ΑΡΘΡΑ ΜΕ ΕΤΙΚΕΤΕΣ ΑΓΑΠΗ

Άρθρα με ετικέτες ‘αγάπη’

Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων

Αναρτήθηκε στην κατηγορία: Uncategorized, επιτυχής ετικέτα άγιος μάξιμος ομολογητής, αγάπη, ανθρωπος, ελεημοσυνη, θεός με ημερομηνία 31/12/2011 | Αφήστε Σχόλιο »

 
Όποιος αγαπάει το Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.
«Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου. Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν’ αγαπήσει.
Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι’ Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν’ αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στο Θεό. Σ’ Αυτόν ν’ αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.
Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία προς τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων.
Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.
Άγιος Μάξιμος Ομολογητής

Read Full Post »

Συμπεριφορά του συζύγου στη σύζυγό του.

Αναρτήθηκε στην κατηγορία: Uncategorized, επιτυχής ετικέτα παιδιά, σύζυγοι, άνδρας, αγάπη, γυναικα, ιωάννης ο χρυσόστομος, οικογένεια, οικογενειακή ζωή με ημερομηνία 18/08/2011 | Αφήστε Σχόλιο »

 

 
 
Λόγια αγάπης να της λες. Εγώ απ’ όλα, τη δική σου αγάπη προτιμώ και τίποτε δεν μου είναι τόσο βασανιστικό ή δυσάρεστο, όσο το να βρεθώ κάποτε σε διάσταση μαζί σου.
Και αν όλα χρειασθεί να τα χάσω κι αν στους έσχατους βρεθώ κινδύνους, οτιδήποτε κι αν πάθω, όλα μου είναι ανεκτά κι υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά. Και τα παιδιά, τότε μου είναι περιπόθητα, εφ’ όσον εσύ μας συμπαθείς. Ίσως κάποτε σου πει:
-Ποτέ ως τώρα δεν ξόδεψα από τα δικά σου, έχω ακόμη τα δικά μου,  που μου έδωσαν οι γονείς μου. Τότε πες της:
-Tι λες καλή μου; Έχεις ακόμη τα δικά σου; Ποιά λέξη μπορεί να είναι χειρότερη απ’ αυτή; Σώμα δεν έχεις πια δικό σου κι έχεις χρήματα; Δεν ήμαστε δυο σώματα μετά τον γάμο, αλλά γίναμε ένα. Δεν έχουμε δυο περιουσίες αλλά μία. Όλα δικά σου είναι, κι εγώ δικός σου είμαι κορίτσι μου. Αυτό με συμβουλεύει ο Παύλος λέγοντας ότι ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά εσύ, πόσο μάλλον δικά σου είναι τα χρήματα…
Ποτέ να μην της μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Να την τιμάς και δεν θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει την τιμή από τους άλλους…
Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά,για τη σωφροσύνη της, και να την εγκωμιάζεις. Να κάνεις φανερό ότι σ’ αρέσει η συντροφιά της και ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να’ σαι μαζί της απο το να βγαίνεις στην αγορά.
Από όλους τους φίλους να την προτιμάς,και από τα παιδιά που σου χάρισε,κι αυτά εξαιτίας της να τα αγαπάς.
 
Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Read Full Post »

Η νίκη της καλοσύνης και της υπομονής…την πίκρα μου τη μοιραζόμουν με το Θεό, γι’ αυτό και άντεχα.

Αναρτήθηκε στην κατηγορία: Uncategorized, επιτυχής ετικέτα υπομονή, αγάπη, θεός, καλοσύνη, οικογενειακή ζωή με ημερομηνία 12/08/2011 | Αφήστε Σχόλιο »

.   Μια πολύ γλυκιά κυρία, μου διηγήθηκε τα παρακάτω: -Τον άνδρα μου τον παντρεύτηκα με προξενιό. Όμως χωρίς να το ξέρω, εκείνος αγαπούσε και είχε χρόνια δεσμό με μια κοπέλα, που οι δικοί του δεν την ήθελαν, αλλά αυτός δεν έπαψε ποτέ να την αγαπά. Παντρευτήκαμε. Η μέρα του γάμου ήταν πολύ όμορφη. Όμως οι όμορφες μέρες ήταν μόνο τρεις. Από την τέταρτη μέρα και επί δέκα επτά χρόνια η ζωή μου δίπλα του ήταν μια κόλαση. Όταν τον ρώτησα γιατί μου φερόταν τόσο άσχημα, μου αποκάλυψε πως αγαπούσε άλλη γυναίκα κι όχι εμένα. Έπεσα από τα σύννεφα! -Τότε γιατί με παντρεύτηκες; -Γιατί με πίεσαν οι γονείς μου. Εκείνη, βλέπεις, δεν την ήθελαν. -Και εγώ τι φταίω να μου φέρεσαι έτσι; -Σήκω και φύγε, άμα δεν σου αρέσει. -Που να πάω; Ντρέπομαι τα αδέλφια μου και τον κόσμο. -Ε! Τότε κάτσε εδώ και βούλωστο. Αυτή ήταν η απάντησή του. Μαζί κοιμόμασταν, όταν τσακωνόταν με την άλλη. Ωστόσο έμεινα έγκυος! Μόλις του το είπα, έγινε θηρίο έτοιμο να με κατασπαράξει! Μου ζήτησε να το ρίξω. Εγώ όμως, δεν το κάνα. Για κανέναν και για τίποτε δεν θα σκότωνα το παιδί μου. Μ’ αυτόν τον τρόπο γέννησα τρία κορίτσια. -Εργάζεστε; -Ναι! Έχω δικό μου κομμωτήριο. Ποτέ όμως οι πελάτισσές μου δεν με είδαν κλαμένη ή πικραμένη. Ούτε και τα παιδιά μου. Την πίκρα μου την έκρυβα βαθιά μες’ στην ψυχή μου, τη μοιραζόμουν μόνο με τον Θεό. Ξέρεις τι σημαίνει να κοιμάσαι με τον άνδρα σου, όποτε τσακώνεται με τη φιλενάδα του; -Δεν το έχω ζήσει, όμως μπορώ να σε καταλάβω. Καλά, αυτή δεν βρήκε κάποιον να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια; -Παντρεύτηκε, έχει και δύο παιδιά. Αλλά με τον άνδρα μου δεν χώρισαν ποτέ. -Ο άνδρας της δεν το έχει καταλάβει; -Δεν ξέρω. -Τα παιδιά σας δεν έχουν καταλάβει τίποτε; -Όχι! Πάντα τον δικαιολογούσα, τον κάλυπτα. Αλλά και ποτέ δεν μαλώσαμε. Γιατί ποτέ δεν τον ρώτησα ούτε πού ήταν ούτε γιατί άργησε ούτε αν ήταν με αυτήν. Τίποτα! Όποια ώρα κι αν ερχόταν, αν ήταν μπροστά τα παιδιά, του έλεγα: Καλώς τον Δημητράκη Και ετοίμαζα το τραπέζι για να φάει. -Πώς το άντεχες αυτό; -Δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Έπρεπε να δώσω το καλό παράδειγμα στα παιδιά μου. Ήθελα να μάθουν την αξία του σεβασμού, την αξία της αγάπης, την αξία της υπομονής. -Και, δόξα τω Θεώ, εσύ διαθέτεις πολλή υπομονή. Εδώ χαμογέλασε. Συνέχισα: -Τα παιδιά σου, ποιος σου τα κρατούσε, τις ώρες που εσύ εργαζόσουν; -Η μητέρα μου. Και ξέρεις πώς τους περνούσα τα μηνύματα για οτιδήποτε ήθελα να αποφύγουν; -Πώς; -Τους τα έγραφα σε κασέτα. Από τον καιρό που ήταν μωρά, έγραφα κάθε μέρα κάτι στην κασέτα, την έδινα στη μητέρα μου και της έλεγα να τους βάζει να την ακούνε. Έτσι δεν ένιωθαν πολύ την απουσία μου. Αυτό γινόταν επί δεκαεπτά χρόνια. Ότι μήνυμα ήθελα να τους περάσω, το παρουσίαζα πως το είχα ακούσει στο κομμωτήριο. Για τα ναρκωτικά, ας πούμε, τους έλεγα πως είχε έρθει μία πελάτισσα στο μαγαζί, που ήταν πολύ πικραμένη, γιατί το παιδί της είχε μπλέξει με κάποιους φίλους, που τον παρέσυραν στα ναρκωτικά” ή άλλοτε πως γνώρισα κάποιο κορίτσι, που έμπλεξε με κάποιο αγόρι και έμεινε έγκυος και από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη τής προέκυψαν πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα. Όταν μεγάλωσαν, δεν πήγαιναν στη γιαγιά τους, αλλά προτιμούσαν να καθίσουν σπίτι να διαβάσουν. Τους έλεγα πως, όταν έρθει ο πατερούλης, έπρεπε να του σερβίρουν το φαγητό, να τον περιποιούνται, αφού εκείνος αγωνίζεται για μας, γιατί μας αγαπάει πολύ. Έτσι, κάθε μέρα γυρίζοντας από το σχολείο, θα έβαζαν πρώτα να ακούσουν το μήνυμα της μαμάς. -Συγγνώμη. Όλα αυτά πώς τα άντεχες; -Σου είπα: Την πίκρα μου τη μοιραζόμουν με το Θεό, γι’ αυτό και άντεχα. Αν συζητούσα με κάποια φίλη τα προβλήματά μου, σίγουρα θα είχα χωρίσει. Άκου τη συνέχεια, για να δεις την κατάληξη. -Είμαι όλη αφτιά! Ακούω. -Λοιπόν! Επί δεκαεπτά χρόνια, διακοπές πήγαινα μόνη με τα παιδιά μου. Εκείνος δεν ήρθε ποτέ, με όσα παρακάλια κι αν του έκαναν τα παιδιά. Μια χρονιά, γυρνώντας από τις διακοπές μας, βρήκα μια κασέτα στο κομοδίνο μου, που έγραφε πάνω «Σ’ αγαπώ». Παραξενεύτηκα! Τι κασέτα ήταν αυτή; Σκέφθηκα πως θα ήταν για τη φιλενάδα του. Όταν το βράδυ κοιμήθηκαν τα παιδιά, έβαλα να την ακούσω. Εδώ γέλασε. -Γιατί γελάτε; τη ρώτησα περίεργα. -Γιατί η κασέτα ήταν γραμμένη από τον άνδρα μου για μένα! -Τι έλεγε η κασέτα; -Πριν σου πω τι έλεγε η κασέτα, θα σου πω τι έκανε πριν. -Τι έκανε; -Είχε μαλώσει άσχημα με τη φιλενάδα του και χώρισαν. Πήγε σπίτι και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο των παιδιών. Γνώριζε πως τους γράφω κασέτες, πήρε μια στην τύχη και την άκουσε. Κι ύστερα κι άλλες… Έτσι άκουσε τι έλεγα στα παιδιά και συγκινήθηκε. Πήρε λοιπόν και αυτός μια κασέτα και μου έγραψε: «Συγχώρεσε με για ότι σου έχω κάνει. Τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ σ’ έχω πληγώσει, πόσο πολύ σ’ έχω ταπεινώσει. Και εσύ ούτε μία άσχημη κουβέντα δεν είπες ποτέ, πάντα τρυφερή και γλυκιά μαζί μου. Άκουσα μερικές κασέτες σου, που μιλάς στα παιδιά μας. Δεν με κατηγόρησες ποτέ. Μόνο καλά λόγια έβγαιναν από τα χείλη σου. Τώρα κατάλαβα γιατί μ’ αγαπούν τόσο πολύ τα παιδιά μας. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με, και σου υπόσχομαι, ότι σου στέρησα όλα αυτά τα χρόνια, να σου τα δώσω απλόχερα από εδώ και πέρα. Θα είσαι η βασίλισσα της καρδιάς μου. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με. Αυτή την ώρα που σου μιλάω, πίστεψέ με πως αισθάνομαι πολλή αγάπη για σένα, μου λείπεις. Σ’ αγαπώ». Ακούγοντάς τα όλα αυτά, ένιωσα όμορφα, δυσκολευόμουν όμως να τα πιστέψω. Στη σκέψη μου ήρθαν, σαν κινηματογραφική ταινία, όσα μου έκανε και όσα μου έλεγε. Έτσι με πήρε ο ύπνος. Όταν γύρισε το βράδυ, τον άκουσα, μα δεν σηκώθηκα, όπως έκανα πάντα, για να του βάλω φαγητό. Έκανα πως κοιμόμουν. Εκείνος ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, σιγά-σιγά, για να μη με ξυπνήσει και με πήρε αγκαλιά, για πρώτη φορά στα δεκαεπτά μας χρόνια. Και όχι μια απλή αγκαλιά, αλλά πολύ τρυφερή… Με φίλησε απαλά στην πλάτη και ψιθύρισε: «Συγχώρεσε με, σ’ αγαπώ!» Από εκείνη την βραδιά η ζωή μου άλλαξε τελείως. Ο Δημήτρης έγινε άλλος άνθρωπος… Τρυφερός, στοργικός, δεν μου χάλασε ποτέ χατίρι. Με λίγα λόγια γίναμε οικογένεια. Να ξέρεις πως στη ζωή, όταν αγωνίζεσαι, θα χάνεις μάχες, μα στο τέλος τον πόλεμο εσύ θα τον κερδίσεις. Και κάτι άλλο: Χωρίς πίστη στον Θεό, δεν έχεις όπλα να παλέψεις!

Read Full Post »

Αναγνώστης ρωτάει: Κε Καλόπουλε τι έχετε να πείτε για την αγάπη που δίδαξε ο Χριστός;

Αναρτήθηκε στην κατηγορία: Uncategorized, επιτυχής ετικέτα πιστη, σωτηρια ψυχης, απιστία, αγάπη, ελπίδα, θεός, καλοπουλος με ημερομηνία 28/07/2011 | Αφήστε Σχόλιο »

Κε Καλόπουλε,
είμαι ένας νέος (σχετικά), 30 ετών, που γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Ο τρόπος που μεγάλωσα δε διαφέρει καθόλου από το αυτόν του μέσου 30άρη σήμερα. Κλασσική εκπαίδευση στο ελληνικό δημόσιο σχολείο σε μια κοινωνία με χιλιάδες χρόνια ιστορία στη πλάτη της και μια χώρα με χιλιάδες γράμματα και συγγράμματα στα χέρια της.
Από μικρός ένιωθα την ανάγκη να ευχαριστώ το Θεό για ότι μου δίνει κάθε μέρα και πίστευα σε αυτόν χωρίς να ξέρω γιατί και χωρίς να είναι θρησκόληπτοι οι γονείς μου (εκκλησία κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα δλδ και καμιά εκκλησία με τη γιαγιά καμιά Κυριακή). Ένιωθα όμως ότι κάτι υπάρχει και μας αγγίζει, μας βοηθάει, μας ελέγχει, μας δείχνει ένα δρόμο προς το καλό.
Πρόσφατα, και μετά από μια πολυετή απομάκρυνσή μου από τη πίστη (έριξα βάρος στη καλοπέρασή μου και δεν ασχολιόμουνα με την ηθική συμπεριφορά και τόσο), ένιωσα ότι ο Θεός συνεχίζει να μου δίνει πράγματα που δεν αξίζω και δε ξέρω το λόγο. Ένιωσα την ανάγκη να πάω κοντά του και να τον ευχαριστήσω και να ανταποδώσω την αγάπη του αυτή προς όποιον συνάνθρωπό μου μπορώ. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τη Βίβλο και να τη διαβάσω.
Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι πολλά πράγματα που λέει η Παλαιά Διαθήκη δε τα καταλάβαινα και δε συμφωνούσα μαζί τους. Είπα μάλιστα στον εαυτό μου ότι «δε μπορεί ο Θεός να έγραψε αυτά τα πράγματα». Άρχισα και εγώ, όπως και εσείς σε μεγαλύτερο βαθμό, να ψάχνω, να αναζητώ, να αμφισβητώ, να ερευνώ. Και όντας είδα ότι πολλά πράγματα ΔΕΝ στέκουν. Πολλά από αυτά που διάβασα στα άρθρα σας, τα είχα και εγώ στο μυαλό μου.
Κατέληξα, όμως, στο εξής, το οποίο είπε και ένας άνθρωπος που θεωρώ, πλέον, πνευματικό μου πατέρα: δε πρέπει να συγχέουμε τη Πίστη μας με τη Θρησκεία.
Η ερώτησή μου προς τα εσάς είναι, λοιπόν, ποιος ο λόγος ύπαρξης του site σας; Η αμφισβήτηση της θρησκείας, γενικώς και του Χριστιανισμού ειδικώς? Καταλαβαίνω ότι μπορεί να βγάζεται μια επιθετικότητα απέναντι στη θρησκεία και συμφωνώ εν μέρη, εφόσον πολλά κακά έχουν γίνει στην ανθρωπότητα στο όνομα των θρησκειών. Διαβάζοντας κάποια άρθρα σας, όμως, μπήκα και στη θέση ενός παιδιού που προσπαθεί να διαμορφώσει άποψη.
Ως φορέας παιδείας που είστε και εσείς με το έργο σας, θα ήθελα να δω και κάποια άρθρα που να λένε «Παιδιά και νέοι, δε ξέρω ποιος και γιατί έγραψε τη Βίβλο και ίσως πίσω από αυτή να είναι η χειρότερη συνωμοσία του κόσμου. Όμως, αν πιστέψετε στα λόγια και τα έργα του Ιησού και κάνετε τα μισά από αυτά που λέει, τότε ο κόσμος μας θα γίνει σίγουρα καλύτερος και το μέλλον σας πιο λαμπρό».
Ότι και να λέτε και ότι και να λέω εγώ για τις θρησκείες και το άγιο φως και τις εικόνες που κλαίνε, κανείς άλλος στην ιστορία δε διδάσκει το νόημα της ανιδιοτελούς ΑΓΑΠΗΣ στο ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ όπως τη διδάσκει ο Ιησούς. Και ζούμε σε μια εποχή που έχει ανάγκη τόσο πολύ έναν οδηγό ηθικής αποδεκτό από όλους. Ποιο άλλο βιβλίο στην ιστορία είναι καλύτερο από τα λόγια του Ιησού? Είτε αυτό το έγραψε ο κακός Εβραίος που θέλει να μας κατακτήσει όλους, είτε ο Alien από το πλανήτη Gamma, είτε ο Κολοκοτρώνης, είτε ο άγνωστος θεός. Ο άνθρωπος της εποχής μας έχει νιώσει τόσο δυνατός που νομίζει ότι μπορεί να τα κάνει όλα (σεξ με όλους και όλα, ναρκωτικά, διάλυση οικογενειών, τζόγος, κλωνοποίηση χωρίς λόγο, ατελείωτο κυνήγι του χρήματος, ΔΝΤ, κλπ).
Εσείς πιστεύεται σε κάποιον ή κάτι? Τι λέτε για αυτά που γράφω? Θα ήθελα τις απόψεις σας επί των θεμάτων που έθεσα. Και να διευκρινίσω, δεν είμαι ούτε Ορθόδοξος, ούτε Καθολικός, ούτε Ευαγγελιστής, ούτε Προτεστάντης, ούτε κάτι συγκεκριμένο. Απλά και καλοπροαίρετα θα ήθελα να μάθω τις απόψεις σας, με μοναδική ανάγκη να υπάρχει στο κόσμο αγάπη και ειρήνη. 
Με εκτίμηση
Stelios K……………
πηγη
http://www.greatlie.com/xristianismos/kaini-diathiki/1321-anagnostis-rotaei-ke-kalopoule-ti-exete-na-peite-gia-tin-agapi-pou-didaskei-o-xristos.html
Υ.Γ
Συγκλονιστικό είναι το γραμμα, συγκλονιστικές οι αναζητήσεις, σπουδαία τα ερωτηματικά, σπουδαίες και οι διαπιστώσεις 
ο Θεός συνεχίζει να μου δίνει πράγματα που δεν αξίζω και δε ξέρω το λόγο
σπουδαία η έφεση
Ένιωσα την ανάγκη να πάω κοντά του και να τον ευχαριστήσω και να ανταποδώσω την αγάπη του αυτή προς όποιον συνάνθρωπό μου μπορώ. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τη Βίβλο και να τη διαβάσω.
μα εξ’ ίσου σπουδαία και η προτροπή
Όμως, αν πιστέψετε στα λόγια και τα έργα του Ιησού και κάνετε τα μισά από αυτά που λέει, τότε ο κόσμος μας θα γίνει σίγουρα καλύτερος και το μέλλον σας πιο λαμπρό»

Read Full Post »

Η ακριβή αληθινή αγάπη

Αναρτήθηκε στην κατηγορία: Uncategorized, επιτυχής ετικέτα πατήρ Παΐσιος, αγάπη, ανθρωπος, θεός με ημερομηνία 23/07/2011 | Αφήστε Σχόλιο »

-Κατ’ εμέ η αγάπη είναι τριών ειδών: η σαρκική αγάπη, η οποία είναι γεμάτη πνευματικά μικρόβια ,η κοσμική αγάπη, η οποία είναι φαινομενική, τυπική, υποκριτική, δίχως βάθος, και η πνευματική αγάπη, η οποία είναι η αληθινή, η αγνή, η ακριβή αγάπη. Αυτή η αγάπη είναι αθάνατη μένει «εις αιώνας αιώνων».
-Πώς θα κατα…λάβω ,Γέροντα, αν έχω αληθινή αγάπη;
-Για να το καταλάβης, να εξετάσης αν αγαπάς όλους τους ανθρώπους εξίσου κι αν όλους τους ανθρώπους τους θεωρείς καλύτερους από σένα.
-Γέροντα, έχει ψυχρανθή η αγάπη μου για τον Θεό και για τον πλησίον.
-Σπείρε την λίγη αγάπη που σου έμεινε, για να φυτρώση αγάπη, να μεγαλώση, να καρπίση και να θερίσης αγάπη. Μετά θα σπείρης την περισσότερη αγάπη που θα θερίσης, και σιγά-σιγά θα γεμίση το αμπάρι σου και δεν θα έχης πού να την βάλης, γιατί, όσο σπέρνεις αγάπη ,τόσο πιο πολύ αυξάνει. Ας πούμε, ένας γεωργός έχει ένα σακκουλάκι σπόρο και τον σπέρνει. Μετά μαζεύει τον καρπό και γεμίζει μία μεγάλη σακκούλα. Αν σπείρη ύστερα τον καρπό που έχει στην σακκούλα, θα γεμίση ένα σακκί. Και όταν μαζέψη πολύ σπόρο και τον σπείρη, θα γεμίση ένα αμπάρι. Ενώ, αν κρατήση τον σπόρο στο σακκουλάκι και δεν τον σπείρη, ο σπόρος θα σκουληκιάση. Πρέπει να πετάξη τον σπόρο στην γη, για να φυτρώση , να μεγαλώση και να κάνη καρπό.
Έτσι ,θέλω να πω, γίνεται και με την αγάπη. Για να αυξηθή η αγάπη, πρέπει να την δώσης. Όποιος όμως δεν δίνει έστω και την λίγη αγάπη που έχει, είναι σαν να έχη ένα απλόχερο σπόρο, αλλά τον κρατάει και δεν τον σπέρνει. Αυτός είναι ο πονηρός δούλος που έκρυψε το τάλαντο.
Ανάλογα με την αγάπη που θα προσφέρης, θα έχης να λάβης. Αν δεν δώσης αγάπη, δεν θα λάβης αγάπη. Βλέπεις , η μάνα δίνει συνέχεια στα παιδιά της, αλλά και συνέχεια παίρνει από τα παιδιά της, και συνέχεια αυξάνει η αγάπη της. Όταν όμως ζητάμε την αγάπη των άλλων αποκλειστικά για τον εαυτό μας και θέλουμε όλοι να μας δίνουν και, όταν κάνουμε κάποιο καλό, σκεφτώμαστε την ανταπόδοση, δεν έχουμε ακριβή αλλά φθηνή αγάπη. Τότε αποξενωνόμαστε από τον Θεό και δεν λαμβάνουμε αγάπη ούτε από τον Θεό ούτε από τους ανθρώπους.
Όσοι έχουν κοσμική αγάπη μαλώνουν ποιός να αρπάξη περισσότερη αγάπη για τον εαυτό του. Όσοι όμως έχουν την πνευματική ,την ακριβή, αγάπη, μαλώνουν ποιός να δώση περισσότερη αγάπη στον άλλον. Αγαπούν, χωρίς να σκέφτωνται αν τους αγαπούν ή αν δεν τους αγαπούν οι άλλοι, ούτε ζητούν από τους άλλους να τους αγαπούν. Θέλουν όλο να δίνουν και να δίνωνται, χωρίς να θέλουν να τους δίνουν και να τους δίνωνται. Αυτοί οι άνθρωποι αγαπιούνται απ’ όλους, αλλά πιο πολύ από τον Θεό, με τον Οποίο και συγγενεύουν.
Αγάπη χωρίς αντιπαροχή! Να μην κάνουμε καλωσύνες, για να πάρουμε ευλογίες. Να καλλιεργήσουμε την αρχοντική, την ακριβή αγάπη, την οποία έχει ο Θεός, και όχι την φθηνή κοσμική αγάπη, η οποία έχει κάθε ανθρώπινη αδυναμία.
-Γέροντα, δυσκολεύομαι να δώσω την αγάπη μου εκεί που δεν θα την εκτιμήσουν.
-Δεν έχεις πραγματική αγάπη, γι’ αυτό δυσκολεύεσαι. Όποιος έχει πραγματική αγάπη, δεν τον απασχολεί αν εκτιμήσουν την αγάπη του ή όχι. Την θυσία που κάνει για τον πλησίον του, επειδή την κάνει από καθαρή αγάπη, ούτε καν την θυμάται.
-Πώς μπορώ ,Γέροντα, να ξεχνώ το καλό που κάνω;
-Ρίξ’ το στο γιαλό …; Έτσι θα το ξεχνάς. Αλλά και το κακό που σου κάνουν, κι αυτό να το ξεχνάς. Με αυτόν τον τρόπο θα συγκεντρώσης έναν πλούτο πνευματικό, χωρίς καν να το αντιληφθής.
Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»