Η μάχη για τον αγιασμό

Η μάχη για τον αγιασμό

           Ο Λόγος του Θεού μας διδάσκει πως η ένωσή μας με το Χριστό στο θάνατο και την ανάστασή Του, σημαίνει πως ελευθερωθήκαμε από το βασίλειο της αμαρτίας. 
Είμαστε ελεύθεροι από την εξουσία της αμαρτίας, από το καθεστώς της.  
Ο Χριστός απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες, τις καταντρόπιασε δημόσια, όταν, επάνω του, θριάμβευσε εναντίον τους (Κολοσσαείς 2:14). 

Νίκησε το σατανά. Κι αυτό για μας σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα. Ο Θεός μας ελευθέρωσε από την εξουσία τού σκότους, και μας μετέφερε στη βασιλεία τού αγαπητού Υιού του (Κολοσσαείς 1:13). 
Όταν ο Θεός μας έσωσε, αλλάξαμε βασίλειο! Αλλάξαμε στρατόπεδο. 
Ήμασταν στο βασίλειο που εξουσιάζει ο σατανάς, ενώ τώρα είμαστε στο βασίλειο που εξουσιάζει ο Χριστός. Όμως, συνεχίζουμε να παλεύουμε με την αμαρτία. Η αμαρτία αν και νικήθηκε, κάνει ανταρτοπόλεμο. Κι αυτή η μάχη συνεχίζει και χαρακτηρίζει όλη τη ζωή μας. Ο Παύλος το περιέγραψε πολύ ζωντανά: Άρα λοιπόν βρίσκω το νόμο τούτο: Ότι ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, μέσα μου υπάρχει το κακό (Ρωμαίους 7:21, Λόγος). 
Μπορεί να μην έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει τη μάχη που πραγματικά διεξάγεται, αλλά όσο περισσότερο το καταλαβαίνουμε, τόσο καλύτερα θα είμαστε προετοιμασμένοι για να πολεμήσουμε. Όσο περισσότερο συνειδητοποιούμε τη δύναμη της σάρκας, της αμαρτίας μέσα μας, τόσο καλύτερα θα μπορούμε να πολεμάμε και να έχουμε νίκη και υπακοή στο θέλημα του Θεού. Στο μέτρο που ανακαλύπτουμε το νόμο αυτό, ότι «ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, μέσα μου υπάρχει το κακό», τόσο το Πνεύμα του Θεού θα αναπτύξει μίσος για την αμαρτία μέσα μας. Θυμάστε το εδάφιο:            Ο φόβος τού Κυρίου είναι να μισεί κανείς το κακό (Παροιμίες 8:13). Να μισώ το κακό πρώτα από όλα μέσα μου, όχι στον άλλον. 

Το Άγιο Πνεύμα, παρόλο που η αμαρτία συνεχίζει και μας πειράζει, συνεχίζει και μας ανοίγει την όρεξη για αγιότητα. 

Ανοίγει τα μάτια μας τα πνευματικά να δούμε την αμαρτία μας μόνοι μας, να δούμε την περηφάνια μας, να δούμε την αλαζονεία μας, την ασέλγεια και την πονηρή ματιά. 

Το να μπορεί κάποιος να δει την αλήθεια αυτή από το Ρωμαίους 7:21, είναι αυτό που τον ξεχωρίζει από τον άνθρωπο που δεν έχει σωθεί. Ο άνθρωπος που δεν έχει γνωρίσει το Θεό, δεν έχει ιδέα από όλα αυτά. Ζει ειρηνικά στο σκοτάδι, σαν να μην τρέχει τίποτα. Ο άνθρωπος όμως, που έχει δει την ασχήμια του εγωισμού, τη μαυρίλα της αμαρτίας, αυτός είναι ο άνθρωπος που ο Θεός του έχει αποκαλυφθεί κι έχει συναίσθηση της κατάστασης του. Μόνο ο αναγεννημένος μπορεί να πει: «ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, μέσα μου υπάρχει το κακό». Οι ερμηνείες αυτής της περικοπής γενικά χρίζονται σε 3 κατηγορίες. Δεν θα μπούμε σε καμιά από αυτές σήμερα. Το μόνο που θα κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε αυτή την κραυγή του ανθρώπου που επιδιώκει τον αγιασμό, γιατί θέλει να δει το Θεό (Εβραίους 12:14). Μια διαπίστωση που επαναλαμβάνεται και στη Γαλάτες: Επειδή, η σάρκα επιθυμεί ενάντια στο Πνεύμα, και το Πνεύμα ενάντια στη σάρκα· αυτά, μάλιστα, αντιμάχονται το ένα προς το άλλο, ώστε εκείνα που θέλετε, να μη τα πράττετε (Γαλάτες 5:17).
Όπως είπαμε, η αμαρτία κατοικεί μέσα μας, παρόλο που έχει εκθρονιστεί. Παρόλο που δεν έχει την εξουσία της επάνω μας, η φύση της δεν έχει αλλάξει. Η αμαρτία είναι εχθρός του Θεό. Επειδή, το φρόνημα της σάρκας είναι έχθρα στον Θεό· επειδή, στον νόμο τού Θεού δεν υποτάσσεται, αλλά ούτε μπορεί (Ρωμαίους 8:7). 

Εάν λοιπόν, πραγματικά επιθυμούμε να έχουμε επιτυχία στον πόλεμο αυτό, με τη χάρη του Θεού, πρέπει να σκύψουμε στο Λόγο του και να καταλάβουμε 3 βασικές αλήθειες, που το Πνεύμα του Θεού μας αποκαλύπτει μέσα στην Αγία Γραφή. 

Πρώτη αρχή: ο θρόνος, το κέντρο, η βάση της αμαρτίας που ενοικεί μέσα μας είναι η καρδιά. Σε πολλά μέρη διαβάζουμε για αυτό. Πρώτη και καλύτερη περικοπή, τα λόγια του Χριστού στο κατά Μάρκο ευαγγέλιο, στο κεφάλαιο 7, Γιατί μέσα από την καρδιά των ανθρώπων πηγάζουν οι κακές σκέψεις, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, κλοπές, πλεονεξίες, πονηριές, δόλος, ακολασία, φθόνος, βλασφημία, αλαζονεία, αφροσύνη.  Όλα αυτά τα κακά πηγάζουν μέσα από τον άνθρωπο και τον κάνουν ακάθαρτο (Μάρκος 7:21-23, ΝΜΒ). Αυτή η διαπίστωση του Χριστού δεν είναι βεβαίως καινούργια. Τη διαβάζουμε από τη Γένεση ακόμη. Και ο Κύριος είδε ότι η κακία τού ανθρώπου πληθυνόταν επάνω στη γη, και όλοι οι σκοποί των διαλογισμών της καρδιάς του ήσαν μόνον κακία όλες τις ημέρες (Γένεση 6:5). 

Η «καρδιά» στην Αγία Γραφή χρησιμοποιείται με πολλούς τρόπους. Μερικές φορές σημαίνει τη λογική μας, την ικανότητά μας να κατανοούμε, άλλες φορές αναφέρεται στα συναισθήματά μας, άλλες φορές στη βούλησή μας. Γενικά η «καρδιά» είναι όλος ο εσωτερικός μας, κόσμος, καθώς όλες μας οι ικανότητες εργάζονται είτε για το καλό, είτε για το κακό. Ο νους, καθώς σκέφτεται λογικά και διακρίνει, τα συναισθήματα καθώς μας αρέσει ή δεν μας αρέσει κάτι, η συνείδηση καθώς μας προειδοποιεί ή δεν μας προειδοποιεί, η βούληση όταν επιλέγει ή απορρίπτει. Όλα αυτά μαζί η Αγία Γραφή τα ονομάζει η καρδιά του ανθρώπου, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά ίσως. 

Επίσης, μας διδάσκει ο Λόγος του Θεού πως η καρδιά μας, είναι απατηλή. Δηλαδή μας ξεγελάει. Κανένας δεν μπορεί να γνωρίσει το βάθος της, παρά μόνο ο Θεός. Διαβάζω τα γνωστά εδάφια από τον Ιερεμία, από τη Νέα Μετάφραση που τα αποδίδει πολύ ζωντανά! Ανεξερεύνητα είναι τα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς! Είναι τόσο απατηλή και αδιόρθωτη· ποιος μπορεί να τη γνωρίσει σε βάθος; Εγώ ο Κύριος εξερευνώ τα βάθη της καρδιάς, γνωρίζω τις πιο μύχιες επιθυμίες του ανθρώπου, για ν' ανταποδώσω στον καθένα ανάλογα με τη ζωή του και με τα έργα του (Ιερεμίας 17:9-10). 

Αυτό σημαίνει πως κανένας από εμάς δεν μπορεί μόνος του εύκολα να διακρίνει και κυρίως να παραδεχτεί τα κρυφά του κίνητρα, την αμαρτωλή χροιά που μπορεί να έχει ακόμη και το χαμόγελό μας, ή η φαινομενική ευγένειά μας. Πως μπλέκονται μέσα της το άγιο και το βέβηλο, η επιθυμία να υπηρετήσουμε το Θεό και να φανούμε, αλλά να μη φανεί ότι θέλαμε να φανούμε, κι αυτή είναι μια σκέψη που ούτε καν την λέμε στον εαυτό μας. Είναι εκεί όμως, υπάρχει.Μέσα σε αυτήν την καρδιά που είναι απατηλή κι αδιόρθωτη κατοικεί η αμαρτία. Και ένα μέρος της δύναμής της, σ’ αυτό ακριβώς βρίσκεται, στο ότι παλεύουμε με ένα εχθρό που δεν τον γνωρίζουμε πλήρως. Και κάθε φορά μας εκπλήσσει με τις ίντριγκές του.

Μας ξεγελάει. Βρίσκει φρέσκους τρόπους να εκλογικεύει και να δικαιώνει τις πράξεις μας. Μας τυφλώνει σε ολόκληρους τομείς στη ζωή μας όπου υπάρχει αμαρτωλή συμπεριφορά. Μας κατευθύνει να πάρουμε «ημίμετρα» ενάντια στην αμαρτία ή και να πιστέψουμε πως η αποδοχή του Λόγου του Θεού ισοδυναμεί με την υπακοή.

Τυχαία άραγε γράφει στην επιστολή Ιακώβου πως δεν πρέπει να γινόμαστε ακροατές που ξεχνάνε, γιατί έτσι μοιάζουμε με τον άνθρωπο που κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέπτη, κι αφού τον δει, ξεχνάει τι είδε; Είμαστε μακάριοι, λέει η Γραφή, όταν «πράττουμε» το Λόγο. Μήπως με αυτό δεν παλεύουμε κάθε μέρα; Με το να εφαρμόσουμε τη γνώση;
Μπορεί να κλείσουμε τη Γραφή μας ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας που διαβάσαμε και είχαμε την προσωπική μας μελέτη, νοιώθοντας πνευματικοί που προσευχηθήκαμε για αυτούς που δεν είναι αξιαγάπητοι, και να συνεχίζουμε να είμαστε τυφλοί έστω στην πιθανότητα κι εμείς να μην είμαστε αξιαγάπητοι με τη συμπεριφορά μας σε αυτούς.

Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν τώρα που το ξέρουμε αυτό; 

Πως μπορούμε να φυλαχθούμε;

Έχουμε ανάγκη να ζητήσουμε από το Θεό καθημερινά να μας βοηθήσει. 

Θυμάστε την προσευχή του Δαβίδ στον Ψαλμό 139; 
Διερεύνησέ με, Θεέ, και μάθε την καρδιά μου· δοκίμασέ με και γνώρισε τις σκέψεις μου. Δες αν ακολουθώ ένα δρόμο άνομο· κι οδήγησέ με στης αιώνιας ζωής το δρόμο (Ψαλμός 139:23-24, ΝΜΒ). 

Η δύναμη αυτής της προσευχής δεν βρίσκεται στο ότι ο Θεός δεν ξέρει κάτι και τώρα θα το μάθει. Ο Θεός ήδη τα ξέρει όλα. Πιο πριν στον ίδιο Ψαλμό γράφει πως ο Θεός γνωρίζει τις σκέψεις μας από μακριά και πριν να ανοίξουμε το στόμα μας να μιλήσουμε, ξέρει τι θα πούμε.

Η ουσία, η καρδιά της προσευχής αυτής είναι ότι ερχόμαστε στο σημείο να ζητήσουμε εμείς οι ίδιοι από το Θεό να μας αποκαλύψει την αμαρτία που υπάρχει μέσα μας.  Χρειάζεται θάρρος για να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη! Χρειάζεται τόλμη, γενναιότητα για να παραδεχτώ την αμαρτία μου. Ο Θεός μόνο τότε συγχωρεί. Όταν την παραδεχτώ, όταν την ομολογήσω. Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία (Α΄ Ιωάννου 1:9). 

Για να έχω ελπίδα, πρέπει να προσεύχομαι όπως ο Δαβίδ και να το εννοώ. Να μην είναι λόγια. Κι ο Θεός θα μας δείξει την αμαρτία μας. Το κάνει με το Πνεύμα Του. Και μας το αποκαλύπτει με δύο τρόπους. Ο ένας είναι ο γραπτός Λόγος, η Αγία Γραφή. 

Ο λόγος του Θεού είναι ζωντανός και δραστικός, πιο κοφτερός κι από κάθε δίκοπο σπαθί· εισχωρεί βαθιά, ως εκεί που χωρίζει την ψυχή απ' το πνεύμα, το κόκκαλο απ' το μεδούλι, και κρίνει τους διαλογισμούς και τις προθέσεις της καρδιάς (Εβραίους 4:12, ΝΜΒ) 

Καθώς προσευχόμαστε στο Θεό, να εξετάσει τη ζωή μας, πρέπει συνεχώς να εκθέτουμε τον εαυτό μας, στη μελέτη της Γραφής.

Για αυτό η προσωπική μελέτη της Γραφής είναι απαραίτητη. 

Γιατί σπρώχνω τον εαυτό μου με προσευχή να ξαναδεί την αλήθεια για το Θεό και για τη ζωή μου.

Κι επίσης ένας άλλος τρόπος με τον οποίο μπορώ να βοηθηθώ είναι μέσω των αδελφών μου. 

Κι αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο, αλλά εξίσου αναγκαίο. Να μάθω να «ακούω» τι προσπαθούν οι άλλοι να μου πουν. Και να είμαι αρκετά ταπεινός, ώστε να θέλω να μου λένε οι άλλοι τι βλέπουν. Αν φοράω το προσωπείο του σούπερ πνευματικού, του ανθρώπου που δεν έχεις να του διορθώσεις κάτι, πιστέψτε με, κανείς δεν θα μας πει τίποτα. Αν όμως είμαι άνθρωπος που έχω ανάγκη να ακούω, τότε κι αυτό θα φανεί και αυτό θα επικοινωνώ με τους άλλους. Ακόμη κι αν ακούσω κάτι άδικο, θα έχω την πνευματικότητα να το βάλω στην άκρη και να μάθω κι απ’ αυτό.
Τυχαία λέει ο Λόγος του Θεού; Η σοφία είναι με τους ταπεινούς (Παροιμίες 11:2). Πιο κάτω γράφει: Ο δρόμος τού άφρονα είναι σωστός στα μάτια του· ενώ εκείνος που ακούει συμβουλές είναι σοφός (Παροιμίες 12:15). Και πιο κάτω,  Μόνον από την υπερηφάνεια προέρχεται η φιλονικία· ενώ η σοφία είναι μαζί μ' εκείνους που δέχονται συμβουλές (Παροιμίες 13:10) 

Για αυτό είναι ανάγκη να έχουμε πραγματική πνευματική επαφή με ανθρώπους. Γιατί οι άλλοι μας βλέπουν καλύτερα. Κι αν μας αγαπούν αρκετά, θα μας πουν αυτά που εμείς δε θέλουμε να δούμε. Αλλά πρέπει κι εμείς να επιθυμούμε μια τέτοια επαφή.

Μια τέτοια πνευματική κοινωνία μπορεί να μας φυλάξει, τόσο από ψεύτικες κατηγορίες του σατανά, γιατί αυτός είναι ο κατήγορός μας, και θέλει να μας έχει μίζερους και ηττημένους με ψέματα, αλλά θα μας φυλάξει από το να κοιτάμε στη λάθος κατεύθυνση. 

Πολλές φορές διαβάζουμε το εδάφιο, πάλι από τις Παροιμίες, Από το πλήθος των συμβούλων προέρχεται σωτηρία (Παροιμίες 11:14), κι αυτή είναι μια εφαρμογή του εδαφίου αυτού.

Έχουμε ανάγκη τα αδέλφια μας.

Αδελφούς που θα μας αγαπάνε αρκετά για να μας πουν την αλήθεια, που εμείς θα τους έχουμε ζητήσει. Αν έχουμε τα πνευματικά «κότσια» για αυτό. Στη σύντομη πνευματική πορεία μου ως τώρα, δύο ανθρώπους μόνο συνάντησα που μου είπαν, «σε παρακαλώ, όταν δεις κάτι έλα να μου το πεις».

Είπαμε λοιπόν, πως η βάση της αμαρτίας που ενοικεί μέσα μας είναι η καρδιά. Δεύτερη αλήθεια είναι πως η αμαρτία που ενοικεί μέσα μας εργάζεται διαμέσου των επιθυμιών μας. 

Από την πτώση του ανθρώπου ακόμη στον κήπο της Εδέμ ο άνθρωπος ακούει περισσότερο τις επιθυμίες του, παρά τη λογική του. 

Την αμέσως επόμενη φορά που θα έρθεις σε επαφή με έναν από τους συνήθεις πειρασμούς, πρόσεξε τη μάχη ανάμεσα στις επιθυμίες και τη λογική. Ενδίδουμε στον πειρασμό επειδή οι επιθυμίες μας νικάνε τη λογική. 

Ο κόσμος το αναγνωρίζει αυτό για αυτό και απευθύνεται στις επιθυμίες μας οι οποίες έχουν μέσα τους απόλαυση, η οποία βέβαια είναι πρόσκαιρη.

Φυσικά και υπάρχουν και καλές κι άγιες επιθυμίες. Επιθυμίες που το Πνεύμα το Άγιο βάζει μέσα μας. Να γίνουμε σαν το Χριστό (Φιλ. 3:10), να σωθούν άλλοι άνθρωποι (Ρωμ. 10:1), να δούμε τα παιδιά μας να ακολουθούν τον Κύριο (Γαλ. 4:19). 

Δεν μιλάμε για αυτές.

Μιλάμε για τις επιθυμίες που τελικά μας ελέγχουν και μας οδηγούν στην αμαρτία. Πειράζεται, όμως, κάθε ένας, από τη δική του επιθυμία, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται (Ιάκωβος 1:14).

Αν θέλουμε να πολεμήσουμε με επιτυχία τον αγώνα αυτό, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως το πρόβλημα βρίσκεται μέσα μας. 

Είναι οι δικές μας επιθυμίες που μας οδηγούν στον πειρασμό και την αμαρτία. 

Προσέξτε το εδάφιο 16: 

 Μη πλανιέστε, αδελφοί μου αγαπητοί (Ιάκωβος 1:16).
Δηλαδή; Μην πλανιέσαι και τα ρίχνεις αλλού.
Όταν πειράζεσαι, δεν φταίει ο Θεός, δεν φταίνε ούτε οι άλλοι, ούτε ο διάβολος.      Όλα ξεκινάνε από μέσα μας. Οι επιθυμίες μας. Άρα, τι σημαίνει να μην πλανιέμαι; Σημαίνει πως αφού μέσα μου είναι το πρόβλημα, πως πρέπει να προσέξω τις επιθυμίες μου.Οι επιθυμίες αυτές μας οδηγούν να «παίξουμε» με την αμαρτία. 

Κι αυτό πάλι πως το κάνω; 

Πώς να αποβάλω αυτό που κατοικεί μέσα μου; 

Πώς να πολεμήσω τις παλιές μου επιθυμίες;

Η θεία δύναμή του μας δώρισε όλα όσα μας χρειάζονται για τη ζωή μας και για τη λατρεία του Θεού, με τη βαθιά γνώση εκείνου που μας κάλεσε με τη δόξα του και τα θαυμαστά του έργα. 'Ετσι μας δώρισε τις πιο πολύτιμες και τις πιο μεγάλες υποσχέσεις, με τις οποίες θα γίνετε μέτοχοι της θείας φύσεως, και θα αποφύγετε τη φθορά που προκαλούν οι κοσμικές επιθυμίες (Β΄ Πέτρου 1:3-4).

Όταν γνωρίζω βαθιά το Θεό, όταν δηλαδή γνωρίζω τις πολύτιμες και μεγάλες υποσχέσεις που ο Θεός αυτός έχει δώσει, τότε αποφεύγω τη φθορά που υπάρχει στον κόσμο μέσα από τις επιθυμίες και γίνομαι κοινωνός του Θεού.

Η απάντηση της Αγίας Γραφής είναι απλή και βαθιά.

Ο τρόπος για να ελευθερώνομαι δεν είναι μαγικός. 

Είναι να γνωρίζω το Θεό βαθύτερα. 

Να έρθουν καινούργιες επιθυμίες και να πάρουν τη θέση που πρέπει στην καρδιά μου. 

Μόνο όταν έρθουν καινούργιες επιθυμίες, φεύγουν οι παλιές. 

Μόνο όταν γνωρίζω το Θεό και τον επιθυμήσω, θα σταματήσω να επιθυμώ τα υποκατάστατα του Θεού. 

Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές πνευματικότητας. 

Πρέπει να έρθει μια μεγαλύτερη αγάπη να εξαφανίσει την προηγούμενη. 

Πως αλλάζω επιθυμίες; 

Γνώρισε το Θεό βαθειά. 

Εκζήτησε το Θεό με πείνα και δίψα.

Έχουμε πει, λοιπόν, πως η βάση της αμαρτίας που ενοικεί μέσα μας είναι η καρδιά.
Η δεύτερη αλήθεια ήταν πως η αμαρτία που ενοικεί μέσα μας εργάζεται διαμέσου των επιθυμιών μας. 
Η τρίτη αλήθεια είναι πως οι επιθυμίες μας έχουν την τάση να εξαπατούν το νου και τη λογική μας.
Για αυτό και γράφει στην Εφεσίους, Να αποβάλετε από πάνω σας τον παλιό άνθρωπο, αυτόν κατά την προηγούμενη διαγωγή, που φθείρεται σύμφωνα με τις απατηλές επιθυμίες (Εφεσίους 4:22). Στην επιστολή προς Τίτο γράφει επίσης, κι εμείς ήμασταν κάποτε άμυαλοι, απείθαρχοι, πλανεμένοι, υποδουλωμένοι σε κάθε λογής επιθυμίες και ηδονές (Τίτο 3:3).
Αυτά τα εδάφια μιλούν για την παλιά μας ζωή, πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι ο πόλεμος συνεχίζεται παρόλο που η αμαρτία δεν μας εξουσιάζει. Για αυτό και η εντολή έχει νόημα, «να αποβάλετε». Που σημαίνει πως για να το ζητάει, γίνεται! Γίνεται κάθε μέρα από την αρχή! Αλλά γίνεται. Με τη χάρη του Θεού γίνεται!

Η εξαπάτηση του μυαλού μας, γίνεται σιγά-σιγά. Στην αρχή είμαστε απρόσεκτοι και μετά γινόμαστε ανυπάκουοι. 

Στον προφήτη Ωσηέ υπάρχει μια περιγραφή για τον Εφραΐμ, με τα εξής λόγια: Ξένοι κατέφαγαν τη δύναμή του, μα ετούτος δεν το νιώθει. Ασπρίσαν τα μαλλιά του, μα αυτός δεν το κατάλαβε (Ωσηέ 7:9, ΝΜΒ).
Γινόμαστε απρόσεκτοι συχνά από υπερβολική αυτοπεποίθηση. Παρατηρούμε την αμαρτία κάποιου και χωρίς να το καταλάβουμε σκεφτόμαστε «εγώ ποτέ δεν θα το έκανα αυτό». Η προειδοποίηση όμως υπάρχει, εκείνος που νομίζει ότι στέκεται, ας βλέπει μη πέσει (Α΄ Κορ. 10:12).
Ακόμη κι όταν βοηθάμε ένα αδελφό να σηκωθεί πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας, να μην πέσει, (προσέχων σεαυτόν μη και συ πειρασθείς, Γαλάτες 6:1)
 Άλλες φορές θεωρούμε τη χάρη του Θεού ως την εύκολη λύση.

Ε, θα ζητήσω συγνώμη από το Θεό και δεν πειράζει. 

Κι ας λέει ο Λόγος του Θεού, θα επιμείνουμε στην αμαρτία για να περισσεύει η χάρη; Μη γένοιτο. Πεθάναμε για την αμαρτία, πως θα ζήσουμε σ’ αυτή; (Ρωμ. 6:1-2). 
Κάποιες άλλες φορές αμφισβητούμε τις συνέπειες της αμαρτίας μας. Πιστεύουμε κι εμείς το ψέμα του σατανά, «'Οχι βέβαια! Δε θα πεθάνετε» (Γένεση 3:15).  

Σιγά καλέ, τι θα πάθεις; Όλοι το κάνουν.

Πάθανε τίποτα; 

Κι όταν μετά έρχονται οι συνέπειες, λέμε «γιατί Θεέ μου;». 

Ο Λόγος του Θεού, μπορεί να με βοηθήσει να θυμάμαι την αλήθεια. Καθώς τον διαβάζω, το μυαλό μου ανακαινίζεται. 

Ξαναθυμάμαι τι είναι άσπρο και τι μαύρο, τι ψέμα και τι αλήθεια, τι δίκαιο και τι άδικο, τι αμαρτωλό και τι άγιο.

Παρόλο που ο Χριστός μας έβγαλε από το βασίλειο της αμαρτίας, ο ανταρτοπόλεμος συνεχίζεται. 

Η βάση της αμαρτίας που ενοικεί μέσα μας είναι η καρδιά.

Η αμαρτία που ενοικεί μέσα μας εργάζεται διαμέσου των επιθυμιών μας. 

Οι επιθυμίες μας έχουν την τάση να εξαπατούν το νου και τη λογική μας. 

Πως μπορώ να αντισταθώ; 

Γνωρίζοντας βαθειά το Θεό. Με την επίγνωση του Θεού. Γνωρίζοντας βαθιά τις υποσχέσεις Του που είναι πολύτιμες και μεγάλες. Ζητώντας Του να μου δώσει πείνα και δίψα για τον εαυτό Του.
Μελετώντας το Λόγο Του. Με αυτόν τον τρόπο η λογική μου αγιάζεται. Το μυαλό μου ανακαινίζεται.
Ζώντας τη ζωή της μετάνοιας «κάθετα» και «οριζόντια».
Δηλαδή, από τη μία ζητώντας από το Θεό να δει μέσα μου και να μου δείξει κι εμένα και να με καθαρίσει. Και έχοντας κοινωνία πνευματική με αδελφούς την πνευματική κρίση των οποίων εμπιστεύομαι.
Ο Κύριός μας είπε, Αγρυπνείτε και προσεύχεστε, για να μη μπείτε σε πειρασμό· το μεν πνεύμα είναι πρόθυμο, η σάρκα όμως είναι αδύναμη (Ματθαίος 26:41). 
Ζήσε με πάθος «με» το Χριστό, «για» το Χριστό. Μόνο Αυτός είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Τα ημίμετρα δεν φτάνουν. Και σου αφήνουν μια πικρή γεύση πως τάχα γνώρισες αλήθεια, ενώ μπορεί να ζεις μέσα στο ψέμα. 
Μόνο έτσι μπορείς να ζήσεις το εδάφιο από τις Παροιμίες, Με κάθε φύλαξη φύλαγε την καρδιά σου· επειδή, απ' αυτή προέρχονται οι εκβάσεις τής ζωής (Παροιμίες 4:23). 

Αμήν

πηγη. gec.gr