Πῶς θά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν τυραννία τοῦ διαβόλου ». Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

 

Σάββατο, 17 Δεκεμβρίου 2011

« Πῶς θά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν τυραννία τοῦ διαβόλου ». Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Ἀπόσταγμα πατερικῆς σοφίας - Ὁσίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου

Ὅταν προσευχόμαστε στό Θεό, Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς γλυτώσει ἀπό τόν πονηρό: «…ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ ». Ἄν ὅμως δέν γνωρίζουμε ποιός εἶναι ὁ πονηρός, ποιά τά δεσμά του καί ποιά ἡ ἐξουσία του πάνω σ’ αὐτούς πού ἐξουσιάζει, πῶς ζητᾶμε νά μᾶς λυτρώσει ἀπ’ αὐτόν ὁ Θεός;

Πρῶτα νά ξέρουμε, πώς ὅταν ὑποτασσόμαστε στό σατανᾶ καί τόν ὑπηρετοῦμε μέ τά πονηρά μας ἔργα, δέν κοινωνοῦμε μέ τό Θεό.
Δέν ἔχουμε σχέση μαζί Του. Πατέρα μας ἔχουμε τό διάβολο, πού μᾶς ἐξουσιάζει. Μοιάζουμε μέ τούς Ἑβραίους, πού ὁ Κύριος τούς εἶπε: «Ὑμεῖς ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστέ καί τάς ἐπιθυμίας ὑμῶν θέλετε ποιεῖν». Γιατί ὅπως κάθε παιδί μοιάζει μέ τό σαρκικό πατέρα του, ἔτσι καί κάθε χριστιανός πρέπει νά μοιάζει στήν ἁγιότητα μέ τόν οὐράνιο Πατέρα του.
Πρέπει λοιπόν νά ξέρουμε τί παγίδες μᾶς στήνει ὁ διάβολος καί πῶς ἀγωνίζεται νά μᾶς ὑποδουλώσει, γιατί τότε μόνο θά μπορέσουμε νά σπάσουμε τά σχοινιά, πού τυλίγει γύρω μας. Κι ὅταν ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν τυραννία του, θά ἔρθει μέσα μας ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, πού ἔρχεται μόνο σ’ ὅσους Τόν γνωρίζουν. Τότε θά γίνουμε συμπολίτες τῶν ἀγγέλων. Τότε, ἀντί γιά τήν ἀδαμιαία κατάρα, θά ἔχουμε τή Θεία Εὐλογία.

Καί ἀντί γιά θάνατο καί φθορά, θά ἔχουμε Ζωή Αἰώνια.
Γιά ν’ ἀποδιώξουμε ὅμως τό διάβολο καί νά λυτρωθοῦμε ἀπό τή δουλεία του, πρέπει ν’ ἀγαπήσουμε ὁλόψυχα τό Χριστό. Κι’ Αὐτός, ὅταν Τόν ἀγαπήσουμε δυνατά καί ἀνυπόκριτα, θά βγάλει ἀπό μέσα μας τά φαρμακερά φίδια τῆς ἀναισθησίας καί τῆς ἀδιαφορίας, πού δέν μᾶς ἀφήνουν νά Τόν πλησιάσουμε.
Γι’ αὐτό πολλοί χριστιανοί, πού ἀπομακρύνονται ἀπό τό Θεό, γίνονται ἐπίορκοι, ζηλότυποι, φθονεροί, φιλοκατήγοροι, πλεονέκτες, ἀκάθαρτοι, ὑπερήφανοι, κλέφτες, ἄδικοι, ὑποκριτές, πόρνοι , μοιχοί, ἄσωτοι καί ἄνομοι:
Γιατί, χωρίς Ἐκεῖνον, γίνονται ὑποχείριοι τοῦ πονηροῦ.
Ἀλλοίμονό μας, ἄν προσευχόμαστε στό Θεό καί κάνουμε ἐλεημοσύνες, μά ἡ ψυχή μας μένει ἀκάθαρτη.
Ἡ προσευχή τοῦ ὀργίλου εἶναι ρυπαρή. Ἡ ἐλεημοσύνη τοῦ ὑπερήφανου δέν εἶναι εὐπρόσδεκτη ἀπό τό Θεό. Ἡ εὐεργεσία τοῦ ἄσωτου καί τό δῶρο τοῦ πλεονέκτη δέν εὐαρεστοῦν τόν Κύριο. Ὁ Θεός δέν ἐμπαίζεται. Τήν καρδιά μας τή θέλει ὁλόκληρη. Δέν μποροῦμε νά εἴμαστε στήν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, καί νά νομίζουμε ὅτι εὐαρεστοῦμε τό Θεό. Μᾶς τό λέει ὁ ἀπόστολος: «Θεός οὐ μυκτηρίζεται».
Μπορεῖ σάν ἄνθρωποι νά σφάλλουμε καί νά πικραίνουμε τόν ἐπουράνιο Πατέρα μας. Ἀλλ’ ἄς εἴμαστε τουλάχιστον τίμιοι καί καθαροί ἀπέναντί Του. Ὅπως συμβαίνει μέ τό παιδί: Μπορεῖ νά στενοχωρεῖ τούς γονεῖς του μέ τήν ἀπρόσεκτη συμπεριφορά του. Εἶναι ὅμως καθαρό καί ἄδολο, καί τούς ἀγαπάει εἰλικρινά. Τέτοια πρέπει νά εἶναι καί ἡ δίκη μας σχέση μέ τό Θεό. Καί ὅμως ἐμεῖς, ἐνῶ ἔχουμε δώσει τήν καρδιά μας στόν πονηρό, ἔχουμε τήν ψευδαίσθηση ὅτι δουλεύουμε στό Θεό.
Μόνο ὅταν δεῖ ὁ Χριστός τήν καθαρή πρόθεσή μας νά Τόν ἀγαπήσουμε, τότε θά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν τυραννία τοῦ διαβόλου. Διαφορετικά δέν θά ἐπέμβει. Καί χωρίς Αὐτόν δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτα, ὅπως βεβαίωσε ὁ ἴδιος: «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν».
Ὁ διάβολος, ὅλο καί θά μᾶς δένει μέ μικρές καί μεγάλες ἁλυσίδες, καί θά μένουμε ἔτσι στάσιμοι, ἀνίκανοι νά πλησιάσουμε τό Θεό καί νά σωθοῦμε.
Τό στόμα μας βέβαια μπορεῖ νά λέει ὅτι ἀγαπᾶμε τόν Κύριο. Ὅμως ἀληθινό καί πραγματικό εἶναι μόνο ἐκεῖνο πού βιώνει ἡ καρδιά.
Ἄς κλείσουμε λοιπόν βαθιά μέσα στήν καρδιά μας τήν Ἀλήθεια, τόν Χριστό, καί τότε ὁ διάβολος θά φύγει μακριά μας. Θά τόν διώξει ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, πού θά μᾶς δυναμώσει καί θά μᾶς χαριτώσει, ὥστε ν’ ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τή δαιμονική κυριαρχία, νά καθαριστοῦμε ἀπό τά πάθη καί νά καταυγασθοῦμε ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιο.


ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ