Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ – ΠΑΝΑΓΗ ΜΠΑΣΙΑ
Δέν ἔμεινε ὅμως πολύ διάστημα καμφεῖς ἀπό τάς ἰκεσίας τῆς χήρας μητέρας του καί τῆς ἀπροστάτευτης ἀδελφῆς του. Ἐπιστρέφει λοιπόν μοναχός εἰς τόν κόσμον, ἀλλά ὁλόκληρη ἡ ζωή του ἀποδεικνύεται συνεχής ἀσκητικός ἀγών καί συνεπής ἐπαγρύπνησις τῶν μοναχικῶν ἰδεῶν καί ἀποφάσεών του. Τό 1836 χειροτονεῖται διάκονος καί Πρεσβύτερος ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κεφαλληνίας Παρθενίου Μακρῆ. «Ἔζη διά τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Ἐλειτούργει τακτικῶς ἤ καί καθ’ ἑκάστην, κηρύσσων συγχρόνως. Τό ὑπόλοιπον τῆς ἡμέρας διήρχετο τάς οἰκίας τῶν πιστῶν, ὅπου ὑπῆρχε χρεία, ὑλική καί πνευματική, πόνος, θλίψις καί συμπαρίστατο νουθετῶν καί παρηγορῶν. Διεκτίθη ὡς ἐξομολόγος, φροντίζων ἵνα ἐντυπωθῆ εἰς τάς ψυχάς τῶν χριστιανῶν ἡ εἰκών τοῦ Χριστοῦ.
Ἔλαβε παρά τοῦ Θεοῦ τό χάρισμα τῆς προφητείας καί “προΰλεγε τά μέλλοντα συμβαίνειν εἰς πρόσωπα, οἰκογενείας καί γενικώτερον τῆς κοινωνίας”», ὅπως γράφεται εἰς τήν εἰσήγησην τῆς ἁγιοποιήσεώς του. Πράγματι μέχρι τῶν ἡμερῶν μας φθάνει ὁ ἀπόηχος τῶν πολλῶν θαυμάτων, τῶν προφητειῶν καί τῆς ἐν γένει ἁγίας ζωῆς του. 21 Μαΐου 1864 γεύεται τῆς χαρᾶς τῆς Ἑνώσεως τῆς Ἑπτανήσου μέ τήν Μητέρα Ἑλλάδα διά τήν ὁποίαν εἰργάσθη μέ τόν ἰδικόν του ἀντιστασιακόν τρόπον πλησίον τῶν ἡρώων ριζοσπαστῶν, διατηρῶν καί καλλιεργῶν τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν, εἰς τόσον δυσκόλους πολιτικάς καί κοινωνικάς περιόδους. Τό 1867 μέ τούς φοβερούς σεισμούς τῆς Παλλικῆς γκρεμίζεται ἡ οἰκία του καί ἔκτοτε φιλοξενεῖται “πένης, πολλούς δέ πλουτίζων”, “μηδέν ἔχων καί τά πάντα κατέχων” εἰς τήν οἰκίαν τοῦ ἐξαδέλφου του Ἰωάννου Γερουλάνου, πατρός τοῦ σπουδαίου χειρουργοῦ Μαρίνου Γερουλάνου. Λόγω τῆς διαδοθείσης φήμης ἐκ τῶν πολλῶν θαυμάτων (ἐμφανῶς κεκοσμημένος προφητικῷ τοῦ Πνεύματος χαρίσματι), ἀποφεύγων τό φοβερό ὕφαλο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τόν ἐπάρατον ἐγωισμόν, καταφεύγει εἰς τήν γνωστήν μέθοδον μεγάλων ἀσκητῶν νά προσποιεῖται τόν τρελλόν καί ἔτσι συγκαταριθμεῖται εἰς τήν χορείαν τῶν διά Χριστόν σαλῶν ἁγίων.
Ἐκοιμήθη 7 Ἰουνίου 1888 καί εἰς τήν πάνδημον μετά τριήμερον κηδεία του ἐξεφώνησε περίφημον ἐπικήδειο ὁ Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γερμανός Καλλιγᾶς. Ἡ παρουσία τῆς ἁγίας βιοτῆς του, οἱ διηγήσεις τῶν θαυμάτων του, παρέμειναν ζωνταναί καί ἀνεξίτηλαι εἰς τήν συνείδηση τῶν χριστιανῶν καί μετά ἀπό 88 χρόνια ὁδήγησαν τόν τότε Μητροπολίτην Κεφαλληνίας Προκόπιον νά πραγματοποιήσει ἀνακομιδήν τῶν ἁγίων λειψάνων του. Ἡ διαδικασία ἁγιοποιήσεως τοῦ Ἁγίου ἀπό τόν Οἰκουμενικόν θρόνον, λόγω τῶν γνωστῶν θλιβερῶν Ἐκκλησιαστικῶν γεγονότων τῆς Κεφαλληνίας, καθυστέρησε, καί μετά τήν ἐνθρόνησιν, ὁ εἰρηνοποιός καί εἰρηνοφόρος νέος Ποιμενάρχης κ.κ. Σπυρίδων ἐτέλεσε μέ Ἐκκλησιαστική λαμπρότητα καί μεγαλοπρέπεια τάς ἑορτάς ἀνακηρύξεως τοῦ Ἁγίου τήν 7ην Σεπτεμβρίου 1986 μέ ἐκπροσώπησιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί πλειάδα Ἀρχιερέων, ἐκδοθείσης Θ΄ Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Ἀποφάσεως 4 Φεβρουαρίου 1986.
Τόν Ἅγιον ἐγκωμίασαν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Γερμανός Καλλιγᾶς, ὁ Ἱερεύς λόγιος Ζήσιμος Τυπάλδος, καί ἔγραψεν ὁ Ἀκαδημαϊκός Ἀμίλκας Ἀλιβιζάτος, ὁ Ἀρχιμ. π. Ἠλίας Μαστρογιαννόπουλος, ὁ Ληξουριώτης Ἀρχιερεύς Τρίκκης καί Σταγῶν Χερουβείμ Ἄννινος καί ὁ Αἰδεσιμολ. π. Κωνσταντῖνος Γκέλης. Τόση εἶναι ἡ ἀκτινοβολία τῆς προσωπικότητός του ὥστε ὁ σατυρικός ποιητής Ἀνδρέας Λασκαράτος, παρά τό ἀντικληρικό, τό ἀντιπαραδοσιακό του πνεῦμα, εἰς τήν ὑποσημείωσιν 6 τοῦ ἔργου του “Μυστήρια τῆς Κεφαλονιᾶς” σημειώνει: “Ἐτίμησα καί ἀγάπησα μάλιστα τήν ἀρετήν κάθε πού τήν εὕρηκα καί στά ράσα”. Ὁ σημερινός προσκυνητής εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Σπυρίδωνος Ληξουρίου ἔχει τήν δυνατότητα νά προσκυνήσει τά ἅγια λείψανα ἐντός ἀργυρῆς λάρνακος καί τόν τάφον τοῦ Ἁγίου.
πηγή : ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΛΕΡΟΥ - ΚΑΛΥΜΝΟΥ - ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ
Οἱ Ἅγιοί μας εἶναι οἱ ἀπλανεῖς ὁδηγοί τῆς οὐρανίου πορείας τοῦ χριστιανοῦ. Ἕνα ἀπό τά εὐωδέστατα ἄνθη τοῦ Κεφαλληνιακοῦ λειμῶνος εἶναι καί ὁ νεοφανής, Ὅσιος Παΐσιος Παναγής Μπασιᾶς.
Ἐγεννήθη εἰς τήν πόλη τοῦ Ληξουρίου τό ἔτος 1801 ἀπό τόν Μιχαήλ Τυπάλδο - Μπασιᾶ καί τήν Ρεγγίνα τό γένος Δελλαπόρτα, εὐσεβεῖς καί εὐκατάστατους ἀνθρώπους. Ἔλαβε σοβαρή γραμματική μόρφωση ἀφοῦ γνώριζε τήν Ἰταλική, Γαλλική καί Λατινική γλώσσα. Στήν ἀρχή τῆς σταδιοδρομίας του διορίζεται γραμματοδιδάσκαλος καί ἐξασκεῖ τό λειτούργημα τοῦ διδασκάλου, ἀλλά ἐμπνεόμενος ἀπό τά ριζοσπαστικά κηρύγματα τῶν Κοσμᾶ Φλαμιάτου καί Εὐσεβίου Πανᾶ, Ἐκκλησιαστικῶν ἀναστημάτων τῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι ὑπεράσπιζον ὅτι οἱ Ἄγγλοι (κυρίαρχοι τῆς Ἑπτανήσου) προστᾶται, οὐσιαστικά τύραννοι, ἐπιβουλεύονται τό ὀρθόδοξον φρόνημα τῶν κατοίκων, ἀφήνει τό δημόσιο σχολεῖο καί παραδίδει μαθήματα κατ’ οἶκον συνεχίζων τήν ἀποστολήν του. Σέ ἡλικία 20 ἐτῶν, μετά τόν θάνατο τοῦ πατέρα του, ἔχων ἔμφυτη κλίσην ἐπηρεαζόμενος ἀπό τήν προσωπικότητα τοῦ Πολιούχου μεγάλου Ἀσκητοῦ, Ἁγίου Γερασίμου καί τοῦ γείτονός του, ἐπίσης μεγάλου Ἀσκητοῦ, Ἁγίου Ἀνθίμου, ἐγκαταλείπει τά πάντα καί φθάνει εἰς τό “ξηροσκόπελο” μικρό νησάκι εἰς τήν κάτω Λειβαθῶ, Βλαχερνῶν καί τόπος ἐξορίας Κληρικῶν ἀπό τούς Ἄγγλους. Ἐξόριστος τάς ἡμέρας ἐκείνας ἧτο καί ὁ περίφημος Ζακύνθιος Κληρικός Νικόλαος Καντούνης.
Δέν ἔμεινε ὅμως πολύ διάστημα καμφεῖς ἀπό τάς ἰκεσίας τῆς χήρας μητέρας του καί τῆς ἀπροστάτευτης ἀδελφῆς του. Ἐπιστρέφει λοιπόν μοναχός εἰς τόν κόσμον, ἀλλά ὁλόκληρη ἡ ζωή του ἀποδεικνύεται συνεχής ἀσκητικός ἀγών καί συνεπής ἐπαγρύπνησις τῶν μοναχικῶν ἰδεῶν καί ἀποφάσεών του. Τό 1836 χειροτονεῖται διάκονος καί Πρεσβύτερος ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κεφαλληνίας Παρθενίου Μακρῆ. «Ἔζη διά τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Ἐλειτούργει τακτικῶς ἤ καί καθ’ ἑκάστην, κηρύσσων συγχρόνως. Τό ὑπόλοιπον τῆς ἡμέρας διήρχετο τάς οἰκίας τῶν πιστῶν, ὅπου ὑπῆρχε χρεία, ὑλική καί πνευματική, πόνος, θλίψις καί συμπαρίστατο νουθετῶν καί παρηγορῶν. Διεκτίθη ὡς ἐξομολόγος, φροντίζων ἵνα ἐντυπωθῆ εἰς τάς ψυχάς τῶν χριστιανῶν ἡ εἰκών τοῦ Χριστοῦ.
Ἔλαβε παρά τοῦ Θεοῦ τό χάρισμα τῆς προφητείας καί “προΰλεγε τά μέλλοντα συμβαίνειν εἰς πρόσωπα, οἰκογενείας καί γενικώτερον τῆς κοινωνίας”», ὅπως γράφεται εἰς τήν εἰσήγησην τῆς ἁγιοποιήσεώς του. Πράγματι μέχρι τῶν ἡμερῶν μας φθάνει ὁ ἀπόηχος τῶν πολλῶν θαυμάτων, τῶν προφητειῶν καί τῆς ἐν γένει ἁγίας ζωῆς του. 21 Μαΐου 1864 γεύεται τῆς χαρᾶς τῆς Ἑνώσεως τῆς Ἑπτανήσου μέ τήν Μητέρα Ἑλλάδα διά τήν ὁποίαν εἰργάσθη μέ τόν ἰδικόν του ἀντιστασιακόν τρόπον πλησίον τῶν ἡρώων ριζοσπαστῶν, διατηρῶν καί καλλιεργῶν τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν, εἰς τόσον δυσκόλους πολιτικάς καί κοινωνικάς περιόδους. Τό 1867 μέ τούς φοβερούς σεισμούς τῆς Παλλικῆς γκρεμίζεται ἡ οἰκία του καί ἔκτοτε φιλοξενεῖται “πένης, πολλούς δέ πλουτίζων”, “μηδέν ἔχων καί τά πάντα κατέχων” εἰς τήν οἰκίαν τοῦ ἐξαδέλφου του Ἰωάννου Γερουλάνου, πατρός τοῦ σπουδαίου χειρουργοῦ Μαρίνου Γερουλάνου. Λόγω τῆς διαδοθείσης φήμης ἐκ τῶν πολλῶν θαυμάτων (ἐμφανῶς κεκοσμημένος προφητικῷ τοῦ Πνεύματος χαρίσματι), ἀποφεύγων τό φοβερό ὕφαλο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τόν ἐπάρατον ἐγωισμόν, καταφεύγει εἰς τήν γνωστήν μέθοδον μεγάλων ἀσκητῶν νά προσποιεῖται τόν τρελλόν καί ἔτσι συγκαταριθμεῖται εἰς τήν χορείαν τῶν διά Χριστόν σαλῶν ἁγίων.
Διά πέντε ἔτη ταλαιπωρεῖται κλινήρης ἀσθενής συνεχίζων νά εὐλογεῖ, νά εἰρηνεύει, νά καθοδηγεῖ, νά συμβουλεύει τούς χριστιανούς οἱ ὁποῖοι νυχθημερόν τόν ἐπισκέπτονται. Ἐκεῖ δέχεται τήν ἐπίσκεψιν τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου Γερμανοῦ Καλλιγᾶ εἰς τόν ὁποῖον προλέγει τήν ἀνάρρησίν του εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον τῶν Ἀθηνῶν.
Ἐκοιμήθη 7 Ἰουνίου 1888 καί εἰς τήν πάνδημον μετά τριήμερον κηδεία του ἐξεφώνησε περίφημον ἐπικήδειο ὁ Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γερμανός Καλλιγᾶς. Ἡ παρουσία τῆς ἁγίας βιοτῆς του, οἱ διηγήσεις τῶν θαυμάτων του, παρέμειναν ζωνταναί καί ἀνεξίτηλαι εἰς τήν συνείδηση τῶν χριστιανῶν καί μετά ἀπό 88 χρόνια ὁδήγησαν τόν τότε Μητροπολίτην Κεφαλληνίας Προκόπιον νά πραγματοποιήσει ἀνακομιδήν τῶν ἁγίων λειψάνων του. Ἡ διαδικασία ἁγιοποιήσεως τοῦ Ἁγίου ἀπό τόν Οἰκουμενικόν θρόνον, λόγω τῶν γνωστῶν θλιβερῶν Ἐκκλησιαστικῶν γεγονότων τῆς Κεφαλληνίας, καθυστέρησε, καί μετά τήν ἐνθρόνησιν, ὁ εἰρηνοποιός καί εἰρηνοφόρος νέος Ποιμενάρχης κ.κ. Σπυρίδων ἐτέλεσε μέ Ἐκκλησιαστική λαμπρότητα καί μεγαλοπρέπεια τάς ἑορτάς ἀνακηρύξεως τοῦ Ἁγίου τήν 7ην Σεπτεμβρίου 1986 μέ ἐκπροσώπησιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί πλειάδα Ἀρχιερέων, ἐκδοθείσης Θ΄ Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Ἀποφάσεως 4 Φεβρουαρίου 1986.
Τόν Ἅγιον ἐγκωμίασαν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Γερμανός Καλλιγᾶς, ὁ Ἱερεύς λόγιος Ζήσιμος Τυπάλδος, καί ἔγραψεν ὁ Ἀκαδημαϊκός Ἀμίλκας Ἀλιβιζάτος, ὁ Ἀρχιμ. π. Ἠλίας Μαστρογιαννόπουλος, ὁ Ληξουριώτης Ἀρχιερεύς Τρίκκης καί Σταγῶν Χερουβείμ Ἄννινος καί ὁ Αἰδεσιμολ. π. Κωνσταντῖνος Γκέλης. Τόση εἶναι ἡ ἀκτινοβολία τῆς προσωπικότητός του ὥστε ὁ σατυρικός ποιητής Ἀνδρέας Λασκαράτος, παρά τό ἀντικληρικό, τό ἀντιπαραδοσιακό του πνεῦμα, εἰς τήν ὑποσημείωσιν 6 τοῦ ἔργου του “Μυστήρια τῆς Κεφαλονιᾶς” σημειώνει: “Ἐτίμησα καί ἀγάπησα μάλιστα τήν ἀρετήν κάθε πού τήν εὕρηκα καί στά ράσα”. Ὁ σημερινός προσκυνητής εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Σπυρίδωνος Ληξουρίου ἔχει τήν δυνατότητα νά προσκυνήσει τά ἅγια λείψανα ἐντός ἀργυρῆς λάρνακος καί τόν τάφον τοῦ Ἁγίου.
πηγή : ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΛΕΡΟΥ - ΚΑΛΥΜΝΟΥ - ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου