομούνταν ως πνευματικό μεγαλείο, εξαγιαζόμενος στό νου καί τή ζωή του. Όπως καί ο ‘Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: ώς γάρ τά βάθη του πνεύματος εκζητήσαντι, καί τά κάλλη τοϋ φθέγματος προσετέθη σέ αυτόν (Απολυτίκιο ν Αγ. Γρηγορίου).
Εκείνο τό μικρό αγόρι, τό τόσο αδύνατο πού φοβόταν νά τό στείλουν στή Σχολή, έγινε διδάσκαλος μέγας τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, κήρυξ τής Όρθοδόξου πίστεως, ποιμήν σοφός, πνευματικός οδηγός των Σέρβων, Στύλος τής πατρίδος του, Απόστολος τής Όρθοδοξίας σέ κράτη μακρινά.
Συλλογιζόμενος συνεχώς γιά τά ύψηλά ζητήματα, αντλούσε από παντού τή σοφία, από τήν επιστήμη, τή φύση, τά γεγονότα τού καθημερινού βίου, άλλά περισσότερο φώτιζε τήν ψυχή του μέ τό θείο φως, τρεφόμενος μέ τήν ‘Αγία Γραφή και τήν προσευχή.
Δίδασκε μέ τό παράδειγμα καί τό λόγο του σέ κάθε τόπο καί καιρό, μήν υπολογίζοντας τό αν μιλά μέ τόν ιδιώτη ή τόν ακούν χιλιάδες άνθρωποι. Όταν εκ των προτέρων γινόταν γνωστό ότι θά κηρύξει ο Επίσκοπος Νικόλαος, μαζευόταν μεγάλος αριθμός ανθρώπων: ευλαβείς καί ολιγόπιστοι, μορφωμένοι καί αγράμματοι, νέοι καί γέροι, δάσκαλοι καί μαθητές. Τά λόγια του ήταν σοφά καί χρήσιμα γιά όλους. Μέ τά γραπτά του έργα ο Επίσκοπος Νικόλαος, εισήλθε στις τάξεις των μεγάλων εκκλησιαστικών συγγραφέων (των ‘Αγίων Πατέρων).
Ή σημασία του γιά τήν Όρθοδοξία του καιρού μας μπορεί νά συγκριθεί μονάχα μέ τήν σημασία του Μητροπολίτου Αντωνίου (Κιέβου- Χραποβίτσκι). Είναι καί οι δυό τους οικουμενικοί Διδάσκαλοι τής Όρθοδόξου Εκκλησίας.
’Άν όμως ο μητροπολίτης Αντώνιος συγκρίνεται μέ τόν Μέγα Αθανάσιο, ο Επίσκοπος Νικόλαος ακολούθησε τό παράδειγμα τού ‘Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου. Είναι κόσμημα καί δόξα τής σέρβικης Εκκλησίας άλλά συγχρόνως ανήκει σέ ολόκληρη τήν Όρθόδοξη Εκκλησία. Καθώς γιά τόν ‘Άγ. Ιωάννη τόν Χρυσόστομο έχει πει ό ‘Αγ. Πρόκλος ότι: μονάχα ένας άλλος Χρυσόστομος μπορεί νά του αποδώσει επάξιο έπαινο, έτσι καί τόν Επίσκοπο Νικόλαο μπορεί νά έπαινέσει κάποιος ίσος μέ κείνον.
Εκείνος τελείωσε τόν επίγειο βίο του εν προσευχή καί πιστεύουμε ότι τώρα προσεύχεται γιά μάς ενώπιον του Ούρανίου Θρόνου του Σωτήρος του κόσμου, τόν οποίο καί υπηρέτησε πιστά.

Ἁγιοπνευματικές Διδαχές γιά τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους , Ἁγίου 

Νικολάου Ἀχρίδος,. ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/04/blog-post_46.html